Στη σκιά της ψηφοφορίας για την Προανακριτική, η ΝΔ επιχειρεί να φιμώσει την κοινοβουλευτική διαδικασία – Ο Μητσοτάκης δεν εμπιστεύεται ούτε την Κοινοβουλευτική του Ομάδα
Γράφει η Αίθρα Χόφμαν
Μητσοτάκης απέναντι στη διαφάνεια: Μια ακόμη μεθόδευση για να αποφύγει τον εσωτερικό έλεγχο
Σε μια από τις πιο κρίσιμες κοινοβουλευτικές στιγμές της περιόδου, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέλεξε τον δρόμο της απόκρυψης και του ελέγχου, προκειμένου να διαχειριστεί τη φθορά από τις υποθέσεις Βορίδη και Αυγενάκη. Με σαφή εντολή «απουσίας» των κυβερνητικών βουλευτών, το Μέγαρο Μαξίμου επέλεξε να μην υπάρξει πραγματική αποτύπωση της βούλησης του Σώματος, αλλά μια προσχεδιασμένη απόπειρα φίμωσης του κοινοβουλευτικού λόγου.
Το ζητούμενο δεν ήταν η αθώωση ή η ενοχή των πρώην υπουργών, αλλά η αποτροπή κάθε πιθανότητας εσωτερικής ρωγμής στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Αυτό το σχέδιο εφαρμόστηκε με χειρουργική ακρίβεια.
Θεσμικός στραγγαλισμός: Η δημοκρατία σε ρόλο διακοσμητικό
Η εκτροπή δεν είναι πλέον θεωρητική. Είναι πραγματικότητα. Δεν χρειάζονται πια μεγάλα λόγια ή δραματικοί τίτλοι. Το κεντρικό πρόβλημα είναι πολιτικό και ουσιαστικό: η μετατροπή της πλειοψηφίας σε απόλυτο μηχανισμό άρνησης λογοδοσίας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν λειτουργεί απλώς ως αρχηγός κόμματος – συγκεντρώνει στα χέρια του τον πλήρη έλεγχο κάθε θεσμικού ελεγκτικού εργαλείου. Και αυτή η πρακτική διαμορφώνει ένα κλίμα «μη αναστρέψιμης εξουσίας».
Η ψευδαίσθηση της απόλυτης εντολής – Όταν η ψήφος γίνεται άλλοθι σιωπής
Η στρατηγική της κυβέρνησης στηρίζεται σε μια εξαιρετικά απλουστευτική ανάγνωση της δημοκρατικής εντολής: ο λαός μίλησε στις εκλογές, από εκεί και πέρα δεν έχει κανείς το δικαίωμα να ελέγχει. Αυτό το αφήγημα συντηρεί την ιδέα ότι οι θεσμοί υπάρχουν απλώς για να «νομιμοποιούν» τις αποφάσεις του πρωθυπουργού, χωρίς διαφωνίες, χωρίς ανατροπές, χωρίς πολιτικές συγκρούσεις.
Το Κοινοβούλιο έχει μετατραπεί σε σκηνικό, όπου ο διάλογος εκπίπτει σε σιωπητήριο και η λογοδοσία αντικαθίσταται από διαδικαστικό αυταρχισμό.
Η Αντιπολίτευση ως συνοδευτικός θίασος – Από αντίλογος, θεσμική σιωπή
Την ίδια στιγμή, ένα μέρος της Αντιπολίτευσης –ιδίως στη φάση της πανδημίας– οδηγήθηκε σε έναν «συνετό παθητικό ρόλο», φοβούμενη την κατηγορία του λαϊκισμού. Αντί να υπερασπιστεί τον ρόλο της ως ελεγκτικός πυλώνας, συμμετείχε σε ένα κλίμα εθνικής σιωπής και συναινετικού συμμορφωτισμού.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως βασική δύναμη αντιπολίτευσης, εμφανίστηκε να λειτουργεί περισσότερο ως θεσμικός παρατηρητής της εξουσίας, παρά ως πολιτική δύναμη αντιστάθμισης. Έτσι, το έδαφος για τον ηγεμονισμό Μητσοτάκη στρώθηκε χωρίς αντίσταση.
Η ώρα της κρίσης – Προς θεσμικό μονόδρομο ή νέα πολιτική αναγέννηση;
Δεν είναι βέβαιο ότι η επερχόμενη κατάρρευση του μοντέλου Μητσοτάκη θα σημάνει και την έναρξη μιας ποιοτικά διαφορετικής εποχής. Η κριτική προς την κυβέρνηση οξύνεται, αλλά παραμένει εσωστρεφής, εγκλωβισμένη σε έναν πολιτικό θερμοκήπιο που δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις στα υπαρξιακά ερωτήματα της κοινωνίας.
Η πολιτική έχει μετατραπεί σε κλειστό κύκλωμα ανακυκλώσιμης διαμαρτυρίας, και το πιο ανησυχητικό είναι ότι κανείς δεν μοιάζει να σπάει πραγματικά τον φαύλο κύκλο.
