Του Γιώργου Λακόπουλου
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αντιλαμβάνεται τη λαϊκή εντολή των εκλογών που κέρδισε, ως εν λευκώ εκχώρηση της Ελλάδας.
Συνταγματικός Πρωθυπουργός, ή ανέλεγκτος Κυβερνήτης; Η προτίμηση του στο δεύτερο έχει αποδειχθεί στην πράξη: λειτουργεί έξω από το πλαίσιο του πολιτεύματος ως «προεδρευόμενη κοινοβουλευτική Δημοκρατία».
Ήτοι: αγνοεί τους περιορισμούς του Συντάγματος και του Κανονισμού της Βουλής και παραβιάζει τον διαχωρισμό των Εξουσιών, τη νομοθεσία για το υπουργικό Συμβούλιο και τις θεσμοθετημένες Ανεξάρτητες Αρχές.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αντιλαμβάνεται τη λαϊκή εντολή των εκλογών που κέρδισε, ως εν λευκώ εκχώρηση της Ελλάδας. Δίκην συμπληρώματος στο κληρονομικό του δικαίωμα να την ορίζει ως φέουδο, χωρίς λογοδοσία και έλεγχο. Σαν να την κατέκτησε.
Συγκέντρωσε όλες τις εξουσίες στο πρόσωπό του, μεταχειρίζεται τους υπουργούς και τους επικεφαλής των θεσμών ως υπάλληλους του, και θεωρεί τις κοινοβουλευτικές υποχρεώσεις του, πάρεργο.
Έχει καθυποτάξει τα πάντα: την προεδρία της Δημοκρατίας, το Κοινοβούλιο, τη Δικαιοσύνη, την Ενημέρωση, τη ροή του Χρήματος, την Αντικατασκοπεία, τις κρατικές Προμήθειες – και την… αντιπολίτευση!
Στο κέντρο των ενδιαφερόντων του βρίσκεται η άσκηση διπλωματίας και πολιτικής άμυνας, με ΙΧ διαχείριση εξοπλισμών , διεθνών σχέσεων και προτεραιοτήτων.
Εκχώρησε το ελληνικό έδαφος στους Αμερικάνους ως οικόπεδο για βάσεις, στέλνει ελληνικά αμυντικά συστήματα στη…Σαουδική Αραβία, αναλαμβάνει δεσμεύσεις εμπλοκής στην υπο-Σαχάρια Αφρική και αλλού και κλείνει με προσωπικές αποφάσεις συμφωνίες για, καινούργια ή μεταχειρισμένα, όπλα.
Εκ παραλλήλου, έβαλε το Κυπριακό στο ράφι – χάριν της αντίληψης «εταίρων και συμμάχων» για την ελληνοτουρκική γειτνίαση και μετέτρεψε το Αιγαίο σε υπόθεση αποκλειστικής διαπραγμάτευσης του ιδίου με τον βουλημικό Ερντογάν.
Το σουξέ του, είναι η αναγόρευση της – οφειλόμενης – υποστήριξης στην Ουκρανία σε εθνική προτεραιότητα. Με τρόπο που καταλύει αβασάνιστα προαιώνιες ελληνορωσικές σχέσεις διοχετεύει στον Ζελένσκι, οπλισμό από την Άμυνα των ελληνικών νησιών, οδηγώντας σε οιονεί αποστρατιωτικοποίησή τους.
Και ο πλέον αδαής αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για «μεγάλες δουλειές» που παρακάμπτουν τις διαχρονικές εθνικές ανάγκες. Ουδείς γνωρίζει τα όρια και το πραγματικό τους περιεχόμενο, πέραν όσων προέρχονται από τρίτους.
Αυτή τη φορά ο Ζελένσκι μας ενημέρωσε ότι η αιφνίδια επίσκεψη του Έλληνα Πρωθυπουργού στην Οδησσό, δεν είχε την έννοια της προθυμίας για πολιτική και ηθική στήριξη.
Υπέγραψε μαζί του συμφωνίες για« ενίσχυση της αεράμυνας» της Ουκρανίας, την υλοποίηση των οποίων αξιώνει προκλητικά. Ότι ο ημέτερος Πρωθυπουργός το αρνείται – χωρίς να καταγγείλει παραπληροφόρηση – δεν τον καθιστά πιεστικό. Απλώς διασκεδάζει τις αντιδράσεις…
Ιδίως όταν την ίδια στιγμή αυτοπαρουσιάζεται ως «πρωταγωνιστής» σχεδίου – εμφανώς αμερικανόπνευστου και αντιρωσσικού – για χρηματοδότη όπλων από τους λαούς της κοινοτικής Ευρώπης, με την έκδοση ειδικού ομολόγου.
Η εξήγηση για τις αδιαφανείς πρωθυπουργικές δραστηριότητες υπάρχει στην επιστολή που του έστειλε, στα τέλη του παρελθόντος Ιανουαρίου, ο Αμερικάνος υπουργός Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν – με την ανακοίνωση της συμφωνία για τα F-35.
Υπάρχουν ρητές αναφορές – δίκην υποδείξεων – στις «αμυντικές αγορές της Ελλάδας, προκειμένου να ενθαρρυνθεί η κρίσιμη υποστήριξη της Ουκρανίας» και στις «αμυντικές δυνατότητες που θα μπορούσε η Ελλάδα να μεταφέρει ή να πωλήσει στην Ουκρανία». Κάτι σαν μετατροπή της χώρας σε… βαποράκι!
Από την πρώτη κυβερνητική θητεία του ο Μητσοτάκης κατέστησε, με αμερικανική επίνευση, την Ελλάδα μέρος του πολέμου- παραβλέποντας τις συνέπειες μετά τη λήξη του. Χωρίς εξουσιοδότηση και κατά τον τρόπο που ο Γ. Παπανδρέου την οδήγησε το 2010 σε διεθνή οικονομικό έλεγχο.
Στη δεύτερη θητεία του, το φύλλο συκής για τη «σωστή πλευρά της Ιστορίας» έφυγε και όλοι βλέπουν την αλήθεια: business as usual…
