Έχει μεγάλη οθόνη, έντονη μουσική, το σήμα της FIFA, αλλά είναι μόνο μία ζώνη φιλάθλων όπου δεν συγκεντρώνονται υποστηρικτές ομάδων, ούτε γυναίκες και φυσικά δεν πωλείται μπύρα.
Πρόκειται για ένα στάδιο για αγώνες κρίκετ στη Ντόχα. Σημείο συγκέντρωσης χιλιάδων ανθρώπων που θέλουν να δουν τους αγώνες του Παγκοσμίου Κυπέλλου, αλλά δεν μπορούν να πληρώσουν το εισιτήριο.
Είναι οι χιλιάδες μετανάστες κυρίως από τη νότια Ασία που πήγαν στο Κατάρ για να χτίσουν τα υπερσύγχρονα γήπεδα ποδοσφαίρου όπου γίνονται οι αγώνες, αλλά οι ίδιοι δεν μπορούν πλέον να τα επισκεφτούν για να χαρούν το Παγκόσμιο Κύπελλο από κοντά. Έτσι περιορίζονται να βλέπουν τους αγώνες από την μεγάλη οθόνη στο γήπεδο κρίκετ.
Τα γήπεδα του Κατάρ χτίστηκαν χάρη στους χιλιάδες μετανάστες από τις χώρες της νότιας Ασίας, φτηνά εργατικά χέρια που δούλεψαν εξαντλητικά για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Αλλά με το που άνοιξε η αυλαία της λεγόμενης γιορτής του ποδοσφαίρου, οι άνθρωποι αυτοί ξεχάστηκαν, έγιναν «αόρατοι». Περιορίζονται σε έναν άλλον κόσμο, που δεν τον βλέπουν ούτε οι ξένοι φίλαθλοι που επισκέπτονται αυτές τις μέρες τη Ντόχα για τους αγώνες, ούτε βεβαίως οι ντόπιοι, που τους θεωρούν ήδη περιττό βάρος.
Στην «ασιατική πόλη» της Ντόχα
Οι μετανάστες έχουν δημιουργήσει τη δική τους «ασιατική πόλη», σε απόσταση 30 λεπτών με το αυτοκίνητο από το κέντρο της Ντόχα. Η «ασιατική πόλη» είναι τεράστια, γεμάτη αποθήκες, εργαστήρια και συγκροτήματα κατοικιών που οικοδομήθηκαν για την στέγαση των μεταναστών εργατών.
Εκεί βρίσκεται και το γήπεδο του κρίκετ, που είναι το σημείο συνάντησης για τους παρίες ποδοσφαιρόφιλους. Στην είσοδο του γηπέδου κρίκετ βρίσκεται μια τεράστια πινακίδα στα αραβικά, τα αγγλικά και τα χίντι: «Σας ευχαριστούμε για την συνεισφορά σας στην πραγματοποίηση του καλύτερου στην ιστορίαΠαγκοσμίου Κυπέλλου».
Και το «ευχαριστώ» προς τους ανθρώπους αυτούς είναι περιορισμένο.
Αν και πριν αρχίσουν οι αγώνες ένας μικρός αριθμός εισιτηρίων για τους αγώνες βγήκε στην αγορά σε πολύ χαμηλή τιμή- μόλις 10 ευρώ, κανένας από τους κατοίκους της «ασιατικής πόλης» δεν έχει τη δυνατότητα να αποκτήσει εισιτήριο. Κερδίζουν μετά βίας 250 ευρώ τον μήνα και έχουν να συντηρήσουν πολυμελείς οικογένειες στις πατρίδες τους.
Οι παράλληλοι κόσμοι της Ντόχα
Η «ασιατική πόλη» και η ζώνη φιλάθλων στο γήπεδο του κρίκετ είναι τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία των παράλληλων κόσμων της Ντόχα. Είναι η αθέατη πλευρά του φεγγαριού, εκεί όπου ζουν οι μετανάστες εργάτες. Μπορούν να έχουν τα δικά τους στέκια, τα δικά τους καταστήματα, εστιατόρια, ακόμα και τη ζώνη των φιλάθλων, αρκεί να μην πλησιάζουν στα στέκια και στα γήπεδα των ντόπιων. Η χλιδή και ο πλούτος είναι για τους λίγους.
Καθώς έπαιζαν η Ισπανία με την Κόστα Ρίκα, ο Ντιλίπ Κουμάρ Μαντάλ από το Νεπάλ έδειχνε ενθουσιασμένος. «Έρχομαι κάθε βράδυ, μου αρέσει η ατμόσφαιρα», είπε. Κι όταν ο δημοσιογράφος του Guardian τον ρώτησε ποια ομάδα υποστηρίζει, απάντησε με αμηχανία: «τους κόκκινους».
Ο Ντιλίπ Κουμάρ Μαντάλ θα ήθελε να ζήσει από κοντά έναν αγώνα. «Θα ήθελα να βρεθώ μέσα σε ένα γήπεδο, αλλά δεν έχω χρήματα. Όσα βγάζω τα στέλνω στην πατρίδα για να πάνε σχολείο τα παιδιά μου», λέει.
Κοντά κάθεται ένας μετανάστης από τη Γκάνα, που είπε πως τον λένε Στίβεν. Δουλεύει στο αεροδρόμιο, μεταφέροντας τα κιβώτια με τα γεύματα των επιβατών των αεροσκαφών. Έχει ρεπό και παρακολουθεί κι αυτός τον αγώνα. «Η ζωή μου είναι δουλειά, ύπνος, δουλειά, ύπνος, δουλειά, ύπνος», λέει. Όπως ο Ντιλίπ δεν μπορεί να αγοράσει εισιτήριο για τους αγώνες. Ελπίζει μόνο πως θα έχει ρεπό για να μπορέσει να δει τους αγώνες.
Το γήπεδο του κρίκετ είναι γεμάτο μετανάστες από την Ινδία, το Μπαγκλαντές, το Νεπάλ, το Πακιστάν, την Σρι Λάνκα και τις Φιλιππίνες. Δεν κρατούν σημαίες. Με εξαίρεση τους μετανάστες από την Γκάνα δεν έχουν τη δική τους εθνική ομάδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο για να την υποστηρίξουν. Αποφασίζουν ποια ομάδα θα υποστηρίξουν με κριτήριο τον αγαπημένο τους ποδοσφαιριστή ή το χρώμα της φανέλας.
Ο Μοχάμεντ Μαλίκ από το Μπαγκλαντές πηγαίνει στο στάδιο κάθε μέρα για να παρακολουθήσει αγώνες. Δεν έχει τίποτα καλύτερο να κάνει. «Η εταιρία που δούλευα δεν μας δίνει πια δουλειές, γιατί δεν έχουμε πρόσβαση στο εργοτάξιο στη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Και σταμάτησαν να μας πληρώνουν», λέει ο Μαλίκ, που είναι ξυλουργός.
