Ο Θανάσης Καρτερός, στενός συνεργάτης του Αλέξη Τσίπρα και εκ των βασικών συνομιλητών του, επανέρχεται με νέα παρέμβαση… ανησυχίας για όσα ετοιμάζει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Στέφανος Κασσελάκης την επόμενη των ευρωεκλογών.
Σε άρθρο του με τίτλο «Ο Κασσελάκης, οι κάλπες και οι… προτεστάντες» απευθύνεται στους τελευταίους, στους… προτεστάντες, σε αυτούς που δεν τους αρέσει ο πρόεδρος, δηλαδή ο Στέφανος Κασσελάκης, και για τον λόγο αυτόν απομακρύνονται από το κόμμα και τους καλεί να επανέλθουν για να ορθώσουν «τείχος αντίστασης στον Μητσοτάκη», αλλά και να αποτρέψουν «πολυδιάσπαση της Αριστεράς».
Κυρίως όμως σημειώνει ότι «όποιος αυτές τις στιγμές εγκαταλείπει την κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ συμπράττει ακούσια με όσα δεν συμφωνεί» και υπογραμμίζει ότι με τον τρόπο αυτό «απεμπολά την ιδιοκτησία του κόμματος» καθώς και «το δικαίωμά του να συμμετάσχει στη μετεξέλιξή του και να αποσοβήσει, διεκδικώντας την πλειοψηφία, ό,τι θεωρεί μετάλλαξη».
Επί της ουσίας τους καλεί να μη χαρίσουν το κόμμα στους… νέους, τους απολιτίκ, τους γενικά αδιάφορους. Τους προτρέπει να παραμείνουν για να μη μεταλλαχθεί το κόμμα και να αγωνισθούν εκ των έσω. Ίσως να μπορούσε να χαρακτηριστεί και προσκλητήριο για την κάλπη, αν δεν έγραφε όσα γράφει. Σε κάθε περίπτωση, έχει ενδιαφέρον το γεγονός αφού μπορεί να θεωρηθεί και ένα είδος προσκλητηρίου για την επόμενη ημέρα.
Δηλαδή για όσα ακολουθήσουν μετά τις ευρωεκλογές στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.
Το άρθρο του Θανάση Καρτερού:
«Ο Κασσελάκης, οι κάλπες και οι… προτεστάντες
Υπάρχουν και συριζαίοι που δεν τους αρέσει ο Κασσελάκης. Τους βρίσκουμε στη δουλειά, στη γειτονιά, στην καφετέρια. Του καταλογίζουν εκνευριστική γι’ αυτούς προσωπική προβολή, εγωκεντρική προεκλογική εκστρατεία, ξένο για την όποια Αριστερά lifestyle, ανούσια ευχολόγια, πολιτικά λάθη, αγίους και απολυτίκια. Διαμαρτύρονται για τα ωσαννά που του αναπέμπουν κάποιοι επώνυμοι, από τους οποίους δεν το περίμεναν, και για εξαφάνιση των οργάνων του κόμματος με όρους υποτίμησής τους. Υποψιάζονται, τέλος, ότι το κόμμα που στήριξαν στα δίσεκτα χρόνια οδεύει όχι στην ευκταία μετεξέλιξη αλλά στην απευκταία μετάλλαξη. Αισθάνονται με δυο λόγια μακριά από τον πρόεδρο κι αυτό τους οδηγεί σε απόσταση από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Και δεν είναι αμελητέο πλήθος αυτοί οι… προτεστάντες. Καταγράφονται ως αποχή, ως αναποφάσιστοι, ως αιτία της μικρής σχετικά συσπείρωσης του ΣΥΡΙΖΑ, ως μετακίνηση σε άλλα κόμματα. Με αποτέλεσμα να βλέπουν το φως της δημοσιότητας ευρήματα και διαπιστώσεις ότι αλλάζει η εκλογική και κοινωνική βάση του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς ο Κασσελάκης προσελκύει «νέα κοινά», πράγμα καθόλου παράξενο. Γιατί και φρέσκο πολιτικό πρόσωπο είναι, και έξυπνος, και άριστος στην επικοινωνία, και αποφασιστικός και ακούραστος, και αγαπητός. Και προκύπτει έτσι ένα πολιτικό παράδοξο, που δεν σηκώνει μισόλογα και κουκούλωμα: Αυτά που απωθούν τους μεν να προσελκύουν τους δε. Αυτά που απομακρύνουν τους μεν να φέρνουν κοντά τους δε.
Ναι, αλλά χρειάζονται όλοι. Συνεπώς… και τούτο ποιήσαι κακείνο μη αφιέναι. Η ευαγγελική ρήση συνοψίζει την αναγκαία τακτική του ΣΥΡΙΖΑ: Από τη μια να κρατάει ανοιχτή την πόρτα εισόδου στους καινούργιους και από την άλλη κλειστή την πόρτα εξόδου σε όσους αμφιβάλλουν, αμφισβητούν, απομακρύνονται. Κι επειδή το στιλ και ο λόγος του Κασσελάκη απευθύνονται κυρίως στους πρώτους, ίσως ήταν καλό να δοθεί χώρος, βήμα, λόγος και σε άλλους, πλάι του. Που είναι λόγω βιογραφικού σε θέση να απευθυνθούν πιο αποτελεσματικά σε όσους στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ σε δύσκολες μάχες. Να τους πείσουν ότι εξακολουθεί να είναι το κόμμα τους. Και οι όποιες αντιρρήσεις τους δεν πρέπει να τους οδηγήσουν μακριά από την κάλπη του.
Σε κάθε περίπτωση, όποιος αυτές τις στιγμές εγκαταλείπει την κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ συμπράττει ακούσια με όσα δεν συμφωνεί. Απεμπολεί την ιδιοκτησία του κόμματος. Το δικαίωμά του να συμμετάσχει στη μετεξέλιξή του και να αποσοβήσει, διεκδικώντας την πλειοψηφία, ό,τι θεωρεί μετάλλαξη. Την υποχρέωση να ορθώσει τείχος αντίστασης στον Μητσοτάκη, αποτρέποντας την πολυδιάσπαση της Αριστεράς και της δημοκρατικής αντιπολίτευσης. Και τελικά μόνο ένας ζωντανός, πολύχρωμος και κυρίως εκλογικά ισχυρός και όχι μονοδιάστατος και καχεκτικός ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να δώσει υπόσταση στην προοπτική της αλλαγής. Στη χώρα, αλλά και στον εαυτό του…»
