Σκληρή επίθεση Βαξεβάνη στον Αλέξη Τσίπρα: Τον κατηγορεί για υποκρισία, πολιτική υπονόμευση του ΣΥΡΙΖΑ και σχέδιο επιστροφής με «νέο κόμμα». Αναφορές σε Λένιν, Μαϊκλ Σαντέλ και την παγίδα της «αρεστής πολιτικής». Ένα άρθρο-καμπανάκι για την κεντροαριστερά.
Ο Κώστας Βαξεβάνης, σε ένα από τα πλέον αιχμηρά του κείμενα, υπογράφει έναν πολιτικό απολογισμό που δεν χαρίζεται στον Αλέξη Τσίπρα. Με σκληρές διατυπώσεις, αναφορές στον Μαϊκλ Σαντέλ και τον Λένιν, και ευθείες βολές για τις μεθόδους, τις παρέες και τις φιλοδοξίες του πρώην πρωθυπουργού, το άρθρο αυτό συνιστά έναν κόλαφο που δύσκολα μπορεί να αγνοηθεί – ειδικά από όσους ακόμη τον στηρίζουν.
Διαβάστε ο άρθρο του Κώστα Βαξεβάνη που δημοσιεύεται στο documento της Κυριακής:
Ο Τσίπρας, ο Μαϊκλ Σαντέλ και ο Λένιν
Η Αριστερά (ή η κεντροαριστερά για να είµαστε συµβατοί µε τα µοτίβα της υπάρχουσας συζήτησης) µοιάζει πολύ µε όσα αποκαλύπτονται µε το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Η γεωργία και η κτηνοτροφία ρηµάζουν και αποδυναµώνονται στη χώρα, αλλά οι ενδιαφερόµενοι είναι προσανατολισµένοι στις επιδοτήσεις. Μόνο που οι κερδισµένοι από αυτές είναι οι πλαστογράφοι που δηλώνουν ότι έχουν καλλιέργειες στο αεροδρόµιο του Αγρινίου και οι απατεώνες που διαθέτουν γίδια τρικέφαλα σαν τον κέρβερο εισπράττοντας επιδότηση µε το κεφάλι.
Η Αριστερά-κεντροαριστερά σήµερα δηλώνει εκτάσεις που δεν έχει ως ιδιοκτησία, προσµένοντας ότι θα επιβιώσει µε την επιδότηση. Οι ηγετικές οµάδες της, επικεφαλής πλέον κοµµατιδίων και όχι ενός δυναµικού πολιτικοκοινωνικού χώρου, συµπεριφέρονται όπως ο λογιστής και ο παράγοντας-νταραβεριτζής στο σκάνδαλο των επιδοτήσεων που ψάχνει να βρει τις κατάλληλες άκρες αντί για την πραγµατική καλλιέργεια που θα φέρει αποτελέσµατα.
Με τον τρόπο αυτό Αριστερά και κεντροαριστερά καταλήγουν άκληρες και άγονες. Κάθε προσπάθεια να δηλώσουν προσήλωση σε ιδέες και οράµατα µοιάζει µε το όνειρο του τεµπέλη αγρότη που θαυµάζει τα στρέµµατα που έχει στην κατοχή του, αλλά δεν θέλει να βάλει το τρακτέρ να τα οργώσει.
Ας αφήσουµε όµως τις παραβολές, γιατί η πραγµατικότητα είναι πιο εκφραστική του προβλήµατος.
Την προηγούµενη βδοµάδα ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, µιλώντας σε ακόµη ένα συνέδριο (φαίνεται ότι προτιµά τα συνέδρια από τη Βουλή στην οποία ανήκει), έκανε τη διαπίστωση ότι δεν υπάρχει εναλλακτική πολιτική πρόταση απέναντι σε αυτό που συµβαίνει σήµερα. Είπε συγκεκριµένα:
«Θεωρητικά µπορεί να συνεχιστεί για µεγάλο χρονικό διάστηµα όσο δεν υπάρχει εναλλακτική πολιτική πρόταση. Το µεγάλο αιτούµενο για την πολιτική ζωή του τόπου, που επίσης βαλκανοποιείται, είναι αν θα υπάρξει εναλλακτική πρόταση. Αν δεν υπάρξει, θα συνεχιστεί το τέλµα. Αν υπάρξει προσπάθεια για ένα όραµα και για µία αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση στη σηµερινή κυβέρνηση, τότε τα πράγµατα θα αλλάξουν».
∆ηλαδή, στο αθώο σενάριο, ο πρώην πρωθυπουργός κάνει την παραδοχή ότι το κόµµα του οποίου είναι βουλευτής και υπήρξε αρχηγός δεν αποτελεί εναλλακτική πρόταση. Αυτό όµως αυτόµατα τον βάζει απέναντι στην ευθύνη να διατυπώσει τις προτάσεις του για το τι πρέπει να γίνει µε τον ΣΥΡΙΖΑ. Το επιχείρηµα ότι δεν θέλει να παρέµβει στα του κόµµατος δεν είναι αληθές. Ο Τσίπρας έκανε παρέµβαση στο συνέδριο µέσω Facebook, ενώ είναι κοινό µυστικό ότι έχει άµεση επαφή µε στελέχη που εκφράζουν «τη γραµµή Τσίπρα» στο κόµµα. Πιο πρόσφατο παράδειγµα είναι η προσπάθεια του κύκλου του (µε προεξάρχοντα τον γηραιό Αλέκο Φλαµπουράρη, ο οποίος έκανε τηλεφωνήµατα απειλώντας ότι θα κάνει δηµόσιες δηλώσεις) να αποτρέψει την πρόταση παραποµπής του Κυριάκου Μητσοτάκη για το έγκληµα στα Τέµπη. Οταν απέτυχε η προσπάθεια να σύρουν τον ΣΥΡΙΖΑ στο να µη γίνει πρόταση παραποµπής του Μητσοτάκη, τότε επικαλέστηκαν ότι δήθεν το πρόβληµά τους είναι η συνυπογραφή της πρότασης από τον Στέφανο Κασσελάκη.
Το άλλο σενάριο είναι ο Τσίπρας µε όσα είπε περί µη ύπαρξης εναλλακτικής να εννοεί την ανάγκη δικής του επανόδου στην πολιτική. Αυτό όµως δεν είναι ό,τι πιο ηθικό. Είναι σε ένα κόµµα του οποίου µάλιστα ηγήθηκε και παραµένει σε αυτό µέχρι να εξασφαλίσει τις συνθήκες για να το υπονοµεύσει ανοιχτά υπέρ του δικού του, νέου κόµµατος. Ο πρώην πρωθυπουργός δεν διαψεύδει ότι ετοιµάζει νέο κόµµα. Προς επίρρωση αυτής της πληροφορίας, από το περιβάλλον Τσίπρα διέρρευσε ότι η κίνηση 25 προσωπικοτήτων για την κεντροαριστερά (Λούκα Κατσέλη, Γιάννης Μαντζουράνης, Πέτρος Κόκκαλης, Χρήστος Κοκκινοβασίλης, Eφη Αχτσιόγλου, Γιάννης ∆ρόσος, ∆ηµήτρης Πιπεργιάς κ.ά.) δεν τον απασχολεί γιατί πρόκειται για πεπαλαιωµένα πρόσωπα.
Ολο και περισσότερο ο Αλέξης Τσίπρας αφήνει να εννοηθεί ότι η πολιτική (του) θα σώσει γιατί θα εκφράζεται από νέους ανθρώπους και όχι από τα παλιά υλικά. Αν ωστόσο ο πρώην πρωθυπουργός κάνει τον κόπο να διαβάσει το βιβλίο του Μάικλ Σαντέλ (τον οποίο έχει καλέσει στο συνέδριο που διοργανώνει) µε τίτλο «H δικτατορία της αξίας», θα δει ότι η τεχνοκρατία λουστραρισµένη µε περγαµηνές ακαδηµαϊκών τίτλων δεν σώζει ούτε την πολιτική ούτε την ανθρωπότητα. Αλλωστε, αν ανατρέξουµε στη λογική περί ανανέωσης του Αλέξη Τσίπρα, θα εντοπίσουµε κατά καιρούς το «νέο» σε πρόσωπα όπως η Ράνια Θρασκιά, ο µπασκετµπολίστας Νίκος Παππάς, ο Αλέξης Γεωργούλης, ο Μιχάλης Καλογήρου και (αλίµονο) ο Νίκος Μπίστης. Ο δε Κασσελάκης, τον οποίο τώρα εµφανίζει ως κατάντια της πολιτικής, ήταν µια επιλογή «νέου» για την ίδια την ηγεσία του κόµµατος. Το ακόµη χειρότερο είναι ότι η επίκληση του νέου γίνεται µε όρους υποτίµησης και απαξίωσης ανθρώπων που συµπορεύτηκαν µε αυταπάρνηση µε τον Τσίπρα και τις επιλογές του.
Ο άλλος πόλος του ίδιου προβλήµατος είναι ο νυν πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Σωκράτης Φάµελλος. Οταν ρωτήθηκε σε εκποµπή στην ΕΡΤ τι απαντάει στην αµφισβήτηση από µεριάς του Αλέξη Τσίπρα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί εναλλακτική πρόταση, ο Φάµελλος απάντησε στον δηµοσιογράφο ότι βάζει στο στόµα του λόγια που δεν είπε ποτέ.
Η κεντροαριστερά είναι εγκλωβισµένη στο παιχνίδι των εσωτερικών συσχετισµών, της απόδοσης τιµών στον εαυτό της και (όπως πολύ συχνά συµβαίνει) στη µετατροπή της επιθυµητής πραγµατικότητας σε βεβαιότητα. Ολο αυτό τελικώς καταλήγει σε προσπάθεια προσωπικής επιβίωσης, µε θύµα τον κόσµο της κεντροαριστεράς, ο οποίος πρέπει αναγκαστικά να ασπαστεί τις πολιτικές κατασκευές ενάντια σε αυτό που βλέπει και κυρίως αυτό που θέλει.
Σε ό,τι αφορά τον Αλέξη Τσίπρα, έχει δικαίωµα να επιλέξει νέο πολιτικό ρόλο και ατζέντα. Κανένας δεν αµφισβητεί ότι έχει τις ικανότητες. Αυτό που πλέον αµφισβητείται από πολλούς είναι αν όσα προσπαθεί να εκφράσει αποτελούν πλέον µια αλήθεια και ένα όραµα γι’ αυτούς που τον πίστεψαν. Υπάρχει µεγάλη διαφορά µεταξύ του «θέλω να είµαι αρεστός» και του «θέλω να εκφράσω».
Το πρώτο είναι εµφανές για τον πρώην πρωθυπουργό. Θέλει να είναι αρεστός από το σύµπαν γύρω του και γι’ αυτό επιλέγει ως µέθοδο τη στρογγυλοποίηση που φτάνει να µεταφράζεται ως ικεσία συγχώρεσης. Το αρεστό ενάντια στο αριστερό.
Σε ό,τι αφορά τα µέσα ενηµέρωσης που τον εµφάνιζαν ως τον δαίµονα της χώρας, ο Τσίπρας µάλλον έχει καταφέρει να γίνει αποδεκτός. Ποτέ άλλοτε ο πρώην πρωθυπουργός δεν ήταν τόσο αρεστός και µάλιστα από τα Μέσα που τον εµφάνιζαν ως καιροσκόπο και ιδιοκτήτη εξοχικών σπιτιών µε µαύρο πολιτικό χρήµα. Ενδεχοµένως να µη ζούµε τη µεταστροφή Τσίπρα, αλλά την αλλαγή των µιντιαρχών προς το καλύτερο.
Την προηγούµενη Παρασκευή, σε ένα άρθρο του ο δηµοσιογράφος Γιώργος Λακόπουλος, κάνοντας αποτίµηση της Εφης Αχτσιόγλου, έγραψε:
«Η συµπαθής πάλαι ποτέ δελφίνα του Τσίπρα έχασε την ευκαιρία της όταν νόµιζε ότι πολιτική είναι να δίνεις συνεντεύξεις σε όσους δεν σου έλεγαν καληµέρα προηγουµένως».
Φαίνεται πως ο Αλέξης Τσίπρας λίγο πολύ έχει ακολουθήσει την ίδια τακτική, διανθίζοντάς τη µε συνέδρια όπου πρωταγωνιστούν όσοι τον έβριζαν. Σε αυτό έχει απαντήσει όχι ο Μάικλ Σαντέλ, αλλά ο Λένιν των εφηβικών χρόνων του Αλέξη Τσίπρα:
«Η εντιµότητα στην πολιτική είναι αποτέλεσµα της δύναµης, ενώ η υποκρισία αποτέλεσµα της αδυναµίας».
