«Πώς μπορεί να στήριζες τόσο τον Τσίπρα και τώρα να είσαι τόσο εναντίον του;».
Διαβάστε το άρθρο του Νίκου Μωραΐτη που δημοσιεύτηκε στο documentonews.gr του Κώστα Βαξεβάνη:
Η απάντηση είναι απλή: Στήριζα έναν άνθρωπο που παρέλαβε χρεοκοπημένη χώρα, την έβγαλε στο ξέφωτο κι όμως βαλλόταν άδικα από παντού.
Δε θα στηρίξω όμως ποτέ έναν άνθρωπο που κάνει αυτά που του έκαναν.
Ένα «Όλγα στοπ» στο τηλέφωνο θα αρκούσε. Όμως αντί για εγγυητής της ενότητας αποφάσισε να γίνει εγγυητής της διάλυσης.
Κι έτσι έχουμε τώρα τους 87. Νέος αριθμός. Νέο level. Οι 87 που συνεδριάζουν και ξανασυνεδριάζουν αυγουστιάτικα μέσω zoom, γιατί ως γνωστόν τον Αύγουστο εξυφαίνονται τα καλύτερα πραξικοπήματα. Τα ήσυχα πραξικοπήματα του Αυγούστου.
Κι αν η πρόταση βουλευτή των 87 «να φύγουμε 4-5 βουλευτές να χάσει ο ΣΥΡΙΖΑ την αξιωματική αντιπολίτευση» μοιάζει χυδαία, αυτό είναι μόνο η αρχή. Έχουμε πολλά να δούμε. Το παιχνίδι είναι στημένο πάρα πολύ καλά. Θα εξευτελίζουν διαρκώς τον Κασσελάκη (ο οποίος έχει μεγάλες ευθύνες για την πολιτική αδράνειά του μετά τις Ευρωεκλογές και το ότι αντί να προσφύγει στην απευθείας επικοινωνία με τον κόσμο αναλώθηκε σε Πουμαρό κομματικές ομιλίες που κατηγορούσε).
Θα τον εξευτελίζουν μέχρι να τον καταστήσουν τελείως ανυπόληπτο. Ως πότε; Ως να πετύχει το… rebranding.
Πρώτη στάση: Να του φορτώσουν την κατάσταση σε Αυγή – Κόκκινο. Θέλουν, λένε, λύση υπέρ των εργαζομένων. Ενώ ο… στυγνός καπιταλιστής Κασσελάκης θέλει να τους κλείσει. Του παρέδωσε ο Τσίπρας μία οικονομική βόμβα στα χέρια και τώρα τον δείχνουν ως βομβιστή.
Με τι λεφτά σώζονται τα ΜΜΕ ενός κόμματος που δεν έχει μία στα ταμεία και η κρατική του χρηματοδότηση έχει μειωθεί στο μισό; Με τα χαρτονομίσματα της Monopoly;
Ο κόσμος δεν ξέρει. Σου λέει «χρήματα έχει ο Κασσελάκης, να τους πληρώσει εκείνος». Εκείνος όμως, ως ιδιώτης, έδωσε το μάξιμουμ που του επιτρέπει ο νόμος. Ό,τι δηλαδή δεν έδωσαν βουλευτές ετών με περιουσίες μεγαλύτερες από του Κασσελάκη. Επειδή όμως αυτά δεν είναι γνωστά, θα του φορτώσουν τον μουτζούρη των ΜΜΕ ωραιότατα.
Δεύτερη στάση: Στήριξη στον Σπίρτζη. Παρουσιάζουν τον γυρολόγο των καναλιών – υβριστή του κόμματός του ως «σύντροφο που εκφράζει διαφορετική άποψη». Βγάλτε από τις παρεμβάσεις του Σπίρτζη στα κανάλια τη λέξη «Κασσελάκης» και βάλτε στη θέση της το όνομα «Μητσοτάκης» ή «Ανδρουλάκης». Ούτε μέρα δε θα μπορούσε να σταθεί σε αυτά τα κόμματα ένας τέτοιος δούρειος ίππος.
Όμως αυτά είναι κόμματα. Δεν είναι παιδικές χαρές.
Την ίδια ώρα, ποιος ψηφοφόρος θα μείνει σε ένα κόμμα που σπαράσσεται; Η εικόνα είναι απεχθής. Και ο κόσμος δεν κάνει διακρίσεις. Παίρνει όλους η μπάλα, και τα ξερά και τα χλωρά: «Σιγά μην ψηφίσω αυτούς τους καραγκιόζηδες», σου λέει ο άλλος, και ακούει ΣΥΡΙΖΑ και τρέχει μακριά.
Η δημοσκοπική κατάρρευση είναι λοιπόν βέβαιη. Θα την έχουν προκαλέσει εκείνοι και θα τη χρεώσουν στον Κασσελάκη. «Φταίει η Μύκονος, φταίει η πισίνα του 1.40, φταις, φταις, φταις».
Τι στα αλήθεια φταίει;
Φταίει που ο Αλέξης Τσίπρας νόμιζε ότι θα έχει έναν «του χεριού του» στη θέση του Προέδρου, να κάνει ό,τι του λέει, μέχρι να πετύχει το rebranding που λέγαμε και να επιστρέψει ως σωτήρας της Κεντροαριστεράς.
Φυσικά αλλιώς. Τα δείγματα τα έχουμε ήδη δει. Λάθος η Novartis, λάθος οι τηλεοπτικές άδειες, χαμόγελα και αγκαλίτσες με το σύστημα που τον πολέμησε. Η επιστροφή Τσίπρα δε θα γίνει κόντρα στο σύστημα. Θα γίνει ελέω συστήματος.
Συγγνώμη, δε θα πάρω.
Νόμιζα μέχρι σήμερα ότι ο πρωθυπουργός που διαχειρίστηκε με τον πιο ατυχή τρόπο την όποια κληρονομιά του ήταν ο Κώστας Καραμανλής. Έκανα λάθος. Εκείνος τουλάχιστον πήγαινε στις ψησταριές και τις ταβέρνες κι έτρωγε. Δε σκέφτηκε να φάει τον διάδοχό του.
Όσο με αφορά: Επειδή θα ψάχνουν πάλι οι γεροβασπίρτζηδες να βρουν τι σχέση έχω με τον Κασσελάκη, με τα τρολ, με το μισθολόγιο του ΣΥΡΙΖΑ και όλα τα φαντάσματα Σκουρλέτη που υιοθέτησαν, και επειδή δεν έχω απολύτως καμία σχέση, δεν έχω κανένα αξίωμα και -το κυριότερο- ΔΕ ΘΕΛΩ να έχω πολιτικό αξίωμα, αυτό μου παρέχει μία τεράστια ελευθερία: Να λέω ό,τι θέλω.
Στο δια ταύτα, ο Κασσελάκης δε θα καταφέρει να σταθεί. Γιατί αυτό το «άλλαξέ τα όλα» που του ζητάει ο κόσμος δεν μπορεί να το κάνει.
Γιατί αυτό το κόμμα είναι έτσι δομημένο ώστε να μην μπορεί κανείς να αλλάξει τίποτα. Γι’ αυτό και στο τέλος τρώει τους προέδρους του. Κι αν φαγώθηκε από τους Τζανακόπουλους και τους Τσακαλώτους ο ίδιος ο Τσίπρας που δόμησε αυτό το οργανωτικό τέρας, πώς να αντέξει ο διάδοχός του που ούτε φανταζόταν σε τι Βυζάντιο θα έμπαινε;
Αν φαγώθηκε ο έμπειρος Τσίπρας από μέτριας ευφυίας και ικανότητας στελέχη που είχε απέναντί του, πώς να μη φαγωθεί ο άπειρος Κασσελάκης που έχει απέναντί του τον ίδιο τον Τσίπρα, έστω και κρυμμένο πίσω από δύο, τρεις, ογδόντα επτά και χίλιους δεκατρείς;
Υπάρχουν ακόμα κάποιοι άδολοι φίλοι που αγάπησαν τον Τσίπρα πολύ και αδυνατούν να διανοηθούν ότι βρίσκεται πίσω από όλη αυτήν την ίντριγκα. Σέβομαι την αθωότητά τους. Και θα είχα την ίδια -γιατί τον αγάπησα αυτόν τον άνθρωπο- αν δεν υπήρχε μία μικρή λεπτομέρεια:
Με μία ανακοίνωση των δύο σειρών θα μπορούσε να πει «στηρίζω τον εκλεγμένο Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και δε συμμερίζομαι απόπειρες υπονόμευσής του» και να ξεκαθαρίσει τα πάντα.
Είναι η ανακοίνωση που, δυστυχώς, ο Αλέξης Τσίπρας δε θα βγάλει ποτέ.
