Η επιστροφή των «συμφερόντων» στον δημόσιο λόγο δείχνει την αρχή του τέλους για τους πρωταγωνιστές της μεταμνημονιακής Ελλάδας
Periodista
Στην καρδιά μιας κλιμακούμενης πολιτικής σύγκρουσης, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Αλέξης Τσίπρας επιστρέφουν στον γνώριμο τόπο της αλληλοκατηγορίας περί «συμφερόντων» – μια τακτική που στο παρελθόν υπήρξε προπομπός πολιτικής φθοράς.
Στην τοποθέτησή του στη Βουλή, ο πρωθυπουργός κατηγόρησε «γνωστά συμφέροντα» και συγκεκριμένα ΜΜΕ ότι επιδιώκουν να ανατρέψουν την κυβέρνησή του, λειτουργώντας –όπως είπε– ως «πλυντήρια της σκοτεινής ιστορίας του ΣΥΡΙΖΑ».
Μάλιστα, δεν δίστασε να επιτεθεί και στον Νίκο Ανδρουλάκη, τονίζοντας ότι η κυβέρνησή του ενοχλεί «εκείνους που θέλουν να ξαναφέρουν πίσω το χθες», με ξεκάθαρο υπονοούμενο προς τον Αλέξη Τσίπρα.
Το «έργο» που έχουμε ξαναδεί: Από τον πατέρα Μητσοτάκη στον γιο
Η συγκεκριμένη στρατηγική δεν είναι νέα στον ελληνικό πολιτικό λόγο. Ήδη από τη δεκαετία του ’90, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης καθιέρωσε τον όρο «διαπλοκή» για να υποδείξει τον σκιώδη ρόλο οικονομικών και μιντιακών κέντρων.
Σήμερα, ο γιος του επαναφέρει το ίδιο αφήγημα, επιχειρώντας να μετατοπίσει την πολιτική συζήτηση από την κυβερνητική φθορά στη μάχη με «ορατούς και αόρατους εχθρούς». Σε τέτοιες συγκυρίες, η επίκληση των «συμφερόντων» δεν είναι ένδειξη ισχύος, αλλά ανασφάλειας.
Ο Τσίπρας απαντά: «Να ξεπλυθεί θέλει όποιος είναι λερωμένος»
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν άφησε αναπάντητες τις κατηγορίες. Σε αιχμηρό σχόλιό του στο Χ (πρώην Twitter), αντεπιτέθηκε λέγοντας:
«Να ξεπλυθεί ζητάει όποιος είναι λερωμένος».
Έτσι, επανέφερε το βάρος της ευθύνης στην κυβέρνηση, υπονοώντας ότι ο ίδιος δεν έχει τίποτα να απολογηθεί, σε αντίθεση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος βρίσκεται αντιμέτωπος με σοβαρά πολιτικά και θεσμικά ζητήματα.
Έγραψε ο Αλέξης Τσίπρας:
Σήμερα στη Βουλή ακούσαμε από τα χείλη του πρωθυπουργού το συντομότερο ανέκδοτο: ότι τον πολεμάνε τα συμφέροντα.
Θα ήταν πολύ αστείο όλο αυτό, αν δεν ήταν κωμικοτραγικό.
Πριν από έξι χρόνια παρέλαβε μια χώρα έξω από τα μνημόνια της χρεοκοπίας, με 37 δισ. ευρώ “μαξιλάρι” στα δημόσια ταμεία, με ρυθμισμένο το δυσβάσταχτο χρέος της και αποκατεστημένη τη διεθνή της αξιοπιστία.
Και κατάφερε σήμερα, παρά τον πακτωλό των ευρωπαϊκών κονδυλίων που διαχειρίστηκε, να την μετατρέψει εκ νέου σε μαύρο πρόβατο της Ευρώπης.
Που εισπράττει χλεύη ακόμη και από τους πολέμαρχους της Λιβύης, ενώ η σχέση της με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς αφορά σχεδόν αποκλειστικά στην ευρωπαϊκή εισαγγελία.
Αυτήν την καταστροφική πορεία για τη χώρα, δεν μπορεί πλέον να την κρύψει πίσω από τους μύθους που κατασκεύασε για το παρελθόν.
Ούτε πίσω από τα εκατοντάδες εκατομμύρια που μοίρασε προεκλογικά για να εξασφαλίσει την εκλογική του νίκη.
Μετά την ύβρη, έρχεται η Νέμεσις.
Και κάτι τελευταίο: Να ξεπλυθεί ζητάει όποιος είναι λερωμένος.
Εγώ, πάντως, δεν είμαι σίγουρα.
Μπορεί να ισχυριστεί το ίδιο για τον εαυτό του;
Σήμερα στη Βουλή ακούσαμε από τα χείλη του πρωθυπουργού το συντομότερο ανέκδοτο: ότι τον πολεμάνε τα συμφέροντα.
— Αλέξης Τσίπρας – Alexis Tsipras (@atsipras) July 9, 2025
Θα ήταν πολύ αστείο όλο αυτό, αν δεν ήταν κωμικοτραγικό.
Πριν από έξι χρόνια παρέλαβε μια χώρα έξω από τα μνημόνια της χρεοκοπίας, με 37 δισ. ευρώ “μαξιλάρι” στα…
Η πολιτική φθορά και η εσωτερική απονομιμοποίηση
Η διαρκής αναφορά του Κυριάκου Μητσοτάκη σε «συμφέροντα που θέλουν να τον ρίξουν» δεν θυμίζει ηγέτη με αυτοπεποίθηση, αλλά μάλλον πολιτικό που αισθάνεται ότι ο έλεγχος χάνεται.
Κάθε φορά που ένας πρωθυπουργός στρέφεται προς «εξωτερικούς εχθρούς» για να δικαιολογήσει εσωτερικά προβλήματα, αναγνωρίζει έμμεσα τη φθορά του.
Η ίδια στρατηγική είχε χρησιμοποιηθεί και από τον Αλέξη Τσίπρα το 2018–2019, με αποκορύφωμα την επίκληση σε «σκοτεινά κέντρα» λίγο πριν τις εκλογές του 2019.
Η επαναφορά του Τσίπρα και η νευρικότητα του Μαξίμου
Η φημολογούμενη ίδρυση νέου κόμματος από τον Αλέξη Τσίπρα, πιθανώς μέσα στον Ιούλιο, φαίνεται να έχει προκαλέσει αναστάτωση στο κυβερνητικό επιτελείο.
Η ρητορική του Κυριάκου Μητσοτάκη αποσκοπεί να απονομιμοποιήσει τη δυναμική επανεμφάνιση του Τσίπρα στο πολιτικό σκηνικό, παρουσιάζοντάς τον ως «ανδρείκελο συμφερόντων» που προσπαθούν να βρουν νέα πολιτική στέγη.
Όμως, η πραγματικότητα είναι πιο σύνθετη: η φθορά της ΝΔ είναι πραγματική, η κοινωνική κόπωση έντονη και η πολιτική δυσαρέσκεια αυξανόμενη. Και βέβαια, υπάρχουν συμφέροντα που κρύβονται πίσω από την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα, μόνο που η επιστροφή Τσίπρα δεν μπορεί να “ρίξει” τον Μητσοτάκη διότι το εγχείρημα θα αποτύχει και αυτό είναι βέβαιο.
Όταν οι ηγέτες μιλούν για συμφέροντα, το τέλος πλησιάζει
Όταν οι πολιτικοί ηγέτες αρχίζουν να καταγγέλλουν συνωμοσίες και εξωτερικά κέντρα εξουσίας, είναι επειδή δεν μπορούν πια να ελέγξουν το εσωτερικό τους αφήγημα.
Η επίκληση στα «συμφέροντα» μπορεί να εξυπηρετεί την επικοινωνιακή ανάγκη να συσπειρωθεί η βάση, όμως δεν κρύβει τις πραγματικές ρωγμές.
Αυτό που φάνηκε από τις τελευταίες δηλώσεις είναι ότι ο πολιτικός χρόνος για την κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει αρχίσει να μετρά αντίστροφα, όπως κάποτε και για τον ΣΥΡΙΖΑ. Η ιστορία επαναλαμβάνεται – ίσως όχι ως τραγωδία, αλλά σίγουρα ως φάρσα.
