Και τώρα κανείς δεν ρισκάρει να του μιλήσει, από φόβο ότι κάθε κουβέντα μπορεί να καταλήξει ως «υλικό» στην επόμενη συγγραφική του απόπειρα
Η Πυθία σχολιάζει
Η υπόθεση Τσίπρα αγγίζει πλέον ένα πιο σκοτεινό σημείο από την πολιτική του φθορά: την κατάρρευση της προσωπικής αξιοπιστίας. Μετά την Ιθάκη, κανένας σοβαρός συνομιλητής δεν μπορεί να είναι βέβαιος ότι όσα πει θα μείνουν μεταξύ τεσσάρων τοίχων. Η αίσθηση πως κάθε συζήτηση μπορεί να μετατραπεί σε κεφάλαιο επόμενου βιβλίου λειτουργεί σαν τοξική ομίχλη γύρω από τον πρώην πρωθυπουργό. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ο μεγαλύτερος φόβος είναι για τα ψέματα που μπορεί να μεταφέρει, καθώς οι περισσότεροι που αναφέρονται στο βιβλίο του, τον διαψεύδουν
Οι «αποκαλύψεις» του οδηγούν στην στοχοποίηση ανθρώπων που τον εμπιστεύτηκαν. Επιβεβαιώνονται όσοι έλεγαν εδώ και χρόνια ότι τον “Τσίπρα δεν πρέπει να τον εμπιστεύεται κανείς”. Κι αυτό, στη δημόσια ζωή, είναι αδίκημα βαρύτερο από κάθε λάθος στρατηγικής: είναι η παραβίαση ενός άγραφου κανόνα, ότι οι συνεργάτες δεν γίνονται υλικό εμπορικής αφήγησης.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, η προοπτική συνεργασίας μαζί του μοιάζει με ρίσκο χωρίς αντίκρισμα. Όποιος μπει σε διάλογο μαζί του ξέρει πως η ιδιωτικότητα δεν είναι εγγυημένη και πως η επόμενη «λογοτεχνική έμπνευση» μπορεί να στραφεί εναντίον του. Δεν είναι τυχαίο ότι ολοένα περισσότεροι κρατούν αποστάσεις — όχι πολιτικές, αλλά ανθρώπινες.
Διότι στην πολιτική η διαφωνία συγχωρείται.
Η προδομένη εμπιστοσύνη όμως δεν επιστρέφει ποτέ.
