Αμετανόητη εμφανίστηκε η Δόμνα Μιχαηλίδου η οποία αφού στοχοποίησε την 12χρονη από τον Κολωνό, αποκαλύπτοντας από το βήμα της Βουλής σε ποιο σχολείο πηγαίνει, τώρα στοχοποιεί και το 14χρονο κορίτσι σε δομή στη Νέα Σμύρνη, που έπεσε θύμα μαστροπείας!
Η υφυπουργός Εργασίας που ήθελε να παρουσιαστεί ως σωτήρας των παιδιών και όπως αποδείχτηκε στο μόνο που τα καταφέρνει καλά είναι να τα εκθέτει και να τα αφήνει απροστάτευτα, μίλησε στον Ant1 για τη νέα υπόθεση που έχει προκαλέσει σοκ στο πανελλήνιο. Η Μιχαηλίδου δεν αρκέστηκε στο να φωτογραφήσει τη δομή στη Νέα Σμύρνη, αλλά συνέχισε στοχοποιώντας το ανήλικο κορίτσι και τα υπόλοιπα παιδιά, λέγοντας ότι «όλα προέρχονται από κακοποιητικό περιβάλλον».
Σε σχόλιό της η τομεάρχης για την Κοινωνική Αλληλεγγύη της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ Θεανώ Φωτίου αναφέρει: «η αρμόδια υφυπουργός κ. Μιχαηλίδου, χωρίς να διευκρινίζει αν και πότε είχε λάβει γνώση της κατάστασης, έσπευσε να αποσείσει τις ευθύνες της. Επανέλαβε τα λάθη που διέπραξε στην περίπτωση της 12χρονης του Κολωνού, δημοσιοποιώντας τα στοιχεία της δομής και εμφανιζόμενη με φόντο την εικόνα των κτιριακών της εγκαταστάσεων. Δήλωσε αναληθώς ότι όλα τα φιλοξενούμενα παιδιά έχουν υποστεί κακοποίηση από το οικογενειακό τους περιβάλλον, υπονοώντας ότι το γεγονός αυτό προκαθορίζει ένα δυσοίωνο αντίστοιχο μέλλον. Η στοχοποίηση δομής και παιδιών στο σχολικό και κοινωνικό τους περιβάλλον συνιστά αναμφίβολα δευτερογενή κακοποίηση».
Όπως τονίζει η ίδια, «ευτυχώς αυτή τη φορά το παιδί θα καταθέσει στο Σπίτι του Παιδιού και όχι στην ΓΑΔΑ, σε εξειδικευμένους επιστήμονες και σε κατάλληλο, προστατευμένο περιβάλλον. Τα Σπίτια του Παιδιού ήταν μία μεγάλη θεσμική πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ. Δυστυχώς, έξι χρόνια μετά την ψήφιση του σχετικού νόμου λειτουργούν μόνο δύο Σπίτια του Παιδιού, που καλύπτουν την Αθήνα και τον Πειραιά».
Επιπλέον, η Θ. Φωτίου σημείωσε: «Αυτή η υπόθεση αναδεικνύει για ακόμη μια φορά την μεγάλη παθογένεια της παιδικής προστασίας: Αντί να παρεμβαίνει προληπτικά, μέσω δράσεων στην κοινότητα, στην οικογένεια, στο σχολείο, στους χώρους άθλησης, όπου ζουν και δραστηριοποιούνται παιδιά, έρχεται εκ των υστέρων να επιχειρεί να αντιμετωπίσει προβλήματα που μοιραία ανακύπτουν όταν υστερεί ο τομέας της πρόληψης. Η αυξανόμενη συχνότητα με την οποία τέτοια αποτρόπαια περιστατικά βλέπουν το φως της δημοσιότητας δεν πρέπει να οδηγήσει την κοινωνία να τα θεωρήσει ως μια νέα κανονικότητα. Χρειάζεται εγρήγορση και δέσμευση ότι δεν θα συνηθίσουμε αυτήν την τερατώδη πραγματικότητα».
