Του Νίκου Λακόπουλου
Η χρονιά που έρχεται χαρακτηρίζεται ήδη από δειλία, μισά χαμόγελα και ελπίδα ανακατεμένη με ανησυχία και φόβο. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη βρίσκεται σε πτώση, αλλά ο Κυριάκος Μητσοτάκης διατηρεί την πολιτική κυριαρχία και έχει λόγους να πανηγυρίζει αφού η χρονιά αυτή ήταν το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ.
Η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στις δημοσκοπήσεις δεν ανησυχεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη που προβλέπει σε τρίτη δεκαετία -όχι αβάσιμα αφού δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση κυβέρνησης και η κυβέρνηση μπορεί να εξουδετερώσει τον Νίκο Ανδρουλάκη με δυο τρία νομοσχέδια που θα ακυρώσουν την “παραγωγική αντιπολίτευση”.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης που κέρδισε τις εκλογές μοιράζοντας χρήματα αυτή τη φορά θα επειχειρήσει να τις αγοράσει πιο φτηνά με στοχευμένες παροχές, όπως το κατοστάρικο στους ένστολους επιβεβαιώνοντας πως αντιμετωπίζει την πολιτική ως επικοινωνία, τους ψηφοφόρους ως πελάτες και τους πολίτες ως αφελείς.
Το μόνο πρόβλημα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη θα ήταν αυτό που έχουν αντιληφθεί οι ψηφοφόροι της ευρύτερης Κεντροαριστεράς, αλλά όχι οι κομματικές ηγεσίες είναι η συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων, αλλά αυτό φαίνεται απίθανο αφού θα πρόκειται για συνεργασία ανάμεσα σε κόμματα που ο θάνατος του ενός είναι η ζωή του άλλου.
Με το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ ένας πολύχρονος αγώνας με το ΠΑΣΟΚ τέλειωσε(;) με νίκη του δεύτερου -που είναι πια το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης- χωρίς ωστόσο να καταφέρει να επαναπατρίσει παρά ένα μικρό ποσοστό από τους ψηφοφόρους που έχασε από το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα.
Δυο-τρία κόμματα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ με μικρά ποσοστά το καθένα συγκεντρώνουν όλα μαζί ένα αξιοσημείωτο ποσοστό -που ωστόσο απέχει πολύ από το 35% του ΣΥΡΙΖΑ. Και το πρόβλημα είναι πως όλα τα κομμάτια του ΣΥΡΙΖΑ είναι αδύνατο να επανασυγκολληθούν.
Η ιδέα ενός νέου πολιτικού φορέα με στόχο τα δύο εκατομμύρια ψηφοφόρων που έχουν εγκαταλείψει -αηδιασμένοι- την κάλπη είναι προς το παρόν αόριστη, χωρίς διατύπωση και χωρίς πολιτικό υποκείμενο.
Τα κόμματα και η μεσαία τάξη
“Στην Ελλάδα, οι εκλογές κερδίζονται και χάνονται με βάση την αβεβαιότητα που βιώνει η μεσαία τάξη λόγω της οικονομικής δυσπραγίας, η οποία συνδέεται άμεσα με την υπερφορολόγηση που την πλήττει» διαπίστωνε το 2020 σε ένα οικονομικό δελτίο του ο ΣΕΒ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε το παιχνίδι από τη στιγμή που ήρθε σε ρήξη με την μεσαία τάξη, στην οποία ο Κυριάκος Μητσοτάκης υποσχέθηκε πράγματα που δεν μπόρεσε να δώσει. Έτσι με τον πολιτικό σεισμό των ευρωελογών η Νέα Δημοκρατία έχασε 800.000 ψηφοφόρους, ο ΣΥΡΙΖΑ 700.000 και πλέον το πολιτικό σύστημα δεν διαθέτει κανένα ένα κυρίαρχο κόμμα.
Το πλεονέκτημα του Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς άνοδο του ΠΑΣΟΚ και αυτό έχει χαθεί στις τελευταίες δημοσκοπήσεις όπου καταγράφεται ένα πολιτικό κενό και νέες ανάγκες για ένα πολιτικό πληθυσμό που δεν ψήφισε Δεξιά, δεν (ξανα)ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ και δεν επιστρέφει στο ΠΑΣΟΚ.
Το 63,6% των πολιτών εκτιμά ότι το 2025 θα δημιουργηθούν νέα πολιτικά κόμματα καθώς οι νέες συνθήκες απαιτούν νέες πολιτικές, νέες ιδέες και νέα πρόσωπα. Τα τρία μεγαλύτερα κόμματα στις τελευταίες εκλογές είναι ήδη “ληγμένα” και η Ελλάδα χρειάζεται ένα νέο πολιτικό αφήγημα με νέους μύθους αφού την τελευταία δεκαετία μαζί με τρία κόμματα κατέρρευσαν και οι ιδρυτικοί τους μύθοι.
Ο κόσμος δεν αντέχει τόση “επιτυχία”
Η Ελλάδα -και η Αριστερά- χρειάζεται ένα νέο πολιτικό φορέα που δεν θα επιχειρεί να δικαιώσει το παρελθόν, αλλά να σχεδιάσει το μέλλον. Ο κόσμος που έφερε τον Μητσοτάκη απογοητευμένος -και με θυμό- για τον ΣΥΡΙΖΑ πέρασε τέσσερα χρόνια όπου αντί για την κυβέρνηση την φθορά την είχε η αντιπολίτευση.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αυτά τα πέντε χρόνια απέδειξε πως η οικονομική μου πολιτική εξαρτάται από τις δημοσκοπήσεις και πως χρησιμοποιεί το δημόσιο ταμείο για να χτίσει την δημοφιλία του και να ξαναπάρει τις εκλογές. Δυο χρόνια μετά δεν αντέχει τόση “επιτυχία”.
Τη χρονιά που έρχεται ανήσυχη και φοβισμένη με τον Μητσοτάκη να διεκδικεί με θράσος τρίτη τετραετία θα κριθεί αν θα εξαντλήσει την δεύτερη τετραετία με το ύφος “‘η εγώ ή το χάος” -καθώς θα αποκαλύπτεται πως εκείνος είναι το χάος.
Η “Φωτεινή Ελλάδα” που υποσχέθηκε σε έναν λαό εξουθενωμένο και φοβισμένο ήταν μια απάτη και η ελπίδα έγινε ξανά απογοήτευση, οργή, θυμός κι απελπισία.
