Ανάλυση: Η Άγκυρα επιχειρεί να αξιοποιήσει το διεθνές νομικό κενό και τη λιβυκή αστάθεια, με απώτερο στόχο τα ελληνικά νησιά και την Κρήτη
Ανταπόκριση από την Κωνσταντινούπολη αποκαλύπτει ότι η Τουρκία παρακολουθεί με μεγάλη προσοχή τη διαμάχη μεταξύ Ελλάδας και Λιβύης για τον καθορισμό των θαλάσσιων ζωνών τους. Η κατάσταση αυτή αποτελεί ξεκάθαρο προϊόν των γεωπολιτικών ανακατατάξεων που προέκυψαν μετά την Αραβική Άνοιξη, η οποία – όπως είναι γνωστό – στηρίχθηκε από συγκεκριμένα διεθνή κέντρα, με τρόπο που άνοιξε διάπλατα την πόρτα στις τουρκικές επεμβάσεις στην περιοχή.
Σήμερα, βλέπουμε ξεκάθαρα τη στρατηγική της Άγκυρας: ήρεμα αλλά μεθοδικά, επιχειρεί να εκμεταλλευτεί νομικές ασάφειες του Διεθνούς Δικαίου ώστε να διαμορφώσει τετελεσμένα στην Ανατολική Μεσόγειο και να προωθήσει διπλό στόχο:
- Να θέσει υπό αμφισβήτηση την ελληνική κυριαρχία στα νησιά, ακόμη και στην Κρήτη,
- Να χρησιμοποιήσει τις θαλάσσιες διαφορές για γεωπολιτική πίεση, περιλαμβανομένης της υπονόμευσης της κοινωνικής συνοχής μέσω ισλαμιστικής διείσδυσης.
Η εργαλειοποίηση του Διεθνούς Δικαίου και το παράδειγμα Ράμα
Η Άγκυρα επικαλείται επιλεκτικά τις προβλέψεις περί διαπραγμάτευσης σε περιπτώσεις θαλάσσιας αμφισβήτησης, αγνοώντας όμως επιδεικτικά ότι πουθενά δεν αναφέρεται νομιμοποίηση εξαφάνισης νησιωτικών δικαιωμάτων. Πρόκειται για στρέβλωση του Δικαίου της Θάλασσας, την οποία προώθησε ήδη από τα πρώτα βήματα της κυβέρνησης Ράμα στην Αλβανία, ενταγμένη στη στρατηγική της Τουρκίας να σπρώξει την Ελλάδα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων υπό πίεση.
Ανεκμετάλλευτα περιθώρια χάραξης ΑΟΖ – Κριτική στον Μητσοτάκη
Ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης παρουσιάζεται “ειρηνικός”, αλλά η καθυστέρηση στην οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών γύρω από την Κρήτη – ειδικά πριν την αποστασιοποίηση του Χαφτάρ από την Αθήνα – άφησε ένα κενό που αξιοποίησε άμεσα η Τουρκία. Η απραξία εκείνη τη χρονική στιγμή ενίσχυσε το αφήγημα της Άγκυρας, επιτρέποντάς της να προβάλλει μαξιμαλιστικές θέσεις χωρίς κόστος.
Η «τουρκοκίνητη» Λιβύη ως μοχλός πίεσης – Τι πρέπει να πράξει η Αθήνα
Η Λιβύη, σε μεγάλο βαθμό υπό τουρκική επιρροή, κινείται ακόμη με τη λογική της “διαπραγμάτευσης χωρίς κανόνες”, απαιτώντας συνεχώς ασαφή διευθέτηση χωρίς αναγνώριση των νησιωτικών δικαιωμάτων. Η απόρριψη κάθε τουρκικής “γραμμής” πρέπει να τεθεί ρητά σε ευρωπαϊκά και διεθνή φόρα, με:
- Διεθνοποίηση της τουρκολιβυκής συμφωνίας ως προσβολής του Δικαίου της Θάλασσας,
- Άμεση ενεργοποίηση εθνικών δικαιωμάτων στην πράξη (π.χ. ερευνητικές δραστηριότητες),
- Αξιοποίηση αποφάσεων προηγούμενων διεθνών δικαστικών υποθέσεων, ως προηγούμενο και πρόκριμα για το Αιγαίο.
Η ευθύνη του ΥΠΕΞ – Πρόληψη κλιμάκωσης πριν είναι αργά
Η πολιτική ηγεσία και ιδιαίτερα το Υπουργείο Εξωτερικών, καλούνται να διαχειριστούν με απόλυτη σοβαρότητα την κλιμακούμενη κατάσταση, όχι με επικοινωνιακή διαχείριση, αλλά με στρατηγική ψυχραιμία και αποφασιστικότητα. Η Ελλάδα οφείλει να κινηθεί θεσμικά, τεκμηριωμένα και προληπτικά, για να αποτραπεί κάθε δυναμική κρίση.
«Ουδέν κακόν αμιγές καλού», αναφέρει χαρακτηριστικά πολιτική πηγή, υπονοώντας ότι η κρίση μπορεί να εξελιχθεί σε διπλωματική ευκαιρία, εφόσον χειριστεί σωστά.
