Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Σοκ, όπως και σχόλια για «πισώπλατη μαχαιριά», προκάλεσε στο Βελιγράδι η απόφαση της κυβέρνησης Μητσοτάκη-Δένδια, να απόσχει η Αθήνα από την ψηφοφορία για την αποδοχή του αιτήματος του Κοσόβου να γίνει μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης. Η ελληνική αποχή (που επέτρεψε τη συνέχιση της εξέτασης του αιτήματος του Κοσόβου) εξέπληξε, εκτός των άλλων, γιατί η Ελλάδα δεν έχει αναγνωρίσει το Κόσοβο.
Στην πραγματικότητα βέβαια, η αποχή πρέπει να θεωρηθεί προανάκρουσμα της πλήρους αναγνώρισης του Κοσόβου από την Ελλάδα, εφόσον επανεκλεγεί η Νέα Δημοκρατία στις επικείμενες εκλογές. Απλώς η κυβέρνηση της Αθήνας δεν θέλει να το κάνει ακόμα (όπως και να στείλει μαζικά νέα όπλα και άρματα μάχης στην Ουκρανία) πριν γίνουν οι εκλογές, για να μην καταβάλει εκλογικό κόστος.
Ο δεύτερος λόγος που εξέπληξε η απόφαση είναι γιατί στρέφεται κατά της Σερβίας που είναι επί δύο αιώνες η πιο φιλική χώρα προς την Ελλάδα στα Βαλκάνια, σύμμαχος του ελληνικού λαού στους αγώνες και κατά της Οθωμανικής κυριαρχίας και του Ναζισμού και Φασισμού.
Η Αθήνα καταστρέφει εν προκειμένω τις ελάχιστες (και γι’ αυτό περισσότερο πολύτιμες) σχέσεις που της έχουν απομείνει, προκειμένου οι πολιτικοί της να αποσπάσουν την εύνοια των δυτικών Πατρώνων, των «Νταβατζήδων» της χώρας και διαφόρων άλλων διεθνών συγκροτημάτων πολιτικο-οικονομικής ισχύος.
Σοκ και στην Κύπρο
Εξέπληξε όμως πολύ άσχημα η απόφαση όχι μόνο το Βελιγράδι, αλλά και τη Λευκωσία. Ένας από τους λόγους που Λευκωσία και Αθήνα επιμένουν επί δυόμιση δεκαετίες και δεν αναγνωρίζουν το Κόσοβο, είναι γιατί αποδίδουν ιδιαίτερη σημασία στον σεβασμό του διεθνούς δικαίου – και η απόφαση του ΟΗΕ με την οποία τερματίστηκε η σύγκρουση ΝΑΤΟ και Σερβίας προβλέπει ότι το Κόσοβο παραμένει τμήμα της Σερβίας.
Διαδοχικές κυβερνήσεις στη Λευκωσία και την Αθήνα αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν το Κόσοβο, παρά τις πιέσεις του αμερικανικού και ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, γιατί δεν θέλουν να δημιουργήσουν προηγούμενο για την διεθνή αναγνώριση του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους, αλλά και λόγω των δυνάμει υφερπουσών τουρκικών διεκδικήσεων στη Θράκη. (1)Πίσω από την απόφαση της κυβέρνησης Μητσοτάκη-Δένδια δεν κρύβεται φυσικά κάποια διαφορετική «εθνική στρατηγική», που θα μπορούσε να συζητηθεί τέλος πάντων, να θεωρηθεί ορθή ή εσφαλμένη. Ούτε άλλωστε ο Υπουργός Εξωτερικών μπήκε στον κόπο να εξηγήσει στους πολίτες αυτής της δύσμοιρης χώρας (ή και στους εκπροσώπους των κομμάτων) γιατί έσπευσε να αλλάξει μια πολιτική που ακολούθησαν όλες ανεξαιρέτως οι ελληνικές κυβερνήσεις μετά το 1999. Ούτε τα Τίρανα έχουν πράξει κάτι για να πλησιάσουν τις ελληνικές θέσεις στα θέματα ΑΟΖ, δικαιωμάτων μειονότητας και στρατιωτικής συνεργασίας με την Τουρκία, παρά την υποστήριξη που έλαβαν επί πολλά χρόνια από την Αθήνα για την ένταξή τους στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
Η σκιά των «Νταβατζήδων»
Πίσω από την απόφαση της Αθήνας δεν βρίσκεται κάποια νέα «διπλωματική στρατηγική» (αν υπήρχε, θα μας την είχαν πει), αλλά η βαθύτατη υποτέλεια της παρούσης κυβερνήσεως (και όχι μόνο) στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, το ΝΑΤΟ, τη Γερμανία και την Ε.Ε., που υποστηρίζουν φανατικά την απόσχιση του Κοσόβου από τη Σερβία, ανεξαρτήτως του τι λέει ή δεν λέει το διεθνές δίκαιο.
Πρέπει να σημειώσουμε επίσης ότι δεν υπάρχει μόνο η γενική εξάρτηση από τα κέντρα της «συλλογικής Δύσης». Υπάρχουν και οι επιμέρους διεισδύσεις διαφόρων μεσαίων και μικρών οικονομικών δυνάμεων, όπως είναι οι ισχυρότατες βαλκανικές μαφίες ή τα λόμπυ του Αζερμπαϊτζάν, των Εμιράτων, του Κατάρ, της Σαουδικής Αραβίας και διαφόρων άλλων διεθνών «λεφτάδων» που αγοράζουν εύκολα επιρροή σε δυτικά κράτη και οργανισμούς (η Καϊλή ήταν το κατά πολύ μικρότερο από τα «ψάρια», το «ορατό τμήμα» του «παγόβουνου Κατάρ» και δεν αποκλείεται η σύλληψή της να ήταν και μια υπενθύμιση προς πολύ σοβαρότερους παράγοντες που διαπλέκονται με το Κατάρ).
Να σημειώσουμε στο σημείο αυτό ότι ο υπουργός Άμυνας του Κοσόβου, στις εγκληματικές ρίζες του οποίου αναφερθήκαμε πρόσφατα, προσεκλήθη προ ημερών, μαζί με άλλα ανεκδιήγητα «μπουμπούκια» της «συλλογικής Δύσης» στο διαβόητο Φόρουμ των Δελφών που τελεί μάλιστα υπό την αιγίδα της Προέδρου της Δημοκρατίας.
Χωρίς βαλκανική πολιτική
Η στάση της Αθήνας προκάλεσε την έντονη αντίδραση του Βελιγραδίου, αλλά και (δόξα τω Θεώ, στη συγκεκριμένη περίπτωση) του Γιώργου Κατρούγκαλου και του ΣΥΡΙΖΑ. Με τη σειρά της, η Σερβία ευχαρίστησε τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα για τη στάση τους στο θέμα.
Δεν είδαμε όμως να προκαλεί αντίδραση η υπόθεση αυτή ούτε από το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη («πρώτα η Ευρώπη παντού και πάντα»), η μόνη σχέση του οποίου με το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου μοιάζει να είναι τα πέντε γράμματα στον τίτλο του, ούτε από το ΜΕΡΑ25 του Γιάνη Βαρουφάκη.
Εμείς είμαστε πεπεισμένοι ότι οι Έλληνες πολιτικοί είναι φτιαγμένοι για τα ευρωπαϊκά, και ιδίως τα αμερικανικά σαλόνια και αδικούνται από την ενασχόλησή τους με την «Ψωροκώσταινα». Επειδή όμως η χώρα τυχαίνει να βρίσκεται στη βαλκανική χερσόνησο καλό θα είναι τα κόμματά τους να έχουν κάποια πολιτική και για τη γειτονιά μας, εκτός από το να επαναλαμβάνουν τα αποικιακά δόγματα ΝΑΤΟ και Ε.Ε., που, εφαρμοζόμενα, έχουν μετατρέψει όλη τη Νοτιοανατολική Ευρώπη σε ζώνη πολεμικών, οικονομικών και κοινωνικών ερειπίων.
Το ΚΚΕ ήταν ανέκαθεν κατά της αναγνώρισης του Κοσόβου, από μια έρευνα όμως στην ιστοσελίδα του και αυτές των οργάνων του, δεν φαίνεται να εξέδωσε ανακοίνωση καταδίκης της απόφασης Μητσοτάκη-Δένδια.
Η πίκρα του προδομένου
Ένας φίλος, σπουδαίος διανοούμενος από το Βελιγράδι, μούστειλε ένα γεμάτο πίκρα μήνυμα για την υπόθεση της ψηφοφορίας στο Συμβούλιο της Ευρώπης, που κατέληγε: Το τελευταίο που περίμενε η σερβική κοινή γνώμη ήταν η θέση που υιοθέτησε η ελληνική κυβέρνηση, σε αντίθεση με τα άλλα τέσσερα μέλη της ΕΕ που δεν αναγνωρίζουν το Κόσοβο… Οι Σέρβοι περίμεναν η Ελλάδα, το λίκνο της δημοκρατίας, μια συντροφική χώρα στα Βαλκάνια, να επιδείξει μια μεγαλύτερη κατανόηση για τα ζωτικά συμφέροντα της Σερβίας και για την γενικότερη σημασία της παραδοσιακής φιλίας του σερβικού και του ελληνικού λαού για το κοινό μέλλον.
Τι να του απαντήσω κι εγώ; Τούπα πόσο λυπάμαι και του εξήγησα ότι το «λίκνο της δημοκρατίας» παραμένει υπό τον έλεγχο ξένων δυνάμεων μετά την υπογραφή των Μνημονίων και Δανειακών του 2010, την κατάφωρη και ωμή παραβίαση της βούλησης του ελληνικού λαού όπως εκδηλώθηκε στο δημοψήφισμα του 2015 και την παραχώρηση, χωρίς ουσιαστικά αντιδράσεις, όλης της ελληνικής επικράτειας, των ενόπλων δυνάμεων και των υπηρεσιών πληροφοριών στις Ηνωμένες Πολιτείες (και το Ισραήλ). Ελπίζω, κατέληξα, αυτή η κατάσταση να τελειώσει κάποτε, αν και ομολογώ ότι δεν ξέρω πότε θα γίνει αυτό.
Σημείωση
(1) Εξάλλου, ολόκληρη η συλλογιστική της καταδίκης της Ρωσίας από την ελληνική και την κυπριακή κυβέρνηση στηρίζεται στην παραβίαση της κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας. Αν αναγνωριστεί όμως η απόσχιση του Κοσόβου από τη Σερβία ως νόμιμη, τότε γιατί δεν είναι νόμιμη η απόσχιση του Ντονμπάς και της Κριμαίας από την Ουκρανία;
Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι οι Αλβανοί του Κοσόβου έχουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης «περιλαμβανομένου και του κρατικού αποχωρισμού» τους, κατά τη γνωστή φόρμουλα του Λένιν. Αν όμως υποστηριχθεί κάτι τέτοιο για τους Αλβανούς του Κοσόβου, γιατί δεν θα πρέπει να υποστηριχθεί και για τους Σέρβους του Κοσόβου (της περιοχής της Μιτρόβιτσα);
Αλλά βέβαια μιλάμε τώρα για θεωρητική συζήτηση χωρίς κανένα νόημα στις τωρινές συνθήκες. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη-Δένδια δεν αγωνίζεται άλλωστε για το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση, αλλά μάλλον για το δικαίωμα των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. να κάνουν αυτοί ότι θέλουν τους λαούς των Βαλκανίων, περιλαμβανομένου του ελληνικού.
