Του Γιώργου Λακόπουλου
Η προϊστορία της Δεξιάς είναι πλούσια σε πολιτικές διώξεις αντιπάλων. Όχι μόνο με τα παλιά ονόματα του πολιτικού φορέα της που άλλαζαν – Λαϊκό Κόμμα, Συναγερμός – ΕΡΕ, αλλά και -σε πιο ήπια μορφή- με την μεταδικτατορική Ν.Δ.
Κανείς δεν περίμενε όμως ότι, θα έφτανε στη διαστροφή να οργανώσει την πολιτική δίωξη του… εαυτού της, στο πρόσωπο ενός πρώην υπουργού της.
– Αν πάρουμε τοις μετρήσεις όσα διακινούν κυβερνητικοί παράγοντες η, επικείμενη, παραπομπή του Κώστα Αχ. Καραμανλή είναι η παραπομπή ενός… αθώου! Το ίδιο έλεγαν και για τον υφυπουργό Τριαντόπουλο.
Αυτοί οι ισχυρισμοί αναδεικνύουν τον κυνισμό της παραδοχής ελέγχου των λειτουργιών της Δικαιοσύνης, από την σημερινή Εκτελεστική Εξουσία. Ακριβέστερα, από το, προσωποπαγές, κέντρο της που εδρεύει στο μέγαρο Μάξιμου.
Κυρίως όμως υποδηλώνουν ότι η δικαστική τύχη του μόνου Καραμανλή που βρίσκεται στη Βουλή, είναι… πολιτικού χαρακτήρα. Όχι όμως, όπως διακινείται παραπλανητικά: ως αναγκαστική επιλογή εκτόνωσης της κοινής γνώμης – με ταυτόχρονο κλείσιμο του ματιού. Για ένα πλημελημάτακι θα διωχθεί και στο τέλος θα τη σκαπουλάρει.
Πίσω από τον ισχυρισμό της δήθεν προστασίας του κομματικού συνόλου, δια της -έστω εικονικής- θυσίας ενός πρώην υπουργού, βρίσκεται η πιο «σατανική» αναζωπύρωση του «πολέμου των Οίκων»: Μητσοτάκηδες εναντίον Καραμανλήδων.
Ο σκοπός των πρώτων είναι να πάρουν εκδίκηση για το χουνέρι που έκανε το 1974 στον αρχηγό τους, ο γενάρχης των δευτέρων.
Οι λεπτομέρειες βρίσκονται στην εξομολόγηση του πατρός Μητσοτάκη στον Αλέξη Παπαχελά, με τη δέσμευση να δημοσιευθεί μετά θάνατον- «Ο Κώστας Μητσοτάκης με δικά του λόγια», εκδόσεις Παπαδόπουλος.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έβαλε στην πολιτική -και τις κυβερνήσεις του- τον αδελφό του, τον οποίο παραδόξως υπουργοποίησε και ο… Κώστας Μητσοτάκης! Του οποίου ο γιος, επίσης υπουργοποίησε τον γιο του Αχιλλέα.
Οι ανταλλαγές έδειχναν συναλλαγές, παρότι οι Μητσοτάκηδες δεν έκρυψαν την επιδίωξη τους να υφαρπάξουν το κόμμα των Καραμανλήδων- και έκαναν τρεις απόπειρες.
Η πρώτη με τον Κώστα Μητσοτάκη πέτυχε, αλλά την ανατίναξε ο Σαμαράς. Τη δεύτερη με την πρωτότοκη κόρη του, την κατάπιε επίσης ο Σαμαράς. Η τρίτη με τον γιο του -που υποβοήθησε πάλι ο Σαμαράς- δείχνει οριστική και χωρίς αναστροφή: η ΝΔ είναι πλέον μητσοτακέικο τσιφλίκι. Ενώ οι Καραμανλήδες γράφουν ατυχήματα.
Ένα με την ταπεινωτική κατάληξη που είχε η πολιτική σταδιοδρομία του Μιχάλη Λιάπη. Το δεύτερο, εξελίσσεται με την ποινική μεταχείριση που επιφυλάσσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης στον γιο του Αχιλλέα- με τον οποίο διατηρούσε υπόγειες οδούς επικοινωνίας.
Η μόνη περίπτωση, μετά τον ιδρυτή, που στάθηκαν στο ύψος του, ήταν το 1997. Οταν ο Κώστας Καραμανλής ανέλαβε, ως παράκλητος, το κόμμα που έχει σακατέψει η περίοδος του πατρός Μητσοτάκης και το οδήγησε στην κυβέρνηση, απέναντι στο πανίσχυρο ΠΑΣΟΚ της εποχής.
Αυτός ο Καραμανλής δεν είναι γόνος- δεν πήρε την έδρα του πατέρα του. Έφτασε στη κορυφή με τα προσωπικά πολιτικά προσόντα του. Ένα από τα οποία τον «έφαγε» τελικά: από χαρακτήρα και από πολιτική αντίληψη, «δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις» εγχώριων «νταβατζήδων» και υπερατλαντικών καθοδηγητών.
Ως πολιτικός ο πρώην Πρωθυπουργός δεν χειραγωγείται, ούτε υποκύπτει. Και για πολλούς το ερώτημα τώρα είναι: τι θα κάνει απέναντι στην εκδικητική κυριαρχία των Μητσοτάκηδων, για να διασώσει – όχι τη ΝΔ που δεν σώζεται αλλά – το κύρος του οικοσήμου;
