Του Γιώργου Λακόπουλου
Φταίει το ζαβό το ριζικό μας! Φταίει ο Θεός που μας μισεί!… Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
Κώστας Βάρναλης
Το μεσημέρι της Δευτέρας ο Αλέξης Τσίπρας οδήγησε τον Κυριάκο Μητσοτάκη στη Βουλή και τον έριξε για μια φορά ακόμη στο καναβάτσο.
Πέρα από το ύφος της δημόσιας παρουσίας τους, αν συγκρίνει κάποιος το περιεχόμενο των ομιλιών τους, είναι η νύχτα με τη μέρα.
Από πλευράς ποιότητας, επιχειρηματολογίας, πολιτικού βάθους και κοινωνικής αξίας.
Ο Τσίπρας έκανε κριτική και προτάσεις και ο Μητσοτάκης του απαντούσε ότι δεν μπορεί να ευθύνεται ο ίδιος για ό,τι συμβαίνει στη χώρα. Άραγε να ευθύνεται ο Χατζηπετρής; Έλεγε ότι οι Συριζαίοι πρότειναν φάρμακα για αγελάδες και ότι είναι αντιεμβολιαστές. Τέτοιο επίπεδο.
Ο Τσίπρας λοιπόν τον ξεφλούδισε εύκολα. Και λοιπόν; Πόσοι είδαν τη συζήτηση;
Αυτό που θα μείνει ως ενημερωτικό απόσταγμα είναι αυτό που θα αναδείξει η πλειοψηφία των ΜΜΕ που ελεγχτούν συγκεκριμένοι μιντιάρχες ως χορηγοί του Μητσοτάκη- με το αζημίωτο βέβαια.
Οδεύουμε λοιπόν προς την επόμενη κάλπη με το εξής σχήμα:
Από τη μια πλευρά ένας προοδευτικός πολιτικός ηγέτης, χαρισματικός και μεσυγκροτημένη δημόσια παρουσία, με καλές προθέσεις και περιεκτικό πολιτικό λόγο, με προτάσεις υπέρ της κοινωνίας και της χώρας.
Από την άλλη ένας σκηνοθετημένος πολιτικός με ρηχή δημόσια παρουσία, χωρίς αρχές και επαφή με την κοινωνια, ασκεί την πρωθυπουργία ως κληρονομικό δικαιωμα και υπέρ των λίγων.
Κι όμως αυτός που έχει τις περισσότερες πιθανότητες να κερδίσει είναι ο Μητσοτάκης.
Όχι γιατί ελέγχει την ενημέρωση- κανείς δεν μπορεί να το κάνει απολύτως αυτό στις μέρες μας. Είναι δικαιολογία για τον ΣΥΡΙΖΑ, όταν επικαλείται τις προνομιακές σχέσεις του Πρωθυπουργού με τα μιντιακά συγκροτήματα.
Αυτές οι σχέσεις υφίστανται και αλλοιώνουν την πολιτική αντιπαράθεση. Αλλά το μεγάλο πρόβλημα για τον Τσίπρα είναι ότι δεν έχει δίπλα του πραγματικό, οργανωμένο κόμμα, με διακριτή ιδεολογία.
Ένα κέλυφος χωρίς περιεχόμενο
Ο σημερινός κομματικός ΣΥΡΙΖΑ είναι το παλιό 3% που νομίζει ότι έγινε μεγάλο κόμμα επειδή οι πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, όταν προδόθηκαν από τις ηγεσίες του, ακολούθησαν τον Τσίπρα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι ένα κέλυφος χωρίς περιεχόμενο. Κάποια πρόσωπα από το πρώην ΠΑΣΟΚ που δεν βρήκαν ποτέ αποδοχή και αναγνώριση από τις φράξιες που συνθέτουν το κομματικό σκαρίφημα της Κουμουνδούρου. Φτωχοί συγγενείς μιας γραφειοκρατίας που δεν θέλει να αλλάξει .
Το άθροισμα παλαιών Συριζαίων και κάποιων- όχι των καλύτερων -από το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί με το σύστημα Μητσοτάκη ,που έχει στις γραμμές του ανθρώπους με βιογραφικά, θητεία στον επιστημονικό και επαγγελματικό στίβο, διεθνή σταδιοδρομία.
Είναι πρόσωπα που υπηρετούν λάθος πολιτική και μια αντιλαϊκή κυβέρνηση. Αλλά έχουν προσόντα και δεν επισκιάζονται από την ομάδα των ακροδεξιών και των προβληματικών που συστεγάζονται μαζί τους στο κόμμα και την κυβέρνηση.
Αν λοιπόν ο Μητσοτάκης και ο Τσίπρας κατέβουν στο γήπεδο με το πολιτικό προσωπικό που έχουν σήμερα δίπλα τους, ο Μητσοτάκης θα επικρατήσει.
Θα έχει ευχέρεια για ακριβή καμπάνια, ευκολότερη πρόσβαση στη ενημέρωση, το πλεονέκτημα των καλυτέρων , που μπορούν να σταθούν στο σημερινό πολύπλοκο κόσμο- και δεν ζουν στον δικό τους, να μην αρχίσουμε τώρα να συγκρίνουμε πρόσωπα- και θα μιλάει και εκ μέρους της Δεξιάς συνολικά.
Αν ο Τσίπρας εμφανιστεί προεκλογικά ως επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, με μέλλοντες υπουργούς, ορισμένους απο όσους έχουν ξανακυβερνήσει μαζί του, δεν έχουν έξωθεν καλή μαρτυρία , ούτε κάτι σημαντικό να προσκομίσουν πέρα από φούμαρα για <δεύτερη φορά Αριστερά>, δεν έχει τύχη.
Συνεπώς για να αξιοποιήσει ως εν δυνάμει Πρωθυπουργός, το προσωπικό ιμπέριουμ απέναντι στον αντίπαλό του ,πρέπει να τον αντιμετωπίσει ως επικεφαλής της Δημοκρατική Παράταξης και να καταφύγει στο λαό. Για να το κάνει αυτό όμως χρειάζεται αξιόπιστο κόμμα που θα μεταφέρει στην κοινωνία με αγωνιστικότητα και πειστικότητα την πολιτική του. Όχι άθροισμα από φράξιες, άλλης εποχής.
Αυτό λείπει από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δεν έχει κόμμα, με οργάνωση, διείσδυση στην κοινωνία και ταυτότητα.
Κάποιοι από όσους εμφανίζονται ως κομματικοί εκπρόσωποι κάνουν διπλή ζημιά. Δυσφημούν την αντιπολίτευση και αφαιρούν χρόνο και χώρο- αλλά και ρόλους -από αξιόλογους βουλευτές και ενδιαφέροντα κομματικά στελέχη, που μένουν στο περιθώριο.
Ό,τι της προκοπής υπήρχε στο στελεχιακό δυναμικό, ή προστέθηκε με τη διεύρυνση, χάνεται για να επικρατήσουν οι επικεφαλής και οι επίλεκτοι των ομάδων της Κουμουνδούρου.
Η κλεψύδρα αδειάζει
Η εξαφάνιση των καλυτέρων στελεχών του κόμματος στερεί από τον Τσίπρα το πλεονέκτημα να προσελκύσει ικανούς από την κοινωνία.
Όταν κάποιοι <καμένοι> Συριζαιοι εμφανίζονται ως κεντρικά στελέχη με ρόλους, σημαντικοί άνθρωποι που αυτοτοποθετούνται στη Δημοκρατική Παράταξη αλλάζουν δρόμο. Δεν εννοούν να συνυπάρχουν με τα βαρίδια από την προηγουμένη κυβέρνηση Τσίπρα, ή ακόμη και με σούργελα.
Καθώς η κλεψύδρα τείνει να αδειάσει, τα περιθώρια για τον Τσίπρα στενεύουν για να διεκδικήσει τη νίκη.
Ή θα βάλει «φωτιά στο Γενικό Επιτελείο», θα ανατινάξει τον παλιό ΣΥΡΙΖΑ και στη θέση θα βάλει ένα νέο κόμμα -όπως και αν λέγεται- με νέα πρόσωπα με απήχηση, σύγχρονη αντίληψη για την Αριστερά και διαυγές αποτύπωμα, για να ανταγωνιστούν στα ίσα το σύστημα Μητσοτάκη ή άδικα παλεύει.
Θα χάσει το τρένο και οι πρώτοι που θα στραφούν εναντίον του -προετοιμάζονται ήδη- θα είναι αυτοί που εμποδίζουν να γίνουν όσα πρέπει για να καταστεί φορέας της λαϊκής εντολής και επικεφαλής προοδευτικής κυβέρνησης. Ως πολιτικός έχει νικήσει λιοντάρια και θα τον φάνε οι κοριοί.
Εκτός από την συμμαχία Μητσοτάκη και μιντιακών και οικονομικών παραγόντων που βυσσοδομούν εναντίον πρώην Πρωθυπουργού , και μέσα στο κόμμα του κάποιοι προτιμούν να δώσουν την επόμενη τετραετία στον Μητσοτάκη παρά στη Δημοκρατική Παράταξη.
Ο μόνος τρόπος να τους αντιμετωπίσει είναι να καταφύγει στο λαό με τη σημαία της και να αναζητήσει δυνάμεις για να ανανεώσει τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, με νέο αίμα και με τα πολιτικά προτάγματα της Παράταξης.
Τι ακριβώς δεν γίνεται αντιληπτό;
