Τώρα, ελεύθερα και απροκάλυπτα, αναζητούνται αφηγήματα συγκόλλησης των περιτριμμάτων της στα… νούμερα των δημοσκοπήσεων
Του Νίκου Τσαγκρή
Και ξαφνικά, ελεύθερα και… απροκάλυπτα, όλοι μιλούν για «Κεντροαριστερά»: για την κρίση, την χρεοκοπία, την καθίζηση, την πτώση, την κατάρρευση «της Ελληνικής Κεντροαριστεράς», και όχι την κρίση, την χρεοκοπία, ή την καθίζηση της «Δημοκρατικής παράταξης», της «Σοσιαλδημοκρατικής Αριστεράς» ή «της Αριστεράς», νέτα – σκέτα. Ούτε για την κατάρρευση της «δημοκρατικής», ή της «ανανεωτικής» ή της «ριζοσπαστικής» ή της «κομμουνιστικής» Αριστεράς. Όχι, όλοι μιλούν για την «Κεντροαριστερά». Και τα χάλια της…
Κάποτε, ο όρος «κεντροαριστερά» ήταν ανεπιθύμητος ως…. «ιδεολογικά μειωτικός», ακόμα και για το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη!.. Πόσο μάλλον για τον κομμουνιστογενή ΣΥΡΙΖΑ, και ιδιαίτερα τις αριστερίστικες φράξιες που παρέμεναν αδιάλυτες εντός του, ακόμα και κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής του θητείας (την οποία, ειρήσθω εν παρόδω, εξασφάλισε τον Σεπτέμβρη του 2015 χάρις στις ψήφους 1.926.526 κεντροαριστερών (sic) ψηφοφόρων), αλλά και μετά απ’ αυτήν, έως την αποχώρηση Τσίπρα απ’ την ηγεσία του και την σημερινή του κατάντια. Καθώς θεωρούσαν – και πολλοί εξ αυτών εξακολουθούν να θεωρούν, ότι ο όρος «Κεντροαριστερά», προσβάλλει, ή μολύνει ή… επιμολύνει την ιδεολογική τους καθαρότητα.
Σήμερα, ακόμα κι αυτοί, όπως και οι άλλοι του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, κυρίως όμως ο επικοινωνιακός τους περίγυρος (σ. σ: ΜΜΕ, δημοσιολόγοι και δημοσκόποι του κεντροαριστερού χώρου), μιλούν ελεύθερα και… απροκάλυπτα για «Κεντροαριστερά»: «Η κατάρρευση της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα», ήταν ο τίτλος ενός εκ των δεκάδων άρθρων που διάβασα στο σάιτ έγκυρης ημερήσιας εφημερίδας την εβδομάδα που πέρασε και «Ζητείται αξιόπιστο αφήγημα για την Κεντροαριστερά» ήταν ο τίτλος ενός άλλου, επίσης αξιόπιστου ειδησεογραφικού σάιτ. Και στις δυό περιπτώσεις – καθώς και στις περισσότερες απ’ τις άλλες, οι συντάκτες των άρθρων αυτών τεκμηρίωναν τις πληροφορίες τους για «τα δρώμενα στην κεντροαριστερή πολυκατοικία» – όπως, προφανώς κλισεδιάρικα, πληκτρολογούσαν – σε… μετρήσεις χύδην δημοσκοπήσεων των ημερών. Λες και «η κατάρρευση της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα» είναι ένα γεγονός του παρόντος που καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις!..
Στην πραγματικότητα, η κατάρρευση της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα ταυτίζεται με την κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, που αρχίζει λίγο πριν – λίγο μετά το μιλένιουμ και έχει τον μίτο της στην καρδιά των εξελίξεων εντός της, στη φάση που οι σοσιαλιστές χωρίζονται σε δύο στρατόπεδα: Τους «ρεαλιστές», που πιστεύουν ότι χωρίς ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει βελτίωση του βιοτικού επιπέδου. Και τους «κρατιστές», που ομνύουν πως η στρατηγική της ανάπτυξης είναι μια αυταπάτη και πως, μόλις η Αριστερά κατακτήσει την εξουσία, το μέλημά της πρέπει να είναι να προσφέρει το καλύτερο δυνατόν στους κοινωνικά αδύναμους…
Ήταν μια διαφωνία στρατηγικής σημασίας – μια διαμάχη που διεξήχθη μεταξύ σοσιαλδημοκρατών με φιλελεύθερες τάσεις και «κρατιστών» σοσιαλδημοκρατών, την οποία κέρδισαν οι πρώτοι. Με συνέπεια την εγκαθίδρυση των μεταλλαγμένων – σοσιαλδημοκρατικών μόνο κατ’ όνομα – κυβερνήσεων των Κώστα Σημίτη, Τόνι Μπλερ, Λιονέλ Ζοσπέν, Γκέρχαρντ Σρέντερ κ.α.) που λειτουργούσαν περισσότερο ως τριτεγγυήτριες των συμφερόντων των «αγορών» παρά ως εγγυήτριες του κοινωνικού κράτους, διευκολύνοντας την ανάπτυξη του τερατώδους καπιταλισμού που βιώνουμε σήμερα, με τον πολιτικό νεοφιλελευθερισμό, τον ακραίο οικονομισμό, τη «δικτατορία» των χρηματαγορών. Και τις διάδοχές τους κυβερνήσεις, αυτές των Ζοζέ Σόκρατες, Χοσέ Λουίς Ροδρίγκεθ Θαπατέρο, Γιωργάκη Παπανδρέου κλπ. κλπ., να εκφυλίζονται οριστικά, μεταλλασσόμενες στη διάρκεια του χρόνου σε νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις με σοσιαλιστικά ψευδώνυμα, πανομοιότυπες με τις κυβερνήσεις της ευρωπαϊκής Δεξιάς.
Κάπως έτσι η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία έφαγε τα ψωμιά της, ακόμα και σαν κυβερνητικός μανδύας για τη διευκόλυνση της ελευθέριας οικονομίας και της τερατώδους καπιταλιστικής φούσκας που, σε συνεργασία με τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά, γέννησε. Μέχρι που η φούσκα, τον Σεπτέμβριο του 2008, έσκασε στα χρηματοκιβώτια της Lehman Brothers… Και μαζί της «έσκασε» κι η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Κι άρχισε να καταρρέει…
Περιττό να θυμίσουμε, υποθέτω, ότι η κατάρρευση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας (της «ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς», αν θέλετε*) ολοκληρώθηκε μια δεκαετία αργότερα στην Ελλάδα (το 2019) με την «πρώτη φορά Αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ. Η οποία, όπως όλοι γνωρίζουμε – ή οφείλουμε να γνωρίζουμε, δεν ήταν παρά μια αποτυχημένη απόπειρα… κεντροαριστερότερης από τη μεταλλαγμένη «ευρωπαϊκή κεντροαριστερά», «κεντροαριστερής» πάντως, διακυβέρνησης. Που παραμένει μέχρι σήμερα ανομολόγητη – ως μειωτική, υποθέτω – ακόμα κι απ’ τον ίδιο τον πρόεδρο του κυβερνώντος, τότε, κόμματος και σημερινό βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα.
Μπορούμε, λοιπόν, εν κατακλείδι να πούμε ότι, απ’ το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη ως τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, η «Κεντροαριστερά» στην Ελλάδα καταρρέει!.. Και ότι στις συνθήκες της τωρινής, ολοκληρωτικής της κατάρρευσης, αναζητούνται αφηγήματα συγκόλλησης των περιτριμμάτων της στα… νούμερα των δημοσκοπήσεων. Ελεύθερα και απροκάλυπτα μιλάμε…
- Ο όρος «κεντροαριστερά» στη σύγχρονη πολιτική ορολογία, ταυτίζεται με τον όρο «σοσιαλδημοκρατία» και εκφράζει την ιδεολογία που συνδυάζει στοιχεία δημοκρατικού σοσιαλισμού και κοινωνικού φιλελευθερισμού.
