Μια συμφωνία 20ετίας για προμήθεια αμερικανικού LNG παρουσιάζεται ως «ιστορική». Στην πράξη, πρόκειται για την πιο καθαρή ένδειξη ότι η Ελλάδα παίζει σε ενεργειακό ταμπλό πολύ μεγαλύτερο από το μέγεθός της – και αναλαμβάνει ρίσκο ανάλογο
Η είδηση: 20 χρόνια αμερικανικού LNG στην Ελλάδα, μέσω της Atlantic–SEE LNG Trade, της κοινής εταιρείας της ΔΕΠΑ Εμπορίας και του Ομίλου ΑΚΤΩΡ.
Μέχρι εδώ, νούμερα και υπογραφές: 0,5 έως 1,5 εκατ. τόνοι ετησίως από το 2030, με δυνατότητα αύξησης.
Αν όμως αφήσουμε στην άκρη τις δηλώσεις περί “ιστορικής ημέρας”, το παρασκήνιο δείχνει κάτι πιο ουσιαστικό:
Η Ελλάδα μπαίνει στο βαθύ ενεργειακό σύστημα των ΗΠΑ, όχι ως θεατής, αλλά ως κόμβος διέλευσης και εξάρτησης.
Η νέα αμερικανική σφαίρα επιρροής
Το LNG είναι το “όπλο” των Ηνωμένων Πολιτειών στη μετα-ρωσική εποχή της ενέργειας.
Και η Αθήνα, υπογράφοντας συμφωνία εικοσαετίας, ευθυγραμμίζεται πλήρως με αυτή τη στρατηγική.
Η Ουάσιγκτον χρειάζεται ένα σταθερό ενεργειακό διάδρομο προς την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη.
Η Ελλάδα, με τα λιμάνια, τους τερματικούς σταθμούς και τη γεωγραφία της, είναι το κομμάτι που έλειπε στο παζλ.
Η Atlantic–SEE LNG Trade λειτουργεί ουσιαστικά ως πύλη διανομής αμερικανικού αερίου προς Ουκρανία και Ρουμανία — δύο χώρες–κλειδιά στο μέτωπο της ενεργειακής ασφάλειας της Ε.Ε.
Τα Μνημόνια Κατανόησης (MoUs) με Naftogaz, Transgaz και NOVA Power δεν είναι εμπορικές λεπτομέρειες· είναι το πολιτικό σκέλος της συμφωνίας.
Η Αθήνα ως κόμβος — αλλά και κρίκος
Η Ελλάδα αποκτά ρόλο ενεργειακού διανομέα, όμως ταυτόχρονα εισέρχεται σε πλέγμα δεσμεύσεων που την καθιστά κρίσιμο κρίκο στην αλυσίδα επιρροής ΗΠΑ–Ε.Ε.
Οι υποδομές της χώρας (Ρεβυθούσα, Αλεξανδρούπολη, Κόρινθος) αποκτούν διπλή ταυτότητα: εμπορική και γεωπολιτική.
Πίσω από τις ανακοινώσεις περί «ενεργειακής ασφάλειας» και «ανεξαρτησίας», κρύβεται μια απλή αλήθεια:
όποιος ελέγχει τη ροή του φυσικού αερίου, καθορίζει την πολιτική πυξίδα.
Και πλέον, αυτή η πυξίδα κοιτά σταθερά προς τη Δύση.
Οι ελληνικοί όμιλοι και η “μεγάλη εικόνα”
Για τη ΔΕΠΑ Εμπορίας και τον Όμιλο ΑΚΤΩΡ, το deal είναι πολλά περισσότερα από μια εμπορική συμφωνία.
Είναι ένα εισιτήριο συμμετοχής στο νέο ενεργειακό κατεστημένο της Ευρώπης, με πολιτικό βάθος και οικονομικό βάρος.
Οι δύο πλευρές αναλαμβάνουν να “τρέξουν” τις υποδομές, να εξασφαλίσουν ροές, να ανοίξουν αγορές — με τις πλάτες και τις ευλογίες Ουάσιγκτον.
Το διακύβευμα
Αν πετύχει, η Ελλάδα θα εδραιωθεί ως ενεργειακός κόμβος της ΝΑ Ευρώπης.
Αν όχι, θα έχει απλώς υπογράψει 20 χρόνια δέσμευσης σε μια πηγή ενέργειας με αβέβαιες τιμές και υψηλή εξάρτηση.
Όπως συμβαίνει συχνά, η πραγματική ισχύς μιας συμφωνίας δεν βρίσκεται στο κείμενο, αλλά στον χάρτη.
Και πάνω στον ενεργειακό χάρτη, η Ελλάδα τοποθετείται πλέον εκεί που τέμνονται τα αμερικανικά και τα ευρωπαϊκά συμφέροντα — σημείο στρατηγικό, αλλά και επικίνδυνο αν οι ισορροπίες αλλάξουν.
