Όσο περνούν οι ημέρες τόσο διαψεύδεται, καταρχάς, η κυβερνητική εκτίμηση (περισσότερο ελπίδα) ότι θα υποχωρεί ο απόηχος από τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις της Κυριακής σε ολόκληρη την Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό για την τραγωδία των Τεμπών.
Του Ανδρέα Καψαμπέλη, εφημερίδα «δημοκρατία»
Συμβαίνει το αντίθετο. Το βουητό γίνεται μεγαλύτερο και η κατάσταση μυρίζει ολοένα και πιο πολύ μπαρούτι…
Αυτό που δεν υπολόγισε σωστά (λόγω και της αλαζονείας) το Μέγαρο Μαξίμου ήταν ότι η υπόθεση του σιδηροδρομικού δυστυχήματος, που χαρακτηρίζεται πλέον έγκλημα, εξελίχθηκε σε καταλύτη για ένα ευρύτερο ξέσπασμα κατά της κυβέρνησης.
Ο Κ.Μητσοτάκης και οι δικοί του πίστευαν ότι τα Τέμπη είναι «διαχειρίσιμα» ως θέμα, όπως είχαν σπεύσει (από πολύ παλαιότερα!) να προεξοφλήσουν και υπουργοί του. «Κανείς Έλληνας δεν ενδιαφέρεται» έλεγε ο Άδωνις, «μπαγιάτικο» το χαρακτήριζε η Βούλτεψη, «τα Τέμπη κρίθηκαν από δύο εκλογές» απεφάνθη περισπούδαστα ο Βορίδης.
Τίποτε από αυτά δεν επιβεβαιώθηκε…
Οι μεθοδεύσεις και οι καταγγελίες για συγκάλυψη, χωρίς πειστικές απαντήσεις, λειτούργησαν ως αφορμή για να βγει ο κόσμος στους δρόμους. Η συναισθηματική έκρηξη, ύστερα από όσα ανατριχιαστικά και απίστευτα έχουν δει το φως της δημοσιότητας, ήταν αυτό που έκανε τις δεκάδες (και συνολικά εκατοντάδες) χιλιάδες ανθρώπων να σηκωθούν επιτέλους από τους καναπέδες και να αφήσουν τα πληκτρολόγια…
Το ενδιαφέρον, μάλιστα, είναι ότι αυτό που δεν γινόταν εξαιτίας των επιμέρους πολιτικών της κυβέρνησης και της καθημερινής υποβάθμισης της ζωής των πολιτών ήρθε μόλις ξεχείλισε η σταγόνα με την υπόθεση των Τεμπών…
Το κυβερνητικό επιτελείο αιφνιδιάστηκε και σάστισε από το μέγεθος των κινητοποιήσεων. Γι’ αυτό βρίσκονται και σε πλήρη σύγχυση για τον τρόπο αντιμετώπισης του φαινομένου. Να το υποβαθμίσουν δεν μπορούν, να το διαβάλουν απέτυχαν, να το αφομοιώσουν δεν γίνεται χωρίς να γελοιοποιηθούν.
Αν ομολογούν κάτι, άλλωστε, και τα «γαλάζια» στελέχη, αυτό είναι ότι στις συγκεντρώσεις ανά την Ελλάδα συμμετείχαν και (πάρα) πολλοί νοικοκυραίοι. Μαζικά, με τις οικογένειες, τα παιδιά και τις παρέες τους, θρηνώντας για το έγκλημα, για την απουσία Δικαιοσύνης και Ισοπολιτείας και νιώθοντας ότι όλο αυτό τους αγγίζει άμεσα.
Όπως παρατήρησε εύστοχα και κάποιος «μόνο όσοι έχουν απομείνει ως υποστηρικτές του “μητσοτακισμού” απουσίαζαν…».
Προσωπικά χαμένος βγαίνει και ο Κ. Μητσοτάκης, αφού το πολιτικό του άστρο φαίνεται πια ότι δύει και τα συναισθήματα γίνονται ολοένα και πιο αρνητικά σε βάρος του…
Από την άλλη πλευρά, διαπιστώθηκε ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης -όσο κι αν επιχείρησαν με διάφορους τρόπους να οικειοποιηθούν την οργή- δεν θα ήταν ποτέ ικανά να διοργανώσουν με τις δικές τους ατζέντες τέτοιες πρωτοφανείς λαϊκές συγκεντρώσεις.
Ένα κάλεσμά τους σε διαμαρτυρία κατά της κυβερνητικής πολιτικής, υπό άλλες συνθήκες κι όχι τις συγκεκριμένες, δεν θα είχε παρά ελάχιστη απήχηση και συμμετοχή. Καταγράφηκε επομένως και η δική τους ανεπάρκεια ως τμήμα της συνολικής χρεοκοπίας του σημερινού πολιτικού συστήματος…
Η βοή των επερχομένων δεν είναι πια, όπως θα έλεγε ο ποιητής, τόσο «μυστική»…
