Η σταθερότητα δεν ταυτίζεται με την αυτοδυναμία, όπως επιχειρεί να πείσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, παραμένοντας στην εποχή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που την περίοδο 1989-90, σαφώς μέσα σε άλλες συνθήκες, χρειάστηκε τρεις εκλογικές κυβερνήσεις, για να συγκροτήσει τελικά μια ασθενή κυβέρνηση ελέω λεηλασίας του κόμματος Στεφανόπουλου, κυβέρνηση που έριξε ο …Αντώνης Σαμαράς!
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι φανερό πως πάει κόντρα στο ρεύμα όλης της Ευρώπης, δημιουργώντας ερωτηματικά γιατί επιθυμεί αυτοδυναμία επιδιώκοντας να σύρει τη χώρα σε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, με αβέβαιο αποτέλεσμα ακόμα και αν από τρίτη (!) αναμέτρηση υπάρξει αυτοδυναμία!
Η στήλη αναδημοσιεύει από το K-Report των Κώστα Καλλίτση και Παύλου Τσίμα (υπενθυμίζεται ότι κυκλοφορεί κάθε πρωί ηλεκτρονικά, με συνδρομητική μορφή-ετήσια συνδρομή 120 ευρώ), μια αναλυτική έρευνα για το τι συμβαίνει στην Ευρώπη με τις κυβερνήσεις συνεργασίας:
«Στην Ευρώπη κυριαρχούν οι δημοκρατίες της συναίνεσης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση των 27 αλλά και η ευρωπαϊκή ήπειρος συνολικά κυβερνώνται στην συντριπτική τους πλειονότητα (σε 30 χώρες) από κυβερνήσεις συνασπισμού. Οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις είναι η εξαίρεση. Κανόνας έχουν γίνει οι κυβερνήσεις πολυκομματικής συνεργασίας.
Βέλγιο: Το ρεκόρ στην πολυκομματική συνεργασία ανήκει στο Βέλγιο που έχει επτακομματική κυβέρνηση.
Ιταλία: Η κυβέρνηση Ντράγκι αποτελείται από όλα τα κόμματα της Βουλής με εξαίρεση τον ακροδεξιό –νεοφασιστικό κόμμα «Ιταλοί Αδελφοί» της Μελόνι.
Ισπανία: Το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Σάντσεθ συγκυβερνά με τους Podemos και με τοπικά εθνικιστικά κόμματα.
Αυστρία: Με παράδοση συνασπισμών των δύο μεγάλων κομμάτων, τους Σοσιαλδημοκράτες και το Λαϊκό Κόμμα, αλλά και κυβερνήσεων Δεξιάς- Ακροδεξιάς (με το Κόμμα της Ελευθερίας να έχει διατελέσει ήσσων εταίρος του Λαϊκού Κόμματος), σήμερα κυβερνά Συνασπισμός του Λαϊκού Κόμματος και των Πρασίνων.
Γερμανία: Για δεκαετίες υπήρχαν δύο μεγάλα κόμματα οι Χριστιανοδημοκράτες και οι Σοσιαλδημοκράτες με κόμμα μπαλαντέρ τους Φιλελευθέρους, από πέρυσι, δεύτερη φορά στην μεταπολεμική ιστορία της χώρας, συγκροτήθηκε τρικομματικός συνασπισμός Σοσιαλδημοκρατών, Πρασίνων και Φιλελευθέρων.
Ολλανδία: Κυβερνά πεντακομματικός κυβερνητικός συνασπισμός -που έχει διαψεύσει διάφορες, τις συνήθεις, καταστροφολογικές προβλέψεις για λειτουργική παράλυση του κράτους.
Σκανδιναβία: Τα πρωτεία τα έχει η Φινλανδία με πεντακομματική κυβέρνηση, ακολουθεί η Ισλανδία με τετρακομματική και τον κύκλο κλείνει η Νορβηγία με δικομματική.
Βαλκάνια: Η Βουλγαρία έχει τετρακομματική κυβέρνηση, η Κροατία τρικομματική, το Κόσοβο πεντακομματική, η Βόρεια Μακεδονία εξακομματική, η Ρουμανία τρικομματική, η Σερβία πεντακομματική και τέλος η Σλοβενία τρικομματική.
Μη συγγενή κόμματα: Ένα νέο χαρακτηριστικό των κυβερνήσεων συνασπισμού είναι η συνεργασία κομμάτων που μέχρι πριν λίγα χρόνια θα ήταν αδιανόητη, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Αυστρία. Πλέον, όπως πιστοποιεί μια ματιά στις κυβερνήσεις συνασπισμού σε 30 ευρωπαϊκές χώρες, η ιδεολογική και προγραμματική συγγένεια δεν είναι προαπαιτούμενα για να γίνει κυβερνητική συνεργασία. Επίσης, σε άλλες χώρες η κυβερνητική συνεργασία έχει αποφασισθεί προεκλογικά ενώ σε άλλες προκύπτει από μετεκλογικές διαπραγματεύσεις.
Το γερμανικό μοντέλο: Στη Γερμανία υπάρχει ένα άτυπο εκλογικό εθιμικό πλαίσιο που τηρείται σταθερά εδώ και δεκαετίες. Όλοι συζητούν και διαπραγματεύονται με όλους μετεκλογικά και όταν προκύψουν οι βασικές προγραμματικές συγκλίσεις, μετά από δημιουργικές και ικανής διάρκειας διαπραγματεύσεις, υπογράφεται Σύμφωνο Συγκυβέρνησης τετραετούς διάρκειας. Στη συνέχεια, το πρόγραμμα συγκυβέρνησης υποβάλλεται προς έγκριση από την κομματική βάση των κομμάτων που θα απαρτίσουν την νέα κυβέρνηση.
Δύο ειδικές περιπτώσεις είναι η Γαλλία και η Βρετανία, όπου σχηματίζονται μονοκομματικές κυβερνήσεις επειδή αυτό επιβάλλει το εκλογικό τους σύστημα:
Γαλλία: Το πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα σε δύο γύρους πριμοδοτεί την αυτοδυναμία. Ωστόσο, η παράταξη LREM του Μακρόν επί της ουσίας είναι ένας συνασπισμός που έχει εμβέλεια και διείσδυση σε όλα τα πολιτικά μορφώματα που κινούνται ανάμεσα στην Κεντροαριστερά και την άκρα Δεξιά με κοινό παρονομαστή να μην έλθει η άκρα Δεξιά στην εξουσία.
Βρετανία: Εδώ οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις επιβιώνουν λόγω του εκλογικού συστήματος των μονοεδρικών περιφερειών με πλειοψηφικό σε ένα γύρο, που μπορεί να στερήσει την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση σε σημαντικό ποσοστό εκλογικού κομματικού αποτελέσματος αν δεν υπάρχει μια γεωγραφική κατανομή που να επιτρέπει την πρωτιά στην εκλογική περιφέρεια.
Και κλείνουμε αυτήν την ενότητα με ένα μάθημα δημοκρατίας, ακόμα κι όταν μπορεί να σχηματιστεί αυτοδύναμη κυβέρνηση, από τον Αντόνιο Κόστα:
Πορτογαλία: Σε μια χώρα που παραδοσιακά κυβερνιέται από συνασπισμούς κομμάτων, οι Σοσιαλιστές πέτυχαν στις πρόσφατε εκλογές μια αναπάντεχη αυτοδυναμία. Αλλά ο ηγέτης τους υποδέχθηκε το εκλογικό αποτέλεσμα με την δήλωση «αυτοδυναμία δεν σημαίνει παντοδυναμία». «Δεν θα κυβερνούμε μόνοι», πρόσθεσε».
