Η Έλενα Ακρίτα ξεμπροστιάζει τα σκουπίδια που άρχισαν τα μαθήματα για το πως πρέπει να είναι ο πόνος της μάνας (pic)

Σε παρέμβασή της η Έλενα Ακρίτα αναφέρει τα ακόλουθα:

Με αφορμή την επέτειο από τη δολοφονία του Θάνου Αξαρλιάν, κάποιοι άθλιοι άρχισαν πάλι τα μαθήματα πώς “πρέπει” να είναι ο πόνος μιας μάνας.
Και κυρίως πώς ΔΕΝ πρέπει να είναι.
Βρωμερος υπαινιγμός για άλλες μανάδες, όπως η Μάγδα Φύσσα και η Μαρία Καρυστιανού. Αυτοί οι ελεεινοί γράφουν πως το πένθος πρέπει να είναι βουβό κι αξιοπρεπές. Αλλιώς είναι κιτς στην καλύτερη, ύποπτο στη χειρότερη.
Εύχομαι ειλικρινά αυτά τα σκουπίδια ποτέ να μη νιώσουν τον ίδιο πόνο. Γιατί ο πόνος του γονιού για το νεκρό παιδί του μπορεί να είναι η σιωπή. Μπορεί να είναι η κραυγή. Μπορεί να είναι ο λυγμός, μπορεί να είναι ο σπαραγμός. Μπορεί να είναι μάτια στεγνά μάτια που δεν δακρύζουν. Μπορεί να είναι το ουρλιαχτό, η διεκδίκηση, η δίψα για την τιμωρία, το κερί στην εκκλησία. Μπορεί να είναι η οργή, μπορεί να είναι ο αγώνας, μέχρι την δικαιωση. Μια δικαιωση που δεν θα φέρει πίσω το παιδί τους.
Ο πόνος φοράει μαύρα, ο πόνος φοράει λευκά, ο πόνος φοράει λουλούδια κόκκινα σαν το αίμα του παιδιού σου, ο πόνος είναι γυμνός.
Ο πόνος κλείνεται σπίτι, ο πόνος γδέρνει τα μάγουλα του, ο πόνος βάζει στάχτες στα μαλλιά του, ο πόνος χορεύει στους δρόμους, ο πόνος τρελαίνει και τρελαίνεται. Δεν έχει κανόνες, δεν έχει νόμους κι αστυνόμους, δεν μπαίνει σε καλούπια.
Κι αν ο πόνος έχει αρχή, τέλος δεν έχει ποτέ.
«Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια τής μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει
Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι».
Κατάλαβες, σκουπίδι;

Δείτε την ανάρτηση της Έλενας Ακρίτα: