Η Ευρώπη στις κάλπες από την προσεχή Πέμπτη ως την Κυριακή. Για πρώτη φορά , στη σκιά της Μόσχας, μετά και το πράσινο φως της Δύσης στο Κίεβο να χρησιμοποεί δυτικά όπλα σε επιθέσεις στο ρωσικό έδαφος.
Με τον Πούτιν να απειλεί με αντίποινα στο έδαφος της ΕΕ. Εκατομμύρια Ευρωπαίοι θα πάνε στις κάλπες, υπνοβατώντας προς τον πόλεμο.
Χωρίς να καταλαβαίνουμε πώς και γιατί, έχουμε συρθεί σε έναν πόλεμο που απειλεί τα πιο ζωτικά συμφέροντα της Γηραιάς Ηπείρου.
Πέφτοντας και στη σλαβική παγίδα, η Ευρώπη αφήνει την ατζέντα της να υπαγορεύεται από τον Ζελένσκι και τον Πούτιν.
Η προεκλογική εκστρατεία έδειξε όμως ότι επικράτησαν λογικές και επιχειρήματα που συνδέονται στενά με την εσωτερική πολιτική.
Αντί να προσπαθούν τα κόμματα να εμβαθύνουν στα προβλήματα και τις προοπτικές της Ένωσης. Τα γενικόλογα συνθήματα και τα κλισέ επικράτησαν, μαζί με μια γενική αδιαφορία που θα αυξήσει την αποχή.
Οι περισσότεροι εθνικοί ηγέτες τείνουν άλλωστε να βλέπουν τις ευρωπαϊκές εκλογές ως έναν πόλεμο με άσφαιρα πυρά, στον οποίο πολλοί τραυματίζονται,αλλά κανείς δεν σκοτώνεται.
Οι μακροπρόθεσμες συνέπειες της ψήφου των Ευρωπαίων αυτή την εβδομάδα , ίσως αποδειχθούν όμως,πιο καθοριστικές από ποτέ.
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι τα κόμματα στα δεξιά της κεντροδεξιάς θα κερδίσουν περισσότερες έδρες και επιρροή από ποτέ.
Η εθνικιστική άκρα δεξιά θα είναι ο ξεκάθαρος νικητής σε πολλά κράτη μέλη της ΕΕ, όπως η Γαλλία, η Ιταλία, η Αυστρία και η Ολλανδία.
Οι ακροδεξιοί ευρωβουλευτές θα είναι αριθμητικά περισσότεροι από τους κεντροδεξιούς συναδέλφους τους. Ενώ, Σοσιαλδημοκράτες, Πράσινοι και Φιλελεύθεροι θα χάσουν έδρες.
Το επόμενο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα είναι πιο πολωμένο και κατακερματισμένο από ποτέ. Η επόμενη ευρωπαϊκή πλειοψηφία θα είναι αδύναμη και εύθραυστη.
Η Ευρωπαική ακροδεξιά αναμένεται να εδραιωθεί ακόμη περισσότερο από μία ενδεχόμενη νίκη του Τραμπ στις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ.
Το ερώτημα είναι βέβαια αν η άνοδος της ακροδεξιάς συνιστά μια δομική τάση ή μια συναισθηματική απάντηση στην υποχώρηση του Ευρωπαϊκού ιδεώδους στα μάτια των πολιτών;
Οι συνεχείς κρίσεις και οι μεγάλες κοινωνικές ανισότητες έχουν αμαυρώσει τη λάμψη της ΕΕ.
Η κοινωνική Ευρώπη απουσιάζει σε μεγάλο βαθμό από αυτήν την ευρωπαϊκή εκστρατεία. Οσο κι αν διαμαρτύρονται τα κόμματα.
Αλλο πράγμα η κοινωνική Ευρώπη και άλλο μία ή δύο κοινωνικές προτάσεις, που ακούγονται για λόγους εντυπωσιασμού.
Και όμως!
Η Ευρώπη πρέπει να ανακαλυφθεί ξανά σε μια εποχή που η οικονομική κρίση εντείνει τις ανισότητες.
Γιατί η Ευρώπη είναι πλέον ο ταξιδιωτικός μας σύντροφος, είναι μέρος της καθημερινής μας πραγματικότητας. Αλλά αναζητά μια νέα ηγεσία για να καταπολεμήσει την παρακμή.
