Ο Αλέξης Τσίπρας φαίνεται να αναρωτιέται ποιος τον πολεμά, ακόμα και ανάμεσα σε παλιούς του συμμάχους, αποφεύγοντας την ουσία: ότι η πολιτική φθορά και η κριτική είναι συστατικά της δημοκρατίας, όχι προσωπικά χτυπήματα
Το κείμενο του Γιώργου Λακόπουλου στο anoixtoparathyro.gr αποτελεί μια αιχμηρή παρέμβαση για τη στάση του Αλέξη Τσίπρα απέναντι στην κριτική που δέχεται. Ο πρώην πρωθυπουργός φαίνεται να βιώνει την πολιτική απομόνωση όχι ως αποτέλεσμα επιλογών και αστοχιών, αλλά ως «χτυπήματα» από πρώην συμμάχους. Η ερμηνεία αυτή, όπως τονίζει ο αρθρογράφος, προσεγγίζει τα όρια της γραφικότητας, όταν προέρχεται από έναν έμπειρο πολιτικό που θα έπρεπε να κατανοεί τη φύση της δημόσιας ζωής.
Ο Τσίπρας, αντί να κάνει αυτοκριτική ή να αντιπροτείνει όραμα και σχέδιο, εμφανίζεται περισσότερο να αναζητά συμμαχίες σε «κέντρα ισχύος» και να διαχειρίζεται την εικόνα του, παρά να επανέρχεται ως αυθεντική πολιτική δύναμη. Ο Λακόπουλος ξεγυμνώνει τη ρητορική περί «επιστροφής» και «νέου κόμματος», προειδοποιώντας ότι πρόκειται για κινήσεις χωρίς κοινωνικό αντίκρισμα – και κυρίως χωρίς πολιτικό υπόβαθρο. Όπως επισημαίνεται, η ανάγκη για εναλλακτική απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη και επιστροφή του Τσίπρα.
Η εσωτερική απογοήτευση, η αποτυχία ανασύνταξης της Κεντροαριστεράς και η δυστοκία να κατανοηθεί η εποχή, διαμορφώνουν ένα σκηνικό όπου ο ίδιος ο Τσίπρας φαίνεται περισσότερο να κυνηγά φαντάσματα, παρά να επανιδρύει τον πολιτικό του ρόλο. Ο Λακόπουλος, με κριτική αλλά τεκμηριωμένη ματιά, τονίζει πως αν υπάρχει ακόμα χώρος για τον Τσίπρα, θα του δοθεί – αλλά όχι με τους όρους που αυτός επιθυμεί. Και ίσως, οι μόνοι που θα τον στηρίξουν τότε, να είναι αυτοί που σήμερα «τον χτυπάνε» – γιατί θα έχουν δικαιωθεί.
Ακολουθεί το πλήρες άρθρο του Γιώργου Λακόπουλου:
Από κάποιες πηγές αναφέρεται ότι ο Αλέξης Τσίπρας ρωτάει το τελευταίο διάστημα: “Γιατί με χτυπάνε;”. Δεν αναφέρεται σε πολιτικούς αντιπάλους του, όποτε το ερώτημα θα ήταν περιττό.
Εστιάζει σε συγκεκριμένους αρθρογράφους που τον έχουν στηρίξει ως πρόσφατα με νύχια και με δόντια.
Μόνο κριτήριο είχαν την πεποίθησή τους ότι θα μπορούσε να ανασυντάξει την ελληνική κεντροαριστερά, που διέλυσε ο Γ. Παπανδρέου ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, το οποίο αδυνατούν να αναστηλώσουν οι επόμενοι.
Τι εννοεί άραγε ένας πολιτικός με τη διαδρομή του Τσίπρα ότι πλέον τον “χτυπάνε”, γνωστοί υποστηρικτές του;
Προφανώς ότι του καταλογίζουν πως δεν υπηρέτησε επαρκώς την προτεραιότητα να λειτουργεί ως φυσικός επικεφαλής της Δημοκρατικής Παράταξης- όπως ορίζεται στον άξονα Κεντροαριστερά – Αριστερά.
Αν είναι έτσι, δεν έχει παρά να τους διαψεύσει αντί να ψάχνει απαντήσεις από εδώ κι από εκεί….
Αν πάλι θεωρεί την καλόπιστη πολιτική κριτική για τα λάθη του που τον οδήγησαν σε διαδοχικές ήττες και το κόμμα του στο περιθώριο, μάλλον πρέπει να συνηθίσει στην ιδέα ότι στην ανεξάρτητη αρθρογραφία αυτό είναι υγιές.
Λευκή κάρτα δεν υπάρχει… Ή αλλιώς τα κορόιδα τελείωσαν.
Σε κάθε περίπτωση την απάντηση στην απορία του , θα μπορούσαν να δώσουν μόνο αυτοί στους οποίους αναφέρεται- δεν είναι και πολλοί. Αλλά μάλλον δεν θα του αρέσει- αν αυτό που τον ενδιαφέρει είναι τι μπορεί να προσφέρει σήμερα η Δημοκρατική Παράταξη στην προσωπική σταδιοδρομία του.
Το ζητούμενο είναι τι μπορεί να προσφέρει ο ίδιος στην παράταξη και κατ’ επέκταση στη χώρα, που είναι το τελικό ζητούμενο.
Για την ιστορία και την κουλτούρα όσων ανήκουν σ’ αυτή την παράταξη, για την προσφορά δεν χρειάζεται να έχει κάποιος αξίωμα. Μπορεί να το κάνει και ως απλός πιονέρος, και πολλοί το κάνουν. Με προσωπικές θυσίες….
Μάλλον δεν το αναγνωρίζει όταν ο Αλέξης Τσίπρας, που υπάρχει μέσα στον Αλέξη Τσίπρα, είναι ίδιος και απαράλλαχτος. Στην πολιτική δεν γίνεται να αλλάζουν μόνο οι άλλοι…
Η “γάτα των Ιμαλαΐων”
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι διακρίνουν μια μόνο αλλαγή στον Τσίπρα: την αναζήτηση υποστήριξης όχι πλέον στην κοινωνία και τους προοδευτικούς πολίτες, αλλα σε κέντρα ισχύος με μιντιακές και οικονομικές προσφορές, για “επιστροφή” του -που θρυλείται.
Αν παραβλέψουμε αυτό που σημείωσε ο Κ. Βαξεβάνης: δεν νοείται επιστροφή κάποιου που ποτέ δεν έφυγε.
Αν ως επιστροφή του εννοούν την επαναδραστηριοποίηση στο δημόσιο χώρο, έχει όλα τα περιθώρια να το κάνει αυτοδύναμα: είναι βουλευτής, έχει πολιτική εμπειρία και ταλέντο και υπάρχουν ανάγκες στον πολιτικό αγώνα κατά της σημερινής κυβέρνησης που θα μπορούσε να καλύψει με άνεση – και θα εκτιμηθεί δεόντως.
Αν για να το κάνει χρειάζεται εγγυήσεις ότι η δράση του θα τύχει αντίστοιχης προβολής από τους μιντιάρχες, μιλάμε για άλλος είδος αντίληψης πολιτικής. Το 2015 δεν του χρειάσθηκε- και κέρδιζε ακριβώς γιατί δεν την είχε.
Σε περίπτωση που κάποιοι στον κύκλο του, θεωρούν ότι τώρα του χρειάζεται η “γάτα Ιμαλαΐων” προσφέρουν κακές υπηρεσίες.
Αν πράγματι σχεδιάζει την ίδρυση κόμματος- αφού έχασε τις πραγματικές ευκαιρίες να το κάνει- και περιμένει να τον υποστηρίξουν όσοι τον υποστήριζαν παλαιότερα – μάλλον ο ίδιος πρέπει να δώσει εξηγήσεις. Σε πολλά θέματα.
-Πχ: το “παραμερίζω για να περάσει το νέο κύμα” είχε εξ αρχής ημερομηνίας λήξης, – που δεν αναφέρθηκε- ή απλώς δεν ίσχυσε ποτέ, και χρησιμοποιήθηκε για να μην δώσει εξηγήσεις για όσα παρέδωσε;
Για να υπάρχει ένα νέο κόμμα εκτός από την προσωπική διακήρυξη ενός ταλαντούχου- και πεπειραμένου πλέον- πολιτικού, για τη λειτουργία του χρειάζονται στελέχη, υποδομές και οικονομικά μέσα και πρέπει να είναι εμφανές από πού θα τα αντλήσει.
Αν θα το κάνει από ό,τι απέμεινε στο πολυδιασπασμένο -εξ αιτίας του κόμμα με το οποίο έγινε Πρωθυπουργός, μάλλον αυτό που θα προκύψει είναι μια ακόμη διάσπαση και περαιτέρω αποδυνάμωση αυτού του κόμματος.
Αυτή η εξέλιξη θα είναι άδικη για τον σημερινό διάδοχό του, όταν δεν έχει κριθεί από τους πολίτες. Και μεταξύ μας; Άδικο ήταν και για τον προηγούμενο- στον οποίο ο ίδιος άνοιξε το δρόμο: δεν πήγε και πολύ άσχημα για ευρωεκλογές μόλις ένα χρόνο μετά την ήττα σε εθνικές εκλογές – και με μια διάσπαση που προέκυψε εν τω μεταξύ.
Αν στην πράξη η ίδρυση νέου κόμματος θα ισοδυναμεί με απορρόφηση του ΣΥΡΙΖΑ -πλην όσων δεν επιθυμούν να τον ακολουθήσουν- και ουσιαστικά την αντικατάστασή του με νέο λογότυπο- όπως έκανε το ΚΙΝΑΛ- γιατί δεν ζητάει απλώς εκλογικό συνέδριο για να θέσει υποψηφιότητα, οπότε μάλλον θα κερδίσει. Στη συνέχεια ας επιβάλει τις αλλαγές που θέλει… Αλλά νέο κόμμα με τα παλιά υλικά δεν μπορεί να υπάρξει…
Πάντως για να ιδρύσει κόμμα από μηδενική βάση,- αν αυτό επιδιώκει- θα έπρεπε να έχει εμφανίσει ήδη το ανθρώπινο δυναμικό που θα τον πλαισιώσει. Αλλά στις εκδηλώσεις που οργάνωσε το Ινστιτούτο του, στο ακροατήριο δεν βρέθηκαν παρά παλαιοί Συριζαίοι, σχεδόν όλων των τάσεων.
Ρεύμα που θα τον ακολουθήσει σε νέο πολιτικό φορέα δεν φαίνεται να διαμορφώνεται σε καμία περιοχή της κοινωνίας. Άλλο οι αεριτζίδικες δημοσκοπικές προγνώσεις για το ενδεχόμενο εκλογικό ποσοστό του- δίκην αυτοεκπληρούμενης προφητείας.
Το νεκροταφείο των ελεφάντων
Σε κάθε περίπτωση ο νέος πολιτικός φορέας δύσκολα θα πείσει αν εμφανιστεί ως το παλιό που επιδιορθώθηκε και δυσκολότερο ως το νέο που έρχεται από το μέλλον. Προς το παρόν ούτε με το ένα ούτε με το άλλο προκαλούνται ρίγη ενθουσιασμού.
Περισσότερο αναδύεται η δική του αγωνία για το πολιτικό μέλλον του -το οποίο επιχειρεί να υποστηρίξει με επικοινωνιακές μεθόδους και αναζήτηση ερεισμάτων στο “σύστημα” και όχι με πολιτικό αγώνα στην κοινωνία. Αλλά αυτό δεν συγκινεί ιδιαίτερα. Έίναι νέος -από την άποψη ότι άλλοι μπαίνουν στην πολιτική στα πενήντα τους- αλλά στο νεκροταφείο των ελεφάντων δεν κοιτάζουν ηλικίες…
Συμπέρασμα: κανείς δεν “χτυπάει” τον Αλέξη Τσίπρα- από όσους τον έχουν υποστηρίξει ως τώρα- ακόμη και αν διαχωρίζουν τη θέση τους- είτε δεν τον εμπιστεύονται, δικαίως ή όχι. Όπως και “στηρίζουν” ακριβώς όσοι του δηλώνουν πρόθυμοι να ακολουθήσουν με τη προσδοκία ότι θα βρουν ρόλο και για τον εαυτό τους.
Η ανάγκη να υπάρχει εναλλακτική λύση απέναντι στη συμφορά που εκπροσωπεί ο Μητσοτάκης δεν έχει απαραιτήτως αποκλειστικά το δικό του όνομα στην ούγια.
Περισσότερο από τη συντηρητική παράταξη είναι πιθανόν να προκύψει αυτό που θα τον στείλει στα αποδυτήρια.
Αν μη τι άλλο, γιατί δεν είναι λίγοι όσοι πιστεύουν ότι κανείς δεν ωφελήθηκε περισσότερο από τον Τσίπρα όσο ο Μητσοτάκης, όπως φαίνεται να πίστευε και ο προς αποδρομή Πρωθυπουργός – που δείχνει να τον χρειάζεται και για το μέλλον αφού καλύτερο δεν θα μπορούσε να βρει ακόμη σήμερα για να συσπειρώσει τη Δεξιά.
Οπότε πάμε για μια από τα ίδια; Όχι ακριβώς. Αλλά η συμμετοχή Τσίπρα στην επιχείρηση να φύγει ο επιζήμιος Μητσοτάκης μάλλον άργησε- και η ιδέα νέου κόμματος δεν θέλγει. Θα ήταν αλλιώς αν το είχε επιχειρήσει, με ανοιχτά χαρτιά, την επόμενη των ευρωεκλογών.
Νέο κόμμα “εκ των άνω”
Νέο κόμμα “εκ των άνω”, στις σημερινές συνθήκες δεν θα ευδοκιμήσει και απλώς θα έχει κάψει οριστικά την καλύβα του. Θα έχει παίξει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον σε μια ζαριά…
Συνεπώς δεν μένει παρά να περιμένει το αποτέλεσμα των επομένων εκλογών.
Όποια συνέπεια και αν έχει για τη ΝΔ και τη Δεξιά, το βέβαιο είναι ότι θα εκκαθαρίσει την κατάσταση και στη Δημοκρατική Παράταξη – ΠΑΣΟΚ, αμοιβάδες του ΣΥΡΙΖΑ κλπ.- αποβάλλοντας όσα και όσους δεν απέβαλε ο πρώην Πρωθυπουργός όταν μπορούσε.
Στο μετεκλογικό πολιτικό περιβάλλον, με τους νέους συσχετισμούς στη Βουλή και τα νέα ζητούμενα για την πολιτική, είναι βέβαιο ότι αν η Δημοκρατική Παράταξη και η χώρα χρειαστούν τον Αλέξη Τσίπρα θα τον καλέσουν- και καλό είναι να έχει κρατήσει λίγο νερό ακόμη στο παγούρι του…
Τότε οι μόνοι που θα έχουν απομείνει για να τον στηρίξουν θα είναι όσοι θεωρεί ότι τον “χτυπάνε” σήμερα. Γιατί θα έχουν δικαιωθεί…
