Του Γιώργου Λακόπουλου
Στα μέσα της εβδομάδας που εκπνέει ένα κόμμα μπήκε στη μηχανή του χρόνου και ταξίδεψε δεκαετίες πίσω.
Στις εποχές που τα κομμουνιστικά κόμματα για επικοινωνία διέθεταν μόνο έναν πολύγραφο, που τύπωνε μια παράνομη εφημερίδα.
Στην οποία , ακόμη και για τα σημεία στίξης των κειμένων, τις αποφάσεις έπαιρνε το Πολιτικό Γραφείο.
Δεν μιλάμε για το ΚΚΕ, αλλά για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.
Στο Πολιτικό Συμβούλιο συζητήθηκε το παρόν και το μέλλον της εφημερίδας «Αυγή».
Στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, με την διακίνηση της ενημέρωσης να αυξάνει διαρκώς ταχύτητες και μορφές, συνιστά αντινομία να τίθεται ένα τέτοιο θέμα σε κομματικό όργανο.
Καραμπινάτη οπισθοδρόμηση με δυο χαρακτηριστικά. Πρώτο, διάφοροι άσχετοι με την έκδοση εφημερίδων, αρπάχθηκαν μεταξύ τους για την εφημερίδα.
Δεύτερο, ο ένας κορόιδευε τον άλλον. Οι αλήθειες έμειναν έξω από την πόρτα και τη διαδικτυακή σύνδεση
Το «συναίσθημα» που κυριάρχησε ήταν προπέτασμα καπνού για συνήθη ενδοκομματικά παιχνίδια.
Το μόνο ακριβές στη συνεδρίαση ήταν ότι το κόμμα πληρώνει κάθε χρόνο για την «Αυγή» δυο εκατομμύρια ευρώ και άλλα τόσα για τον κομματικό ραδιοσταθμό.
Δηλαδή διαθέτει τα τρία τέταρτα της κρατικής επιχορήγησης για δυο «εκδοτικά» εγχειρήματα που δεν του αποφέρουν τίποτε.
Δεν έχουν έσοδα γιατί απλούστατα δεν είναι τα σωστά προϊόντα για την αγορά που απευθύνονται.
Δεν λειτουργούν ούτε καν ως δελτίο εσωκομματικής πληροφόρησης, αφού ούτε τους παραδοσιακούς Συριζαίους δεν συγκινεί το περιεχόμενό τους.
Παραδόξως όμως στη συζήτηση για την οικονομική επιβίωση της «Αυγής», δεν έγινε διεξοδική αναφορά στα… οικονομικά της.
Μάνατζμεντ, μισθολόγιο, προσωπικό, επαγγελματική αξιολόγηση , εμπορικό τμήμα, υπήρξαν απαγορευμένα θέματα.
Δηλαδή συζητούσαν για μια εφημερίδα, χωρίς αναφορά στις προϋποθέσεις μιας εφημερίδας. Άλλα θέματα προκάλεσαν τη φασαρία.
Πρώτο, αν ο Τσίπρας, ως αρχηγός του κόμματος, θα συνεχίσει να δίνει τα λεφτά του από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Λεφτά «του»; Με μια έννοια ναι: η επιχορήγηση αντιστοιχεί στις εκλογικές επιδόσεις του κόμματος -που εξαρτώνται κυρίως από τον ίδιο. Με 3% παίρνεις ψίχουλα.
Πολλά λεφτά για μια εφημερίδα που για να δικαιολογήσει την ύπαρξή της καταφεύγει στο… 1950!
Με δυο εκατομμύρια απλώς ως εφ’ άπαξ επένδυση ένα επιτελείο επαγγελματιών δημοσιογράφων θα δημιουργούσε την πληρέστερη – και συνεπώς βιώσιμη- εφημερίδα και πόρταλ μαζί.
Το δεύτερο ζητούμενο ήταν αν θα εγκατασταθεί στην εφημερίδα ένα κομματικό κλιμάκιο επιτροπείας της.
Την ιδέα του κόμματος- αρχισυντάκτη, εισήγαγε ο Νίκος Φίλης, με το συνηθισμένο αντί-Τσίπρα τέμπο του.
Ένας πρώην δημοσιογράφος- και πρώην διευθυντής της «Αυγής»- ζητούσε να επιβληθεί σε μια εφημερίδα καθεστώς που δεν έχει σχέση με την έκδοση εφημερίδας.
Έτος 2022. Οι έννοιες της πολιτικής και της δημοσιογραφίας στην ίδια συσκευασία εκφυλισμού…
