Του Γιώργου Λακόπουλου
Πρόσφατα συνεργάτης του Αντώνη Σαμαρά που αρθρογραφεί με το ψευδώνυμο Θανάσης Κ. έγραψε ένα άρθρο για να δείξει ότι ο πρώην πρωθυπουργός, λέει τα ίδια με τον επίσης πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή– αντιτιθέμενοι και οι δυο στην πολιτική Μητσοτάκη στα εθνικά θέματα.
Η θέση αυτή δείχνει να είναι η πρώτη γραμμή άμυνας για την «πραγματική» ΝΔ- η τύχη της οποίας κρινεται στις επομενες εκλογές. Σε συνδυασμό με την τύχη του Κυριάκου Μητσοτάκη και δημιουργεί διλήμματα στα στελέχη και την κομματική βάση που μένουν προσηλωμένοι στις αρχές του κόμματος που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Αν συμβάλλουν σε μια νέα εκλογική νίκη του νεώτερου Μητσοτάκη, θα κάνει αυτό που δεν πρόλαβε ο παλαιότερος: η οικογένεια θα ιδιοποιηθεί πλήρως το κόμμα των Καραμανλήδων.
Δεν θα αλλάξει μόνο τα συμβολα- που το έκανε ηδη- αλλά την ιδεολογία, την πολιτική ταυτότητα και τη στελέχωση. Ακόμη και την ίδια τη φύση του: από πολιτικός φορέας, θα καταστεί business as usual..
Ο Καραμανλισμός θα πάψει να είναι πηγή έμπνευσης , πεδίο αναφοράς και πολιτικός οδηγός. Ο Κώστας Καραμανλής και ο Αντώνης Σαμαράς , αλλά και ο Προκόπης Παυλόπουλος και ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης θα εξοβελιστούν από την κομματική ιστορία.
Ο Κυριάκος ανεμπόδιστος θα χτίζει τον υπερφίαλο θρύλο του ως….νέος Βενιζέλος , στα συντρίμμια ενός κόμματος που ίδρυσε και κράτησε όρθια τη Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία, ενώ κρατήθηκε και το ίδιο ενωμένο.
Αν πάλι ο Κυριάκος ηττηθεί, η ΝΔ θα υποστεί τη μεγαλύτερη διάσπαση της ιστορίας της. Με τις μιντιακές και οικονομικές δυνατότητες που έχει η οικογένεια, θα τη διασπάσει. Παίρνοντας μαζί του όσους τον ακολουθούν και μαζί με τα ανεμομαζώματα και τα τυχοδιωκτικά στοιχεία που τον περιστοιχίζουν θα «στήσει» νέο κόμμα Ι.Χ..
Με πρώτη επιδίωξη να χρεώσει την ήττα του «φθαρμένη» ΝΔ και να…αποφύγει τα χρέη που διογκώθηκαν επί των ημερών του, αλλά ο ίδιος αποδίδει στους προκατόχους του…
Ο πραγματικός στόχος θα είναι να εγκαταστήσει στο πολιτικό σύστημα ένα οικογενειακό κόμμα, το οποίο θα κληροδοτήσει κάποια στιγμή στο γιο του. Ήδη τον εκπαιδεύει από τώρα και τον φέρνει σε επαφή με διάφορους παράγοντες, εντός και εκτός της χώρας- ως διάδοχό του.
Αυτό το νεομητσοτακικό μόρφωμα ενδεχομένως χρειαστεί να περάσει για δεύτερη φορά από το φαινομενο «Μίλιμπαντ εναντίον Μίλιμπαντ….» – όπως οι Εργατικοί στην Αγγλία, με τα δυο αδέλφια που διεκδικούσαν την ηγεσία τους.
Η πρώτη φορά ήταν με την άδηλη κόντρα Κυριάκου -Ντόρας, και η δεύτερη με την επικειμένη αναμέτρηση του υιού των Κυριάκου-Μαρέβας με τον εξάδελφο του Κώστα Μπακογιάννη.
Για τον αυθεντικό κομματικό ιστό, τα στελέχη και το τμήμα της κοινωνική βάσης της ΝΔ που θέλουν το κόμμα σταθερά στη σκιά και στο δρόμο του ιδρυτή του θα είναι μια δοκιμασία.
Ο ρόλος του Κ. Καραμανλή και του Σαμαρά
Για τους πολιτικούς παρατηρητές, το βάρος την ευθύνης να αποτραπεί η αλλοτρίωση, και η διάσπαση του πιο ανθεκτικού κόμματος της Μεταπολίτευσης- που άντεξε χωρίς κραδασμούς την αλλαγή ηγεσίας οκτώ φορές- πέφτει στις πλάτες του Κώστα Καραμανλή.
Τα μηνύματα από τη κομματική βάση πανελλαδικά και την κοινωνία , συγκλίνουν ότι παραμένει ο φυσικός επικεφαλής της συντηρητικής παράταξης.
Ο ίδιος δεν δείχνει ενδιαφέρον ανάμειξης στα εσωκομματικά και ίσως όχι άδικα, παρότι ποτέ δεν μιλάει γι’ αυτό: η ΝΔ. όπως την παρέλαβε, μάλλον περιόρισε το προσωπικό πολιτικό του εκτόπισμα και δεν συνέβαλε στις κεντρικές επιλογές του.
Π.χ. δεν τον ακολούθησε σύσσωμη στην πιο κρίσιμη αναμέτρησή του , που θα απελευθέρωνε το πολιτικό σύστημα από τις εξωπολιτικές επεμβάσεις: τη σύγκρουση με τους «νταβατζήδες» και την απόκρουση των αμερικάνικων υποδείξεων στην εξωτερική πολιτική.
Αλλά και στις τρεις δημόσιες τοποθετήσεις του από το 2009 που έχασε την Πρωθυπουργία σήκωσε ψηλά τη σημαία του Καραμανλισμού στα εθνικά θέματα. Ειδικά στα ελληνοτουρκικά, όπου ο λόγος του είχε χαρακτηρα προειδοποίησης προς τον Μητσοτάκη και την κατευναστική του διαθεση προς την Άγκυρα.
Από την πλευρά του ο Αντώνης Σαμαράς, επίσης είναι σαρξ εξ της σαρκός της ΝΔ και δείχνει ότι φιλοδοξεί να γίνει η μαχητική εμπροσθοφυλακή του εσωκομματικού «κινήματος» κατά της αλλοτρίωσης των ιερών και των οσίων του κόμματος. Απο μια οικογένεια με τη οποία ο ίδιος αναμετρήθηκε σκληρά- για να την πατήσει στο τέλος με τον Κυριάκο και να αισθανεται πλέον ότι σ’ αυτή την αναμέτρηση «νίκησε τα λιοντάρια και τον εφαγαν οι κοριοί».
Υπάρχουν πάντα και «βαρόνοι» του κόμματος, -που έκριναν την τύχη του το 1997 παρακινώντας τον νεότερο Καραμανλή να αναλάβει την ηγεσία και να ανατρέψει την κυριαρχία του Κ. Σημίτη -που χτίστηκε στα συντρίμμια που άφησε πίσω ο παλιός Μητσοτάκης.
Ο Πέτρος Μολυβιάτης μένει επί των επάλξεων. Την ίδια στιγμή όμως ο σεβαστός παντα Γιάννης Βαρβιτσιώτης , με το ισχυρό εκτόπισμα στη κομματική ιστορία και ο Αχ. Καραμανλής, έχουν δυο παιδιά σε ομηρία από τον Μητσοτακη.
Με τον δεύτερο να δείχνει τάσης υποταγής στην οικογένεια που είχε θέσει στη Μεταπολίτευση σε καραντίνα ο μεγάλος αδελφός του.
Ο κίνδυνος για τη Νέα Δημοκρατία
Από όλα αυτά προκύπτει ότι οι πολιτικές εξελίξεις που οδηγούν στην κάλπη αυτή τη φορά έχουν μια επείγουσα ιδιαιτερότητα: πυροδοτούν πρωτοφανείς διεργασίες στη ΝΔ. Τίθεται θέμα ζωής ή θανάτου της ως κόμμα του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού που θεμελίωσε το μακρινό 1974 ο ίδρυτής της.
Δείχνει, αλλά δεν μοιάζει καθόλου με το θέμα που είχαν να αντιμετωπίσουν οι οπαδοί και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ το 1996, όταν πήρε την ηγεσία του ο Κ. Σημίτης. Ήταν ιδρυτικό στέλεχος του κόμματος.
Στη ΝΔ η οικογένεια Μητσοτάκη αντιμετωπίζεται πάντα ως ξένο σώμα και η ίδια το επιβεβαιώνει διαρκώς. Ο Κυριάκος έγινε πρόεδρός της, αλλά δεν αναγνωρίζεται και ως ηγέτης της και δεν μπορεί να παίξει το ρόλο.
Αυτή τη φορά ο κίνδυνος που εγκυμονεί για το τμήμα του πολιτικού φάσματος που καταλαμβάνει ιστορικά ο πολιτικός φορέας της Δεξιάς -Κεντροδεξιάς, είναι άμεσος και ορατός.
Δεν πρόκειται για τις ανόητες πολιτικές ασκήσεις του Βενιζέλου και της Φώφης στο ΠΑΣΟΚ με τη μετονομασία του.
Είναι μια διόλου καλή εξέλιξη για την πολιτική και το πολιτικό σύστημα-που ήδη έχει επιβάρυνση από τους δυο «υιούς του πατρός» που βρέθηκαν να διαχειρίζονται τις τύχες της χώρας.
