Από τον Ριζοσπάστη
Και τι δεν ακούγεται αυτές τις μέρες για το τι θα σημάνει η δεύτερη προεδρία Τραμπ για τον κόσμο και πιο ειδικά για την Ελλάδα! Χοντροκομμένα ψέματα και «προβληματισμοί», όλα στην υπηρεσία της βαθύτερης εμπλοκής στα ευρωατλαντικά σχέδια.
Αλλοι ξαμολήθηκαν για να πουν ότι έρχεται …επί Γης ειρήνη «άμα τη εμφανίσει» Τραμπ. Πραγματική «άβυσσος η ψυχή» των αστικών επιτελείων, όταν η νέα αμερικανική προεδρία ξεκινάει με απειλές για «κόλαση επί Γης» και στρατιωτικές επεμβάσεις από τον Παναμά μέχρι τον Καναδά και τη Γροιλανδία!
Οσο κι αν προσπαθήσουν, όσες «ιδιορρυθμίες» κι αν ανακαλύψουν ως άλλοθι οι «επαγγελματίες του εφησυχασμού», θα πάνε ξανά «κουβά». Οπως πήγαν και οι προηγούμενες προβλέψεις τους για την προεδρία του «δημοκρατικού» Μπάιντεν.
Με τίποτα δεν μπορεί να κρυφτεί ότι είναι αντίθετη η δυναμική των πραγμάτων, αλλά και το στίγμα της διακυβέρνησης Τραμπ, που ανέλαβε την προεδρία εκφράζοντας την «ανάγκη» της αστικής τάξης των ΗΠΑ για «εδώ και τώρα» αποφασιστικότερη μάχη σε όλα τα μέτωπα με την Κίνα και τους συμμάχους της, με στόχο τη διατήρηση της πρωτοκαθεδρίας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Ακριβώς αντίθετη είναι και η πορεία της διεθνούς καπιταλιστικής οικονομίας, με τη μία κρίση να διαδέχεται την άλλη. Με τα αδιέξοδα να μεγαλώνουν σε όλα τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, με τη στροφή στην πολεμική οικονομία να μοιάζει η μόνη – έστω και προσωρινή – λύση για να «ανακουφιστούν» τα αγιάτρευτα προβλήματα και κυρίως η τεράστια υπερσυσσώρευση κεφαλαίου.
Ενταση των ανταγωνισμών δείχνουν επίσης η κλιμάκωση του εμπορικού πολέμου και των δασμών, οι κινήσεις με το «καλημέρα» για τον έλεγχο κρίσιμων πρώτων υλών, οι «οδηγίες» για ταχύτερη αύξηση των εισαγωγών αμερικανικού LNG στην Ευρώπη και συνολικά για την «ενεργειακή απεξάρτηση» από τη Ρωσία.
Οσες προσωρινές και εύθραυστες συμφωνίες κι αν κάνουν οι ιμπεριαλιστές στην κορυφή του «ηφαιστείου», τίποτα απ’ αυτά δεν προαναγγέλλει «ύφεση» των συγκρούσεων και των ανταγωνισμών, ή ένα πιο …φιλειρηνικό ξαναμοίρασμα του κόσμου.
Γι’ αυτό είναι πραγματικά επικίνδυνοι όσοι καλλιεργούν εφησυχασμό ότι η «στρατηγική σχέση με τις ΗΠΑ, με όλες διαχρονικά τις κυβερνήσεις» διασφαλίζει τα λαϊκά συμφέροντα. ‘Η εκείνοι που λένε ότι τώρα χρειάζεται «διπλή δουλειά» για να αποδείξει η Ελλάδα τα «κοινά συμφέροντα» και τη «χρησιμότητά» της στους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς, ιδιαίτερα σε σύγκριση με την τουρκική αστική τάξη. Αλλά και όσοι λένε ότι η λύση βρίσκεται τάχα σε μια πιο «αυτόνομη» πολιτική της ΕΕ.
Το πόση «σταθερότητα» και «ασφάλεια» έφεραν για τον λαό οι στρατηγικές σχέσεις με τις ΗΠΑ, ιδιαίτερα από την αναβάθμισή τους με τον «Στρατηγικό Διάλογο» (ξεκίνησε επί ΣΥΡΙΖΑ, στην πρώτη θητεία του «διαβολικά καλού» Τραμπ), είναι γνωστό:
Ολη η Ελλάδα γέμισε αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις – ορμητήρια επεμβάσεων και μαγνήτες κινδύνων. Ελληνικά στρατεύματα βρίσκονται χιλιάδες μίλια μακριά από τα σύνορα, «στο στόμα του λύκου». Οι κυβερνήσεις έχουν μπλέξει τον λαό μέχρι τον λαιμό στον βούρκο των ανταγωνισμών σε Μέση Ανατολή και Ουκρανία, κάνουν πλάτες σε γενοκτονίες και επεμβάσεις, όπως στην Παλαιστίνη.
Κανένα «αντίβαρο» δεν αποτέλεσαν στις τουρκικές αμφισβητήσεις των ελληνικών και κυπριακών κυριαρχικών δικαιωμάτων ούτε οι κυρώσεις στην κυβέρνηση Ερντογάν και η αναβάθμιση των ελληνο-ισραηλινών σχέσεων επί της πρώτης θητείας Τραμπ, ούτε η γραμμή των «ήρεμων νερών» και των επώδυνων διευθετήσεων για τη ΝΑΤΟική συνοχή, με την «ομπρέλα» των ΗΠΑ, που ακολούθησε.
Μπροστά στις εξελίξεις, που θα συνεχίσουν να αποκαλύπτουν τους κινδύνους για τον λαό από τους ανταγωνισμούς του κεφαλαίου και από την άλλη τις δυνατότητες να αναβαθμιστεί η λαϊκή παρέμβαση, το πραγματικό δίλημμα είναι ένα: Θα συνεχίσει ο λαός να ματώνει στους πολέμους και τους ανταγωνισμούς «για τ’ αφέντη το φαΐ», να χάνει πολύτιμο χρόνο με αυταπάτες περί «ειρηνικού» καπιταλισμού και «ισορροπιών» σε έναν κόσμο που φλέγεται από τις αντιθέσεις;
‘Η περισσότεροι κάθε μέρα θα παίρνουν θέση στην οργανωμένη πάλη, στο εργατικό – λαϊκό κίνημα, στον αγώνα ενάντια στην εμπλοκή της χώρας στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, ενάντια στα συμφέροντα και την εξουσία του κεφαλαίου, που τον σέρνει όλο και πιο βαθιά σε ανταγωνισμούς και πολέμους;
Μόνο ο λαός, πρωταγωνιστής στην πάλη ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης και των πολέμων, ενάντια στην αστική τάξη και την εξουσία της, μπορεί να δώσει πραγματική διέξοδο από τον κόσμο που φλέγεται!
