Η δημόσια κόντρα Βαξεβάνη – Ακρίτα ξεφεύγει από το μέτρο. Ίσως αυτό που χρειάζεται δεν είναι επίθεση, αλλά λίγη στοργή και απόσταση
Η Πυθία σχολιάζει
Ο δημόσιος λόγος, όσο σκληρός και να γίνεται, οφείλει να διατηρεί μέτρο. Και όταν αυτό το μέτρο χάνεται, ακόμη και δίκαιες αντιδράσεις κινδυνεύουν να χάσουν την αξία τους. Ο Κώστας Βαξεβάνης απαντά στις αθλιότητες της Έλενας Ακρίτα, όμως, στην πορεία, φαίνεται να δίνει μεγαλύτερη σημασία απ’ όση πραγματικά αξίζει να έχει το ζήτημα. Ο κόσμος καίγεται και στην ιστοσελίδα του Documento επί δύο ημέρες κυριαρχεί η κόντρα με την Έλενα Ακρίτα.
Η Έλενα Ακρίτα είναι μία ιδιάζουσα περίπτωση και δεν θα επεκταθώ. Κι ο Βαξεβάνης πρέπει να αντιληφθεί τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αυτής της περίπτωση. Φυσικά έχει κάθε δικαίωμα, ακόμη και υποχρέωση να απαντήσει. Το πρόβλημα δεν είναι ότι απαντά. Το πρόβλημα είναι ότι τελικά μοιάζει να εγκλωβίζεται σε μια προσωπική αντιπαράθεση, σχεδόν εμμονική, δίνοντάς της μεγαλύτερο βάρος από αυτό που έχει.
Η Ακρίτα δεν είναι πολιτικός. Δεν είναι αρχηγός κόμματος. Δεν χαράσσει στρατηγική. Κάπου διάβασα ότι η επίθεση της Ακρίτα και του ΣΥΡΙΖΑ στο Documento γίνεται επειδή δεν υποτάσσεται στη διαπλοκή. Αστεία πράγματα. Η Ακρίτα είναι μια φωνή – μερικές φορές υπερβολική, άλλοτε καυστική, συχνά ενοχλητική, αλλά τελικά μια φωνή του δημόσιου χώρου. Αντιμετωπίζεται, λοιπόν, περισσότερο ως “σύμπτωμα” παρά ως “αιτία”. Και όταν το επίπεδο αντιπαράθεσης ανεβαίνει τόσο πολύ, χάνεται η ψυχραιμία και η ουσία. Ενδεικτικά να αναφέρω το εξής: Είναι τουλάχιστον υπερβολή ο Κώστας Βαξεβάνης να ζητά δηλώσεις συμπαράστασης από πολιτικά πρόσωπα και φορείς για την ΕΙΔΙΚΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ της Έλενας Ακρίτα.
Ο Βαξεβάνης είναι ένας δημοσιογράφος που ξέρει να συγκρούεται, να αποκαλύπτει και να μάχεται. Όμως στην περίπτωση της Ακρίτα, μοιάζει να σπαταλά ενέργεια. Αντί να αποδομήσει τη ρητορική της με επιχειρήματα, τη μετατρέπει σε πρωταγωνίστρια μιας μάχης που δεν έχει πραγματικό αντίκρισμα. Κι όσο τη στοχοποιεί προσωπικά, της προσφέρει και το βήμα που – πιθανόν – αναζητά.
Η Ακρίτα είναι μια ειδική περίπτωση. Όχι γιατί είναι υπεράνω κριτικής – κάθε άλλο. Αλλά γιατί η προσωπικότητά της λειτουργεί σχεδόν θεατρικά: ζει μέσα από την ένταση, αντλεί δύναμη από τη σύγκρουση, εκφράζεται μέσα από τη δραματοποίηση. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, το να της απαντά κανείς με τόσο έντονο τρόπο, είναι σαν να της δίνει σκηνή και φώτα.
Η κατανόηση δεν σημαίνει αποδοχή. Σημαίνει διάγνωση του πλαισίου. Και στην περίπτωση της Έλενας Ακρίτα, αυτό που χρειάζεται δεν είναι σκληρή σύγκρουση, αλλά ίσως λίγη απόσταση. Ίσως και λίγη στοργή – όχι με την έννοια της ανοχής, αλλά με την έννοια της σοφής αδιαφορίας.
Ο δημόσιος διάλογος δεν κερδίζει όταν οι αντιπαραθέσεις γίνονται προσωπικές και διαρκείς. Κερδίζει όταν κρατάμε το μέτρο, ακόμα και όταν έχουμε δίκιο. Κι αυτό ισχύει για όλους – ακόμα και για τον Κώστα Βαξεβάνη.
