Στον δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών σημειώθηκε μια μεγάλη νίκη των προοδευτικών δυνάμεων. Ηττήθηκε η οικογενειοκρατία των Μητσοτάκηδων και άρχισε – νωρίς – να ξηλώνεται το πουλόβερ της σημερινής διακυβέρνησης, που μάλιστα έχει νωπή εντολή.
Όμως, δεν ηττήθηκε μόνο η “Αγία Οικογένεια”.
Στην πράξη ηττήθηκαν στρατηγικά οι επιλογές των Έφη Αχτσιόγλου και Ευκλείδη Τσακαλώτου. Οι επιλογές προσώπων από το κομματικό ιερατείο του ΣΥΡΙΖΑ συνετρίβησαν. Η στρατηγική ενός κόμματος περίκλειστου, φοβικού και περιορισμένου στα χωράφια της Ριζοσπαστικής Αριστεράς ηττήθηκε. Αποδείχθηκε ότι πιθανή εκλογή της Έφης Αχτσιόγλου στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν καταστροφική.
Αποδείχθηκε την πράξη ότι η σύμπραξη των προοδευτικών δυνάμεων μπορεί τελικά να οδηγήσει σε μικρές και μεγάλες νίκες την προοδευτική παράταξη.
Ακόμη και ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν είχε πει ποτέ ότι το ΠΑΣΟΚ είναι η Δημοκρατική Παράταξη. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε πει ότι το ΠΑΣΟΚ ηγείται της Δημοκρατικής Παράταξης. Έτσι πρέπει να σκεφτούν και σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ. Η παράταξη συνιστά ευρύτερη έννοια από εκείνη του κόμματος. Σε πρώτη φάση, το ένστικτο του Στέφανου Κασσελάκη, του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, που χωρίς ανταλλάγματα στήριξε όλες τις προοδευτικές επιλογές δικαιώθηκε. Ο Στέφανος Κασσελάκης λειτούργησε ως ηγέτης Παράταξης και όχι ως αρχηγός κόμματος.
Το χθεσινό αποτέλεσμα πρέπει να γίνει οδηγός για τις νίκες του μέλλοντος. Ο κατακερματισμένος προοδευτικός χώρος εξασφαλίζει τη μόνιμη κυριαρχία της Δεξιάς. Ο τόπος έχει ανάγκη από ένα ισχυρό ενιαίο αντιδεξιό μέτωπο. Για να γίνει πράξει το όραμα μιας “Παναριστεράς” που θα ενσωματώσει τις δυνάμεις από το λεγόμενο προοδευτικό κέντρο μέχρι την άκρα Αριστερά.
