Όταν ο Καρτερός ισχυρίζεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει και αναλαμβάνει ο ίδιος ο Καρτερός να τον σώσει τρία πράγματα καταλαβαίνει κανείς.
Γράφει ο Γιάννης Μακργιάννης στο topontiki.gr
Ο κίνδυνος, τον οποίο εκείνος επικαλείται, δεν πρέπει να είναι τόσο σοβαρός.
Η επιχείρηση σωτηρίας μάλλον δεν διεκδικεί δάφνες… Νορμανδίας, αλλά μοιάζει σαν εφόρμηση του Δον Κιχώτη στους ανεμόμυλους.
Το ίδιο το κόμμα πρέπει να αντιμετωπίζεται από τον Καρτερό και τους ομοϊδεάτες του ως «αιχμάλωτος» ενός κύκλου προεστών, που θέλουν να καθορίζουν τη μοίρα του «μέχρι τέλους». Το τέλος ή των ίδιων ή του κόμματος.
Όταν ο Καρτερός βγαίνει μπροστά που λέμε για να περισώσει την τιμή του ΣΥΡΙΖΑ, που θεωρεί ότι κινδυνεύει από τον εκλεγμένο αρχηγό του, τότε τα πράγματα έχουν μία κωμικοτραγική διάσταση.
Και θα ήταν περισσότερο κωμωδία αν δεν υπήρχε η συγκεκριμένη συγκυρία και η σχέση του Καρτερού με τον Τσίπρα, που να δημιουργούν συνειρμούς και να καθιστούν την κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ στα όρια του τραγικού.
Ο Καρτερός αποφάσισε να κάνει μία ανάρτηση που μοιάζει με ανοιχτή κήρυξη πολέμου στον Κασσελάκη και πρόσκληση σε στελέχη για αντάρτικο εναντίον του, μόλις λίγο πριν τη συνεδρίαση της πολιτικής γραμματείας του κόμματος.
Και λίγες ώρες μετά την πρωτοβουλία που εκδηλώνει ο Κασσελάκης να συναντηθεί με βουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μπας και βρεθεί κάποιο πεδίο συνεννόησης για να μην προκύψει και νέα διάσπαση πριν το καταστατικό συνέδριο.
Κάποιοι από τους «87» που υπέγραψαν ένα κείμενο κριτικής στον Κασσελάκη το ξανασκέφτονται. Μία τυφλή και οριστική σύγκρουση τώρα μάλλον δεν ευνοεί καμία πλευρά. Και σίγουρα ούτε καν τους περισσότερους από τους «87», εκτός ίσως από εκείνους που ήδη μιλάνε για δημιουργία άλλου κόμματος ή για τη μεγάλη κεντροαριστερά με το ΠΑΣΟΚ και είναι πρόθυμοι να φύγουν από τώρα για να την προετοιμάσουν.
Η παρέμβαση του Καρτερού είναι μπουρλότο στην όποια προσπάθεια εκτόνωσης της κρίσης στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.
Και σκοπίμως υπονομεύει τις ενωτικές πρωτοβουλίες ή και τις διαθέσεις μίας ειλικρινούς συνεννόησης, στο βαθμό ασφαλώς που μπορεί αυτή να υπάρξει.
Δικαίωμά του βέβαια, δεν θα δώσει λογαριασμό σε κανέναν τι παρεμβάσεις θα κάνει. Αλλά αυτό κάνει. Βάζει μπουρλότο.
Ο Καρτερός κάνει ό,τι κάνει γνωρίζοντας πως αυτό που κάνει οι περισσότεροι θα το χρεώσουν στον Αλέξη Τσίπρα – ενδεχομένως μάλιστα χωρίς να έχει την παραμικρή ανάμειξη ο ίδιος ο Τσίπρας.
Και γι’ αυτό έχει την όποια σημασία αυτό που κάνει. Αν δεν ήταν επί χρόνια στενός συνεργάτης του Τσίπρα και δεν εμφανιζόταν συχνά να μιλάει εξ ονόματος του πρώην πρωθυπουργού, δεν θα έδινε κανείς την παραμικρή αξία σε αυτά που λέει.
Το πρόβλημα σε αυτή τη συγκυρία λοιπόν είναι ότι υπάρχει μία σφοδρή καχυποψία και μία υποβόσκουσα σύγκρουση ανάμεσα σε Κασσελάκη και Τσίπρα. Η οποία παίρνει και δημόσιες εκφράσεις.
Όλοι καταλαβαίνουν ότι εάν η σύγκρουση αυτή δεν ελεγχθεί, ο ΣΥΡΙΖΑ θα διαλυθεί – τουλάχιστον όπως τον ξέρουμε.
Θα μείνει μόνο το κέλυφος ενός μικρού σχήματος με τον Κασσελάκη και γύρω γύρω ερείπια που θα αναζητούν ένα θολό μέλλον.
Αντί να εξαντλήσουν όλοι τα όποια περιθώρια μίας νέας συνθήκης συνύπαρξης – και αν δεν είναι εφικτό αυτό, τότε ας το διαλύσουν κάπως συντεταγμένα και με αξιοπρέπεια – ο Καρτερός και όποιοι άλλοι και από τις δύο πλευρές έχουν αυτή την ελαφρότητα, επιδιώκουν να τα ισοπεδώσουν όλα μέσα στην καταισχύνη και την απαρέσκεια για όλο τον χώρο.
Άνθρωποι που θα έπρεπε να έχουν αποδεχθεί ότι έκλεισε ο κύκλος τους και να αποχωρήσουν ησύχως από το κόμμα – και την εφημερίδα και το… ραδιόφωνο – αφήνοντας τους επόμενους να προσδιορίσουν το μέλλον, κοιτάζουν πώς θα χειραγωγήσουν τις εξελίξεις – και ίσως πάρουν έτσι και την εκδίκησή τους.
