Μια νέα τάξη υπουργών αναδύεται στο προσκήνιο της κυβέρνησης Μητσοτάκη — και δεν είναι γαλάζια. Είναι πράσινη. Κυριολεκτικά. Οι Κυριάκος Πιερρακάκης, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης και Γιώργος Φλωρίδης, τρεις πρώην υπηρέτες του ΠΑΣΟΚικού μηχανισμού, έχουν μετατραπεί στους πιο φανατικούς υπερασπιστές της νεοδημοκρατικής ατζέντας, σηκώνοντας το βάρος της πολιτικής αντιπαράθεσης, πολλές φορές πιο έντονα και από τα γαλάζια στελέχη πρώτης γραμμής.
Η μεταμόρφωσή τους δεν είναι απλώς εντυπωσιακή — είναι ενδεικτική μιας στρατηγικής. Ενός σχεδίου που αξιοποιεί πρώην στελέχη του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ ως ιδεολογικούς μισθοφόρους της Δεξιάς.
Από το Κίνημα στην κινητικότητα
Ο Πιερρακάκης, ο τεχνοκράτης με το πολιτικό DNA της Σοσιαλδημοκρατίας, πλέον αρθρώνει ρητορική επιθετικότερη και από τα παλιά κομματικά στελέχη της ΟΝΝΕΔ. Ο Χρυσοχοΐδης, εμβληματικός υπουργός του ΠΑΣΟΚ στα χρόνια του Σημίτη και του Γιώργου Παπανδρέου, επιχειρεί σήμερα να εμφανίζεται ως αυθεντικός εκφραστής της «νόμου και τάξης» ΝΔ. Ο Φλωρίδης, με διαδρομή στον εκσυγχρονιστικό πυρήνα της Κεντροαριστεράς, σαρώνει πλέον τα πάνελ με φιλοκυβερνητικές κορώνες χωρίς ούτε έναν πολιτικό αστερίσκο.
Η κοινή τους βάση; Όλοι τους πρώην του ΠΑΣΟΚ. Όλοι τους σήμερα πιο «γαλάζιοι» από τους γαλάζιους.
Η περίπτωση Φλωρίδη
Κανείς δεν αποδεικνύει την παραπάνω πραγματικότητα πιο ξεκάθαρα από τον Γιώργο Φλωρίδη, ο οποίος το τελευταίο διάστημα έχει αναλάβει ρόλο «θεσμικού προβοκάτορα». Με ωμή ρητορική και θράσος, επιχείρησε:
- Με την ΝΤΡΟΠλογία που πρόσφατα προκάλεσε σάλο να νομιμοποιήσει πολιτικά τις offshore, υποστηρίζοντας ούτε λίγο ούτε πολύ ότι η κατοχή εταιρειών σε φορολογικούς παραδείσους από μέλη οικογενειών των πολιτικών δεν είναι κάτι το μεμπτό για πολιτικά πρόσωπα, αλλά μια… επιχειρηματική πραγματικότητα,
- να ξεπλύνει τις ευθύνες για την τραγωδία των Τεμπών, μιλώντας για «ανθρώπινα λάθη» και εμμέσως μεταθέτοντας το βάρος μακριά από την κυβερνητική ανεπάρκεια και τις πολιτικές ευθύνες εξαπολύοντας επιθέσεις και προκαλώντας του συγγενείς με αηδιαστικές δηλώσεις όπως “τελείωσε η κλάψα”.
Από τον Φλωρίδη του «εκσυγχρονισμού» περάσαμε στον Φλωρίδη της «τεχνοκρατικής αμνησίας». Δεν θυμάται πια τι σημαίνει πολιτική ευθύνη, δεν ξέρει πού τελειώνει η ηθική και πού αρχίζει η realpolitik.
Κυριάκος Πιερρακάκης: Τεχνοκράτης με κομματική θηλιά
Ο υπουργός Οικονομικών και πρώην Παιδείας εμφανίζεται ως το «ήπιο πρόσωπο» του κυβερνητισμού. Πίσω όμως από τη γυαλισμένη του εικόνα, κρύβεται ένας από τους πιο αφοσιωμένους μετασχηματιστές της δημόσιας σφαίρας προς μια κατεύθυνση πλήρους ελέγχου και επικοινωνιακού μανδύα.
Στο ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε την πορεία του, στο Μαξίμου την ολοκλήρωσε. Πλέον, υπερασπίζεται χωρίς ερωτηματικά κάθε κυβερνητική επιλογή, από την πανεπιστημιακή αστυνομία μέχρι την εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης. Όταν δέχεται κριτική από το ΠΑΣΟΚ, απαντά με ειρωνεία και επιθετικότητα, σαν να πρόκειται για «προδότες του οράματος».
Στο ζήτημα των φοιτητικών εκλογών, των καταλήψεων και της βάσης εισαγωγής, κινήθηκε με ακραία νομοτελειακή λογική «τεχνοκρατικής κανονικότητας», παραβλέποντας κοινωνικές αντιδράσεις, καταγγελίες για αστυνομική αυθαιρεσία και εκπαιδευτικά ελλείμματα. Η δημόσια παιδεία επί των ημερών μετατράπηκε σταδιακά σε project διαχείρισης, όχι θεσμικής αναβάθμισης.
Μιχάλης Χρυσοχοΐδης: Ο παντός καιρού υπουργός Καταστολής
Ο άνθρωπος που «δεν πρόλαβε να διαβάσει το Μνημόνιο», σήμερα εμφανίζεται ως πιο δεξιός και από τους παραδοσιακούς της ΝΔ. Καμία νύξη για τις παλιές του ρίζες, κανένας ενδοιασμός για την πολιτική στροφή 180 μοιρών. Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης θα μείνει στην ιστορία ως ο “Χρυσοχοΐδης της καταστολής”: από την ΕΛ.ΑΣ. των Πανεπιστημίων μέχρι την Πυροσβεστική που ακόμα επιχειρεί με ελλείψεις, εμφανίζεται πρόθυμος να ντύσει κάθε αποτυχία με «επιχειρησιακή γλώσσα» και γενικόλογες αναφορές σε διεθνείς πρακτικές.
Πολιτικοί πρέτορες στα Media
Η ένταση με την οποία οι τρεις εμφανίζονται στα ΜΜΕ, αναλαμβάνοντας την άμυνα του Μαξίμου και την επίθεση προς κάθε αντιπολιτευτική φωνή — ειδικά το ίδιο το ΠΑΣΟΚ — δεν είναι τυχαία. Δεν είναι ούτε καν τακτική. Είναι στρατηγική.
Η ΝΔ αξιοποιεί τους πρώην ΠΑΣΟκους για να «καίνε» πολιτικά την Κεντροαριστερά, μετατρέποντάς τους σε ασπίδα της Δεξιάς και ταυτόχρονα σε πολιορκητικό κριό απέναντι στον Νίκο Ανδρουλάκη.
ΠΑΣΟΚ: Το πιο παραγωγικό θερμοκήπιο της Δεξιάς
Η ειρωνεία δεν χάνεται: το κόμμα που καθιέρωσε την κοινωνική πολιτική, που υπήρξε ο μεγάλος αντίπαλος της Δεξιάς επί δεκαετίες, καταλήγει να την τροφοδοτεί με πολιτικό προσωπικό πρώτης γραμμής. Όχι ως ανεκτική μετεγγραφή. Ως κεντρικό εργαλείο εξουσίας.
Οι «πράσινοι» υπουργοί δεν είναι απλά μεταγραφές. Είναι πια οργανικό κομμάτι της στρατηγικής Μητσοτάκη. Εκτελούν, χωρίς ενδοιασμούς, την κυβερνητική γραμμή, ακόμα και όταν αυτή συγκρούεται με την κοινωνική τους καταγωγή ή το παρελθόν τους.
Το πολιτικό ερώτημα
Μπορεί η ΝΔ να δανείζεται ΠΑΣΟΚ και να κυβερνά ως Κεντροδεξιά; Μπορεί ο ψηφοφόρος να μην βλέπει τον πολιτικό καιροσκοπισμό όταν το κόμμα που ορκιζόταν στον Ανδρέα Παπανδρέου σήμερα υπηρετεί τον Μητσοτάκη;
Ή μήπως απλώς επιβεβαιώνεται πως το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν ποτέ κόμμα, αλλά μηχανισμός εξουσίας — ανεξαρτήτως χρώματος;
