Διαβάστε τι γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος στο iediseis.gr:
Ο Χάρης Δούκας, ρίχνοντας τους προβολείς στην Παλαιστίνη που σφαγιάζεται, έφερε την πολιτική στη φυσική της κατάσταση: σύγκρουση ανάμεσα σε δυνάμεις με αντιθέσεις συμφερόντων, ιδεών και επιδιώξεων.
Κυρίες και κύριοι προσδεθείτε και μην καπνίζετε. Η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία σάς καλωσορίζει στο 2024 – έτος των 50ων γενεθλίων της.
Το προσωπικό που σουλατσάρει στο κατάστρωμά της δεν έχει σχέση με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Χαρίλαο Φλωράκη και τους άλλους που την ξεγέννησαν.
Μια σύγκριση των μεγεθών στη Βουλή του 1974 και του 2023 θα σας πείσει.
-Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πλασάρεται – από μιντιάρχες, κολλητούς του αρθρογράφους και ακριβοπληρωμένους του πολιτικού μάρκετινγκ – ως εκσυγχρονιστής, μεταρρυθμιστής και ανανεωτής.
Μακάρι να ήταν. Αλλά πίσω από την τεχνητή λουκουμόσκονη που μοιράζει, τρέχει ένα σκληρό πρόγραμμα ιδιωτικοποίησης των πάντων, παραχωρήσεων στον Ερντογάν και υποκλίσεων, στον ανοϊκό Μπάιντεν και σε μαριονέτες σαν τον διεφθαρμένο Ζελένσκι και καθάρματα σαν τον Νετανιάχου.
Φεύγοντας θα αφήσει κοινωνία του ενός τρίτου και μια άρχουσα κάστα που καταπίνει άπληστα το δημόσιο χρήμα και χειραγωγεί την οικονομία, τους θεσμούς, την κοινωνία και το πολιτικό σύστημα.
Στο απέναντι μπαλάκι ο Στέφανος Κασσελάκης εμφανίζεται ως αντικομφορμιστής, αριστερός και εν αναμονή πρωθυπουργός και αυτά από μόνα τους κάνουν ανούσια τη συνέχιση της συζήτησης για το κόμμα του.
Παραδίπλα ο Νίκος Ανδρουλάκης, μικρομεσαίο δημιούργημα του κομματικού σωλήνα, χωρίς ίχνος ηγετικότητας και με συμπληρωματικότητα προς τον Μητσοτάκη που βγάζει μάτι, διακινεί φαντασιώσεις που γειώνονται από το παρατσούκλι με το οποίο τον αναφέρουν στις παρέες.
Η αξιοπρόσεκτη παρουσία του Δημήτρη Κουτσούμπα, με την εντυπωσιακή λαϊκή συμπάθεια στο πρόσωπό του, εκπέμπει αγωνιστικό φρόνημα, αλλά υποκύπτει στο μπούμερανγκ της ιδεολογικής συνέπειας του ΚΚΕ.
Ο αξιόπιστος Αλέξης Χαρίτσης πρέπει να διανύσει πολύ δρόμο για να εγγραφεί στον πολιτικό χάρτη ως δύναμη που κινεί μπροστά την Αριστερά – ενώ η Ζωή απλώς σκηνοθετεί την παράσταση «Δέκα μικροί νέγροι» που είναι ήδη έξι – της κοινοβουλευτικής της νεκρανάστασης.
Στη θολή ατμόσφαιρα της Δημοκρατικής Παράταξης, πλανάται, πάνω στην ιστιοσανίδα του προσωπικού χαρίσματος και το φάντασμα του Αλέξη Τσίπρα, αφήνοντας νοσταλγία επιστροφής στην τρικυμισμένη θάλασσα που ο ίδιος δημιούργησε.
Στην ίδια ταραχή κάποιοι κάνουν κακόγουστα αστεία ανακαλώντας τον Γ. Παπανδρέου στο προσκήνιο.
Θα ήταν παράλειψη να μην ανησυχήσουμε για το τουρλουμπούκι των κηραλοιφών, της θρησκοληψίας και των νεοναζιστικών υπολειμμάτων στη Βουλή. Απεικόνιση ενός τμήματος της κοινωνίας που αναζητά ηγεσία για να διευρυνθεί ακροδεξιά – κάποιον σαν τον Σαμαρά ή τον Βορίδη.
Σ’ αυτό το σκηνικό μια τυπική πρωτοχρονιάτική εκδήλωση στο Σύνταγμα ανέδειξε ότι το πρόσωπο του δημάρχου Αθηναίων διαμορφώνει όρους μετάβασης σε νέο είδος δημοσίου προσώπου – ως πρόπλασμα νέας πολιτικής εποχής.
Ο Χάρης Δούκας, ρίχνοντας τους προβολείς στην Παλαιστίνη που σφαγιάζεται, έφερε την πολιτική στη φυσική της κατάσταση: σύγκρουση ανάμεσα σε δυνάμεις με αντιθέσεις συμφερόντων, ιδεών και επιδιώξεων.
Φράσεις του όπως, «είναι δυνατόν ακόμα και το ακατόρθωτο», «να ξαναθυμηθούμε την αξία της κοινότητας και της αλληλεγγύης», «να μειώσουμε τις ανισότητες που μαστίζουν την κοινωνία» ακούστηκαν σαν αποκήρυξη του πολιτικού χειμώνα που ζούμε.
Πλέον την άνοιξη μπορεί να φέρει μόνο όποιος δεν έχει βάψει τα χέρια του με αίμα θυσίας της πολιτικής στο «σύστημα».
