Η Πυθία σχολιάζει
Αναγνώστριες και αναγνώστες μου. Συντρόφισσες και σύντροφοι.
Ομολογώ ότι εξεπλάγην. Δεν γνώριζα και δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η Ράνια Τζίμα γράφει άρθρα σε εφημερίδες. Δεν γνώριζα και δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η Ράνια Τζίμα μπορεί να γράψει άρθρα. Και, όμως, δεν απαγγέλλει μονάχα τις ειδήσεις στο κανάλι του Βαγγέλη Μαρινάκη διαβάζοντας το ότο κιου. Μπορεί και να γράψει. Δεν ξέρω αν τη βοηθά ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης ή ο Δημήτρης Μάρης που χρηματοδοτούσε τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη και έδινε εκατομμύρια ευρώ μέσω διαφημίσεων στα κομματικά ΜΜΕ του ΣΥΡΙΖΑ με την προϋπόθεση να κερδίσει η Έφη Αχτσιόγλου.
Σε κάθε περίπτωση της αξίζει ένα μπράβο. Η προσπάθεια μετράει. Στο… παιδικό περιεχόμενο του άρθρου της μην δώσετε και πολύ σημασία. Ίσως η αξία του έγκειται στο γεγονός ότι τέτοια άρθρα θα υπάρχουν για να μας θυμίζουν την κατάντια και την παρακμή που επικρατεί στις έντυπες “ναυαρχίδες” του άλλοτε κραταιού ΔΟΛ. Ίσως εκείνο που είναι αξιοσημείωτο είναι η χρήση, από την πλευρά της παρουσιάστριας του κεντρικού δελτίου ειδήσεων του Mega Channel, της λέξης “ετεροντροπή”. Εξάλλου η Ράνια Τζίμα δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήταν ΣΥΡΙΖΑ. Το λέει η ίδια στις παρέες της που στη συνέχεια κελαηδούν χαρούμενα. Μάλλον προτιμά το ΠΑΣΟΚ. Ούτε με τη Νέα Αριστερά στην οποία συμμετέχει ο σύζυγός της είναι. Γενικά δεν έχει σχέση με την Αριστερά. Εξάλλου την αγαπούσε και αγαπούσε πολύ τον Πολ Τόμσεν, το κοράκι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Περασμένα μεγαλεία. Τώρα, επηρεασμένη από το Eteron (το think tank του Γαβριήλ που χρηματοδοτούσε ο Μάρης) νιώθει “ετεροντροπή”.
Α, και κάτι ακόμη. Η Ράνια Τζίμα διαπιστώνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται με όρους αυτοεξευτελισμού. Μάλλον θα θυμήθηκε την περίπτωση γνωστού πολιτικού που αυτοεξευτελιζόταν πρόθυμα συνομιλώντας με αγνώστους μπροστά σε κάμερες υπολογιστών με αποτέλεσμα εκατομμύρια δημοκρατικοί πολίτες να νιώθουν ετεροντροπή. Τι παρακμή; Τι κατάντια;
Δείτε ένα απόσπασμα από το άρθρο της στην εφημερίδα του Βαγγέλη Μαρινάκη ΤΟ ΒΗΜΑ:
Είναι μερικές στιγμές στη ζωή που σε κυριεύει ένα πολύ περίεργο συναίσθημα. Ξαφνικά πιάνεις τον εαυτό σου να ντρέπεται για κάτι που δεν τον αφορά άμεσα, που δεν το έχει προκαλέσει, που δεν έχει συμμετάσχει σε αυτό, που δεν έχει την ευθύνη του και που δεν μπορεί να κάνει και τίποτα για να το σταματήσει. Παρ’ όλα αυτά πιάνεις τον εαυτό σου να ντρέπεται. Ξαφνικά αισθάνεσαι αυτό που λέμε «ετεροντροπή».
Αυτό αισθάνονται χιλιάδες προοδευτικοί άνθρωποι που κάποια στιγμή στην πορεία τους επένδυσαν πάνω στον ΣΥΡΙΖΑ δίνοντάς του την εμπιστοσύνη τους. Που προσπαθούσαν να πείσουν τους πολιτικούς τους συνομιλητές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ άξιζε μια ευκαιρία προκειμένου να δούμε στην πράξη κι ένα άλλο μοντέλο.
Ακόμη χειρότερα δε αν είχαν σπεύσει και στις εσωκομματικές κάλπες του περασμένου Σεπτεμβρίου. Αυτό αισθάνονται βλέποντας το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης (αυτή είναι ίσως για λίγο ακόμη η θεσμική του θέση) να διαλύεται στα εξ ων συνετέθη, σε live μετάδοση καθημερινά. Και να διαλύεται όχι μόνο με όρους ακραίου αυτοεξευτελισμού, αλλά με τρόπο που προκαλεί σοβαρή ζημιά στο σύνολο του πολιτικού φάσματος και όχι μόνο στο λεγόμενο κομμάτι της Κεντροαριστεράς.
Διότι η εικόνα που παρουσιάζει πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο κι αν ακούγεται περίεργο, επηρεάζει ακόμη και την κυβέρνηση και όχι μόνο τα «όμορα» κόμματα. Δημιουργεί μια συνολική αίσθηση απογοήτευσης και απαξίωσης στους πολίτες προς το σύνολο του πολιτικού συστήματος. Μια αίσθηση πολιτικού αδιεξόδου αφόρητη, όπου πλέον δεν διαφαίνεται καμία πολιτική δύναμη πάνω στην οποία να μπορεί να επενδυθεί ελπίδα.
Δείτε ολόκληρο το άρθρο στο ΒΗΜΑ
