Του Βασίλη Σκουρή
Το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, σφραγίστηκε από την εισαγωγική ομιλία του Αλέξη Τσίπρα.
Ο πρόεδρος του κόμματος κάλυψε πολιτικά όλο το ιδεολογικό φάσμα του κόμματός του και δεν άφησε μεγάλο περιθώριο στην «εσωκομματική αντιπολίτευση» για σημαντικές επί της ουσίας διαφωνίες.
Έτσι, η αντιπαράθεση και η αναμέτρηση επικεντρώνεται σε οργανωτικά κυρίως θέματα, έστω και αν αυτά υποκρύπτουν και πολιτικές διαφωνίες, κυρίως ως προς τη φυσιογνωμία και τον τρόπο λειτουργίας του κόμματος.
Η ψηφοφορία το βράδυ της Παρασκευής στην πρόταση του Ευκλείδη Τσακαλώτου για να ψηφιστούν χωριστά και όχι ως «πακέτο» οι προτάσεις του Αλέξη Τσίπρα για εκλογή προέδρου και κεντρικής επιτροπής από τα μέλη, που απορρίφθηκε με πολύ μεγάλη πλειοψηφία, επιβεβαίωσε την πλήρη κυριαρχία του Αλέξη Τσίπρα. Και για να είμαστε δίκαιοι, τυχόν απόρριψη των προτάσεων του προέδρου του κόμματος θα αποτελούσε προσωπική ήττα του Αλέξη Τσίπρα, αποδοκιμασία του από το κόμμα του και θα έκρινε από τώρα τις εκλογές υπέρ του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Αυτό είναι αδύνατο να γίνει, καθώς κάθε κομματικός μηχανισμός διαθέτει σε υψηλό βαθμό το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Έτσι εξηγείται γιατί ο «αποστάτης» Κωνσταντίνος Μητσοτάκης επιλέχθηκε από το «γέννημα-θρέμα της δεξιάς» Κωστή Στεφανόπουλο, ο Αντώνης Σαμαράς αντί της Ντόρας Μπακογιάννη, ο Κώστας Σημίτης αντί των Άκη Τσοχατζόπουλου και Γεράσιμου Αρσένη, ο Γιώργος Παπανδρέου αντί του Ευάγγελου Βενιζέλου κοκ: Γιατί όσοι επιλέχτηκαν ήταν αυτοίπου θα έφερναν το κόμμα τους στην εξουσία.
Η ψηφοφορία της Παρασκευής προϊδεάζει για το αποτέλεσμα της κάλπης του Σαββάτου: Το ερώτημα είναι με τι ποσοστό θα υπερψηφιστούν οι προτάσεις Τσίπρα και τι ποσοστό θα συγκεντρώσει η πρόταση των διαφωνούντων με την πρόταση του προέδρου του κόμματός τους. Κατά τη γνώμη μας, η «Ομπρέλα» δεν κάνει παρά καταγραφή των δυνάμεών της, σε μια μάχη που είναι εκ των προτέρων χαμένη.
Ας περιμένουμε, όμως, τόσο τα αποτελέσματα, όσο και τις υπόλοιπες ομιλίες για να βγάλουμε οριστικά συμπεράσματα.
