Η Σία Κοσιώνη ανέβηκε για πρώτη φορά στη θεατρική σκηνή, αυτοσαρκαζόμενη με χιούμορ και ευαισθησία για φιλανθρωπικό σκοπό. Το μήνυμα ευγνωμοσύνης της μετά το τέλος της παράστασης
Μια απρόσμενη πλευρά της αποκάλυψε η Σία Κοσιώνη, αφήνοντας για λίγο πίσω τα αυστηρά φώτα του κεντρικού δελτίου του ΣΚΑΪ και ανεβαίνοντας στο σανίδι.
Η δημοσιογράφος συμμετείχε στην παράσταση «Παραδοσιακώς Ακατάλληλο», που παρουσιάστηκε στο Θέατρο του Κολλεγίου Αθηνών, με τα έσοδα να διατίθενται για τη «Γαλιλαία», την Πρότυπη Μονάδα Ανακουφιστικής Φροντίδας.
Η Κοσιώνη… αυτοσαρκαζόμενη
Η Σία Κοσιώνη δεν ενσάρκωσε κάποιον ρόλο, αλλά μια χιουμοριστική εκδοχή του εαυτού της.
Όπως είπε με χαρακτηριστική αυτοειρωνεία, «δεν ήρθα να πάρω τη δουλειά κανενός. Δεν έγινα ηθοποιός – ούτε πρόκειται. Κάνω τη Σία Κοσιώνη ως καρικατούρα».
Στις πρόβες, όπως παραδέχθηκε, το μεγαλύτερο πρόβλημά της ήταν ότι δεν μπορούσε να σταματήσει να γελά, και – όπως φάνηκε – το ίδιο συνέβη και με το κοινό.
Η εμφάνισή της χειροκροτήθηκε θερμά, ενώ πολλοί θεατές σχολίασαν πως η παρουσία της στη σκηνή έδειξε μια πιο ανάλαφρη, αυθόρμητη και τρυφερή πλευρά της παρουσιάστριας.
«Μια εμπειρία αναπάντεχη και ευεργετική»
Μετά την ολοκλήρωση των παραστάσεων, η Σία Κοσιώνη μοιράστηκε στα κοινωνικά δίκτυα ένα μήνυμα γεμάτο ευγνωμοσύνη και συγκίνηση:
«Χθες έκλεισε η αυλαία του “Παραδοσιακώς Ακατάλληλο” και μαζί μιας εμπειρίας αναπάντεχης, μοναδικής και απολύτως ευεργετικής για μένα. Δοκίμασα τον εαυτό μου και τα όριά μου σε κάτι εντελώς διαφορετικό, έμαθα νέα πράγματα, ανακάλυψα τη μαγεία του κόσμου του θεάτρου. Μα, το πιο σημαντικό είναι ότι γνώρισα αυτή την υπέροχη παρέα της @theatrikisymmaxia του τρομερού presidente μας @antonisvourakis. Πίστευα ότι από μια ηλικία και μετά δύσκολα κάνεις νέους φίλους. Διαψεύσθηκα πανηγυρικά. Τους ευχαριστώ από καρδιάς κάθε έναν ξεχωριστά, μα ιδιαιτέρως τον @george_lebesis που πάντα ανακαλύπτει τρόπους να με… “ξεβολεύει”. Όλοι μαζί ευχαριστούμε όλους εσάς που στηρίξατε αυτή την προσπάθεια και μαζί τη Γαλιλαία. Το χειροκρότημά σας και το γέλιο σας θα αντηχεί για καιρό στα αυτιά μας! Βαθιά υπόκλιση λοιπόν και… εις το επανιδείν!»
