«Τι συμβαίνει στη Γαλλία;», ρωτά η Süddeutsche Zeitung με αφορμή το ιστορικό προβάδισμα της Ακροδεξιάς στον πρώτο γύρο των βουλευτικών εκλογών στη χώρα – για να απαντήσει πως «συμβαίνουν διάφορα. Και κάποια από αυτά μπορούν να εξηγηθούν, ακόμη και αυτά που φαντάζουν ανεξήγητα. Η χώρα του Διαφωτισμού, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του κοσμοπολιτισμού διολισθαίνει πιο δεξιά από ποτέ – και ενδεχομένως προς τον σκοταδισμό, τον απομονωτισμό και την ξενοφοβία. (…) Ο Γάλλος πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν έχει σταματήσει εδώ και καιρό να βρίσκει ανταπόκριση στον λαό, αλλά συνεχίζει να λέει τα δικά του. Η αισιοδοξία και ο αυτοεπαινετικός του τόνος συγκρούονται τόσο έντονα με την απαισιοδοξία των Γάλλων, ώστε πολλοί απλά θέλουν να φύγει».
Όπως παρατηρεί ο συντάκτης της εφημερίδας του Μονάχου, η πρωτοβουλία του να προκηρύξει νέες εκλογές, την οποία χαρακτηρίζει μάλιστα «πραξικόπημα», είχε ως αποτέλεσμα να ανοίξει διάπλατα το κουτί της Πανδώρας με την Ακροδεξιά. «Και δεν είναι βέβαιο αν μπορεί να κλείσει ξανά. Αν οι Λεπενιστές αναλάβουν την εξουσία, θα είναι και δική του αποτυχία, δικό του λάθος. Στην αρχή της ελπιδοφόρας προεδρίας του, ο Μακρόν υποσχέθηκε ότι θα διασφαλίσει πως κανείς δεν θα μπει στον πειρασμό να ψηφίσει ξανά την Ακροδεξιά, ότι θα κυβερνήσει με σύνεση. Μετά από επτά χρόνια στην εξουσία, (σ.σ. η Μαρίν Λεπέν) είναι ισχυρότερη από ποτέ στην ιστορία της χώρας».
ΗΒ: «Επιτήδειος καταστροφέας» του πολιτικού κέντρου
Στο ίδιο κλίμα σχολιάζει και η οικονομική εφημερίδα Handelsblatt το γεγονός, υπογραμμίζοντας πως «μία ικανή Ευρώπη έχει ανάγκη έναν ικανό Γάλλο πρόεδρο». Ωστόσο, παρατηρεί το δημοσίευμα, ο Εμμανουέλ Μακρόν αποδυνάμωσε τον ίδιο του τον εαυτό με μία παράτολμη απόφαση: «Ο Γάλλος πρόεδρος κατέστρεψε ηθελημένα την ίδια του την κυβερνητική πλειοψηφία και προανήγγειλε ακόμη και το τέλος του Μακρονισμού – του φιλελεύθερου και φιλοευρωπαϊκού σχεδίου που υπήρξε κάτι σαν φιλελεύθερος και αντιλαϊκιστικός φάρος του δημοκρατικού κέντρου τα τελευταία επτά χρόνια. Τώρα ο ίδιος ο Μακρόν εμφανίζεται ως επιτήδειος καταστροφέας αυτού του πολιτικού κέντρου, το οποίο είναι τόσο απειλούμενο όσο και απαραίτητο σε αυτούς τους καιρούς, όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά και σε πολλές χώρες».
Μία άλλη διάσταση στο πολιτικό σκηνικό της Γαλλίας επιχειρεί να δώσει η αριστερή εφημερίδα Freitag, σχολιάζοντας πως πρόκειται για την εικόνα μιας κοινωνίας «την οποία διχάζουν η ανησυχία και η οργή. Και αυτή η συσσωρευμένη, αδιαμφισβήτητη οργή τροφοδότησε τη βούληση των πολιτών να υποτάξουν την πολιτική αντί να είναι οι ίδιοι υποτελείς της. (…) Αυτό δεν αποτελεί απειλή για τη Δημοκρατία, αυτό είναι η Δημοκρατία. Χαρακτηρίζονται τώρα οι πολίτες ως “κυρίαρχοι” και “λαϊκιστές”, επειδή αντιστέκονται στον Μακρόν, στον λανθασμένο τρόπο διακυβέρνησης και στη νεοφιλελεύθερη ατζέντα του; Επειδή οι πολίτες αξιοποίησαν αυτό που η ίδια η Δημοκρατία μπορεί να τους προσφέρει μέσω των εκλογών; Αυτές οι βουλευτικές εκλογές δεν επιβλήθηκαν από κάποιο δημοψήφισμα ή οποιαδήποτε άλλη πράξη λήψης πολιτικών αποφάσεων. Προέκυψαν μέσω της πρωτοβουλίας ενός προέδρου. Ο Εμμανουέλ Μακρόν ήθελε “σαφήνεια”! Τώρα υπάρχει αυτή η σαφήνεια και έχει δημοκρατική εντολή».
