Η πληροφορία που ανακυκλώνεται στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και το κοινοτικό κέντρο το τελευταίο διάστημα αναζωπυρώθηκε με αφορμή την Ουκρανική κρίση.
Διαβάστε στη συνέχεια τι αποκαλύπτει ο Γιώργος Λακόπουλος στο anoixtoparathyro.gr:
Ο Έλληνας Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αρχίσει από καιρό ενδοευρωπαϊκή εκστρατεία για να διεκδικήσει την προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, όταν χάσει την πρωθυπουργία στην Ελλάδα.
Στην πραγματικότητα προσπαθεί να επαναλάβει ανάλογο εγχείρημα του Κώστα Σημίτη που δεν είχε τύχη.
Από το 2002, όταν ο τότε Πρωθυπουργός συνειδητοποίησε ότι δεν μπορεί να παραμείνει στην εξουσία, εξάντλησε όλες τις δυνατότητες δημοσίων σχέσεων στην Ευρ΄΄ωπη για να καταλάβει το σημαντικότερο πολιτικό αξίωμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά απέτυχε.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, διακρίνοντας προφανώς ότι ο πολιτικός του ορίζοντας στην Ελλάδα φτάνει ως στις επόμενες εκλογές, στις επαφές του με Ευρωπαίους πολιτικούς παράγοντες επιχειρεί να διαμορφώσει ορους για να ευοδωθεί η δική του υποψηφιότητα.
Στο πλαίσιο της ευρω-κινητικότητας που προσπαθεί να αναδείξει εντάσονται και οι προτάσεις που υποβάλει συχνά στα κοινοτικά όργανα, παρ οτι ενίοτε απλώς προλαμβάνει αποφάσεις που εμφανώς πρόκειται να ληφθούν.
Επιχειρεί να εμφανιστεί ως Ευρωπαίος παράγοντας, με πολιτικό εκτόπισμα και ηγετικές ικανότητες, απευθυνόμενος κυρίως στα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων και λιγότερο το εσωτερικό ακροατήριο, στο οποίο έχει χάσει την αξιοπιστία του με την πολιτική του,.
Η φιλοδοξία για ευρωπαϊκή καριέρα
Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία κατέστησε εναργέστερη αυτή την επιδίωξη και αρκετοί πολιτικοί παρατηρητές διακρίνουν τις ιδιαίτερες επιδιώξεις του πίσω από την προσπάθεια να βρίσκεται στο προσκήνιο επικαλούμενος την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Στην επιδίωξη ευρωπαϊκού αξιώματος αποδίδεται και η πλήρης στροφή του στη Συμφωνία των Πρεσπών, ώστε να ταυτιστεί με τις δυνάμεις της Ευρώπης που είχαν παροτρύνει τον προκάτοχό του να προχωρήσει στη σύναψη της.
Ο ίδιος είχε καταγγείλει την Ευρωπαϊκή Ένωση και ειδικότερα την Κομισιόν και τον πρόεδρο Γιούνκερ, για συναλλαγή με την κυβέρνηση Τσίπρα.
Καθώς η φιλοδοξία για ευρωπαϊκή καριέρα δεν συνάδει με αυτή τη θεση, προβάλει διαρκώς ΄ότι πλέον αναγνωρίζει την ευρωπαϊκή αξία της συμφωνίας και την προωθεί.
Χωρίς να εγκαταλείψει την προσήλωση του στον υπερατλαντικό παράγοντα, ο Πρωθυπουργός προσπαθεί να φανεί δραστήριος στην κρίση που προκάλεσε στην Ευρώπη ο Βλαντίμιρ Πούτιν.
Οι κινήσεις του υπαγορεύονται από το σχεδιασμό του να διαμορφώσει «ηγετικό» προφίλ στον ευρωπαϊκό χώρο και να τονίσει τις ευρωπαϊκές πεποιθήσεις του.
Η διαγραφή του Γιώργου Κύρτσου και η προσπάθεια να αποβληθεί και από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, εντάσσεται σε αυτή τη προσπάθεια, την οποία η δραστηριότητα του ευρωβουλευτή «αμαύρωνε» διαρκώς.
Μέχρι στιγμής δεν είναι ορατό πόσο αποδίδει το «λόμπινγκ» για το ευρωπαϊκό πολιτικό μέλλον του. Μόνο ο Μακρόν διατηρεί στενές σχέσεις μαζί του- βοηθούσης και της αγοράς οπλικών συστημάτων από την κυβέρνησή του.
Αντίθετα οι Γερμανοί δεν είχαν τις καλύτερες προθέσεις απέναντί του από την εποχή της Μέρκελ -πόσο μάλλον ο σοσιαλδημοκράτης Σολτς.
Ωστόσο ο Πρωθυπουργός ποντάρει στην προσωπική φιλία του Πρωθυπουργού με τον Μάνφρεντ Βέμπερ, επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, που ήδη κινείται για λογαριασμό του.
Ο πόλεμος ως ευκαιρία
Ο πόλεμος στην Ουκρανία αντιμετωπίζεται από τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως ευκαιρία να τοποθετήσει τον εαυτό στην «αιχμή» της κοινοτικής Ευρώπης.
Σ’ αυτό συμπεριέλαβε και την εκπροσώπηση της Κύπρου στην έκτακτη Σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου- καθώς ο πρόεδρος Αναστασιάδης απέφυγε να παραστεί για λόγους που γνωρίζουν όλοι.
Η «διπλή» ψήφος Μητσοτάκη διευκόλυνε τους Ευρωπαίους ηγέτες να αποφύγουν τη συζήτηση για τις ειδικές σχέσεις ενός κράτους μέλους με τη Ρωσία και να μην κινδυνεύσει η ομοφωνία.
Επίσης ο Πρωθυπουργός, εκμεταλλευόμενος ότι ο πρόεδρος Ζελένσκι υπέγραψε, εκ του προχείρου, αίτηση ένταξης της Ουκρανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση εσπευσε να δηλώσει:
«Καλωσορίζουμε την επιλογή της Ουκρανίας για την ευρωπαϊκή της προοπτική, είναι μια χώρα από εμάς».
Ωστόσο η σπουδή δεν δείχνει καλή γνώση των ευρωπαϊκών πραγμάτων. Ο Βέλγος πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου τον απογοήτευσε σημειώνοντας ότι «η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση απαιτεί ομόφωνη συμφωνία των 27 μελών της Ένωσης και αυτήν τη στιγμή «υπάρχουν διαφορετικές θέσεις και ευαισθησίες».
Επικυρώνοντας τη θέση του Σαρλ Μισέλ η Ολλανδική κυβέρνηση διαμήνυσε ήδη δια του Πρωθυπουργού Ρούτε ότι δεν είναι ώρα για τέτοιες συζητήσεις.
Για τους περισσότερους Ευρωπαίους άλλωστε η ένταξη δεν συναρτάται με τη συνδρομή που προσφέρουν οι περισσότεροι στην Ουκρανία.
