Του Γιώργου Λακόπουλου
Λίγο ως πολύ το έτος 2024, απερχόμενο δεν άφησε και πολλές απορίες στην εγχώρια πολιτική σκηνή- τουλάχιστον σε ότι αφορά το ρολό των προσώπων. Ξέρουμε τι θέλουν- χονδρικά.
Ο Μητσοτάκης να μην χάσει κι άλλο, ο Ανδρουλάκης να τον πλησιάσει, ο Κασσελάκης να αποκτήσει Κοινοβουλευτική Ομάδα, ο Φάμελλος να αποκτήσει κόμμα, ο Σαμαράς να πάρει το αίμα του πίσω και η Σακελλαροπούλου να καταλάβει γιατί την εγκατέστησε στο προεδρικό Μέγαρο ο Μητσοτάκης και γιατί την ξεσπιτώνει.
Ο μόνος στην πολιτική σκηνή για τον οποίο δεν ξέρουμε τι περιμένει από το 2025, είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Ειδικά όταν κατά το έτος που απήλθε, απέτυχε να πάρει με τον κανονικό τρόπο την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ από τον Κασσελάκη -και χρειάσθηκε να το κάνουν άλλοι με τις χειρότερες μεθοδεύσεις για λογαριασμό του- με αποτέλεσμα μια ακόμη διάσπαση.
Όλοι ξέρουν υπάρχει πολύς Τσίπρας μέσα στον Τσίπρα . Από αυτή την άποψη του θα είναι αρκετό να τον βρει και η επόμενη Πρωτοχρονιά απλό βουλευτή και επικεφαλής του ομώνυμου Ινστιτούτου; Κανείς ωστόσο δεν αντιλαμβάνεται «που το πάει» και τι ακριβώς μπορεί να περιμένει.
Το περισσότερο διακινούμενο σενάριο είναι ότι, με κάποιο τρόπο θα ενωθούν οι Κοινοβουλευτικές ομάδες του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς και αθροίζοντας περισσοτέρους βουλευτές από το ΠΑΣΟΚ, θα τον καλέσουν να αναλάβει αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Χλωμό, αλλά δεν υπάρχει κάτι άλλο…
Η αλήθεια είναι ότι για τον Μητσοτάκη δεν θα ήταν καλό καθώς στο «ένας εναντίον ενός» στη Βουλή, θα αθροίζει ήττες. Αλλά για τον ίδιο τον Τσίπρα θα είναι χειρότερο: η προοπτική να ξαναγίνει αρχηγός όσων τον οδήγησαν στην ήττα του 2019 και στην κατάρρευση του 2024 δεν είναι και πολύ ελπιδοφόρα.
Προφανώς δεν σκοπεύει να σηκώσει, εκ νέου, το σταυρό του μαρτυρίου του. Στα πενήντα του κάποιος με το πολιτικό βιογραφικό του , δε έχει τύχη ως αρχηγός των ατάκτων. Η επανένωση του Πολάκη, της Δούρου, και του Παππά, με τον Τζανακόπουλο, τον Φίλη τον Βούτση , δεν μπορεί να διεκδικήσει ρόλο εναλλακτικής λύσης στη χώρα.
Μπορεί να τον χρειάζονται- για να υπάρχουν- αλλά αυτός πάλι καθόλου. Άλλωστε και πάλι θα λείπουν κομμάτια. Ο ΣΥΡΙΖΑ που πλειοψήφησε- στις συνθήκες του 2015- έχει πλέον ρευστοποιηθεί σε κόμματα και κομματίδια- με αντίστοιχους επικεφαλής: Φάμελλος, Χαρίτσης, Κασσελάκης, Ζωή, Λαφαζάνης, Κόκκαλης…
Για κανέναν πολιτικό ηγέτη, η επιστροφή δεν μπορει να είναι αυτοσκοπός- για έναν πρώην Πρωθυπουργό. Για να πρωταγωνιστήσει εκ νέου στην πολιτική σκηνή με στόχο την επιστροφή στην διακυβέρνηση της χώρας από πολιτικό προσωπικό που θα «αρέσει», χρειάζεται διαυγή ιδεολογία, κατανοήσιμο πολιτικό πρόγραμμα υγιές κόμμα και ευρέως αποδεκτό στόχο.
Καμιά από αυτές τις προϋποθέσεις δεν υπάρχουν σήμερα και δεν διαφαίνεται τρόπος να διαμορφωθούν. Αντίθετα χάνονται και όσες κληροδότησε στους- δυο μέχρι στιγμής -διάδοχους του- όπως ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Πολλοί δεν αντιλαμβάνονται ποια εσωτερική δύναμη καθηλώνει τον Τσίπρα στα όρια του ΣΥΡΙΖΑ- του οποίου τα χαρακτηριστικά γίνεται όλο και χειρότερα- ιδίως σε ότι αφορά τις συμπεριφορές των προσώπων- στο κόμμα, στη Βουλή, η στην Ευρωβουλή.
Στην πραγματικότητα ο Τσίπρας έχει στη διάθεση του μόνο τον Τσίπρα. Ασφαλώς αρκετοί πιστεύουν ότι το προσωπικό του κεφάλαιο – πολιτική επάρκεια, σκηνική παρουσία και έντιμη διακυβέρνηση- μπορεί ακόμη να εξαργυρωθεί στη συνείδηση της κοινωνίας.
Αλλά για συμβεί αυτό υπάρχει μια βασική προϋπόθεση: με νέο έτος, ο ίδιος να απαντήσει στην απλή ερώτηση:
- Quo vadis, Domine?
