Διαβάστε το άρθρο του Μιχάλη Τσιντσίνη που δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή:
Πόπη Τσαπανίδου: Κουμπούρια
Τίνος οι υποψήφιοι βουλευτές είναι πιο μακριά από την εθνική γραμμή; Τι δηλώσεις έχουν κάνει σε τουρκικές εφημερίδες τα τελευταία χρόνια; Τι (δεν) έχουν πει;
Μοιραία, η αλυσιδωτή τοξικότητα για τη Θράκη θα κατέληγε στα αντι-καλλιστεία, που συνέχισε χθες η εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ: Τίνος κόμματος ο μουσουλμάνος έχει το πιο λερωμένο μητρώο εθνικοφροσύνης.
Πόπη Τσαπανίδου: Κουμπούρια-1Αξιζε, άραγε, τον κόπο; Ηρθε, όπως λένε εκ των υστέρων οι επισπεύδοντες, έτσι στο φως μια αγνοημένη πραγματικότητα που δεν έπρεπε άλλο να μένει κρυφή;
Η αλήθεια είναι ότι το κόμμα της Τσαπανίδου βρέθηκε σε θέση αμυνόμενου. Επισπεύδουσα στην ανάδευση –και στον χρωματισμό– των ρευμάτων της μειονότητας ήταν η Ν.Δ.
Δεν ήταν από την αρχή έτσι. Οι δύο μετεκλογικές εβδομάδες κύλησαν χωρίς η Ν.Δ. να εγγράψει στην ατζέντα της την ιδιαιτερότητα του αποτελέσματος της Ροδόπης. Η ιδιαιτερότητα ήταν, βέβαια, εξόφθαλμη. Αλλά το πρώτο και κυρίαρχο κόμμα φαινόταν να έχει κάνει την επιλογή της σιωπής. Δεν είχε άλλωστε χρεία πυρομαχικών κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Τον είχε αφήσει πολύ πίσω. Γι’ αυτό και πέρασε την πρώτη φάση της προεκλογικής περιόδου κυνηγώντας τους νεοπασόκους στα αλώνια της φορο-δαιμονο-λογίας.
Ποιο στόχο εξυπηρέτησε η έγερση του θέματος της Ροδόπης;
Τι άλλαξε; Γιατί η Ν.Δ., που μόλις είχε δικαιωθεί (και) για την επιλογή της να επενδύσει σε μια καμπάνια θετικού μηνύματος, χωρίς υστερίες και αναθέματα, ξεκρέμασε ξαφνικά τα κουμπούρια, για να πυροβολήσει τον συντετριμμένο αντίπαλό της ως «εθνική εξαίρεση» (τραβώντας τον έτσι πάλι στο κέντρο της σκηνής, από εκεί που κινδύνευε να μείνει παράταιρος στη γωνία);
Το κίνητρο του τοπικού εκλογικού οφέλους –να «σφουγγαριστεί» και η τελευταία ροζ κηλίδα στον χάρτη– δεν είναι αρκετό για να εξηγήσει τη στροφή. Δεν άξιζε η Ν.Δ. να διακινδυνεύσει το brand της ήρεμης, προγραμματικής δύναμης για μία περιφέρεια· ούτε άξιζε για τόσο χαμηλό στόχο να επιστρατεύσει τόσο επισφαλές όπλο – τόσο επικίνδυνο να εκπυρσοκροτήσει.
Το μόνο κίνητρο που ακούγεται πειστικό είναι ότι η Ν.Δ. με την έγερση του μειονοτικού απευθύνθηκε στο μεγάλο κοινό, για να τονίσει μια διαχωριστική γραμμή που τη χωρίζει από τον ΣΥΡΙΖΑ. Για να καταγγείλει την ανευθυνότητα με την οποία χειρίστηκε ένα πολύ σοβαρό θέμα, που υπερβαίνει κατά πολύ τον ορίζοντα των προεκλογικών σκοπιμοτήτων.
Αυτή η διαφορά είχε ήδη αναγνωριστεί υπέρ της Ν.Δ. στην κάλπη του Μαΐου. Δεν είχαν όμως πειστεί όλοι. Δεν είχε πειστεί το ακροατήριο που προτίμησε τα κόμματα στα δεξιά της Ν.Δ.
Μένει να φανεί αν η καμπάνια-μέσα-στην-καμπάνια που «έτρεξε» η Ν.Δ. με τη Θράκη ήταν ικανή να φέρει εκλογικές μετατοπίσεις σε αυτή την αντισυστημικής απόκλισης μειοψηφία. Οι σοβαρές παρενέργειες από το εγχείρημα θα περιμένουν να φανούν και μετά την κάλπη.
