Της Βίκυς Σαμαρά
Ως γνωστόν,Νέα Δημοκρατία χωρίς εσωκομματικά, χωριάτικη χωρίς φέτα. Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης πάντως έχει πετύχει μία ασυνήθιστη για τα δεδομένα του κυβερνώντος κόμματος εσωκομματική ηρεμία, χάρη σε ισορροπίες και στρατηγικές κινήσεις “εξουδετέρωσης” πιθανών πόλων από την εκλογή του στην ηγεσία. Αλλά και βεβαίως διότι η εξουσία είναι η πιο ισχυρή συγκολλητική ουσία.
“Οι βουλευτές είναι πάντα με αυτόν που κερδίζει”, λέει έμπειρο γαλάζιο στέλεχος, εκτιμώντας ότι δεν πρέπει σε τελική ανάλυση κανείς να αποδίδει υπερβολική σημασία σε διαχωρισμούς όπως καραμανλικοί, σαμαρικοί, μητσοτακικοί. Στη γαλάζια ιστορία άλλωστε δεν είναι σπάνια τα φαινόμενα βουλευτών, που άλλαζαν στρατόπεδο, ανάλογα με την εκτίμηση τους για το ποιος μπορεί να κερδίσει εκλογές και άρα να διασφαλίσει την επανεκλογή τους.
Κάτω από την ήρεμη επιφάνεια της γαλάζιας λίμνης τα εσωκομματικά ύδατα βέβαια είναι θολά και βαθιά, με δελφίνους που καραδοκούν στο βυθό και ισχυρά ρεύματα τα οποία κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει. Και εν τω μεταξύ Μαριέττα Γιαννάκου και Όλγα Κεφαλογιάννη έχουν πετάξει το πρώτο βότσαλο που τάραξε τα νερά με αφορμή την αναγκαστική συνεπιμέλεια.
Ο Καραμανλής και ο Σαμαράς
Στα κοινοβουλευτικά έδρανα της ΝΔ κάθονται δύο πρώην πρωθυπουργοί: Ο Κώστας Καραμανλής και ο Αντώνης Σαμαράς. Ο μεν πρώτος εκ των πραγμάτων αποτελεί τον εκφραστή του βασικού ρεύματος της κεντροδεξιάς, παρόλο που δεν αναμειγνύεται στα εσωκομματικά. Παρακολουθεί όμως στενά ιδίως τα εθνικά θέματα. Η τελευταία του παρέμβαση μάλιστα για τις διαπραγματεύσεις με την Τουρκία αποτέλεσε ένα διπλό μήνυμα με πολλαπλούς αποδέκτες.
Και προφανώς δεν είναι τυχαίο ότι μετά την απάντηση του κ. Καραμανλή στον Κώστα Σημίτη για το Ελσίνκι και ενώ αρχικά η κυβερνητική εκπρόσωπος Αριστοτελία Πελώνη χρησιμοποίησε τον δυνητικά πιο ευρύ όρο “υφαλοκρηπίδα και θαλάσσιες ζώνες”, το ίδιο βράδυ ο “σφυγμός” με την κυβερνητική γραμμή που διανέμεται στους βουλευτές της ΝΔ, ανέφερε ως μοναδικό αντικείμενο διαπραγμάτευσης με την Τουρκία τον όρο “υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ”, όπως τον χρησιμοποίησε ο πρώην πρωθυπουργός.
Οι σχέσεις του κ. Μητσοτάκη με τον κ. Σαμαρά είναι όμως ακόμη πιο περίπλοκες. Στις εσωκομματικές εκλογές του 2015-2016, μητσοτακικοί και σαμαρικοί είχαν βάλει στην άκρη την παλιά έχθρα και συνασπίστηκαν σε ένα αντικαραμανλικό μέτωπο. Μετά την εκλογή του κ. Μητσοτάκη στην πρωθυπουργία όμως, ο κ. Σαμαράς δεν έγινε Επίτροπος όπως ανέμενε, με το επιχείρημα ότι η Ελλάδα δεν θα έπαιρνε θέση αντιπροέδρου, για να δει λίγο αργότερα το Μαργαρίτη Σχοινά να αναλαμβάνει αντιπρόεδρος της Κομισιόν. Και δεν έγινε ούτε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ήταν δε ενδεικτικό ότι δεν ψήφισε την Κατερίνα Σακκελαροπούλου.
Στο 13ο συνέδριο της ΝΔ ο πρώην πρωθυπουργός έριξε τις πρώτες βολές για τη συμφωνία των Πρεσπών, διαφώνησε δις με την προσφυγή στη Χάγη και όταν αγνόησε την κομματική πειθαρχία στην τροπολογία για τις ΠΑΕ, αμφισβήτησε και το δικαίωμα του πρωθυπουργού να του ζητήσει εξηγήσεις, με την περίφημη διαρροή πως “ο Αντώνης Σαμαράς ούτε έδωσε εξηγήσεις, ούτε του ζητήθηκαν, ούτε θα μπορούσαν να του έχουν ζητηθεί”.
Είναι δε κοινό μυστικό ότι η κυβέρνηση κωλυσιεργεί να φέρει προς κύρωση τα μνημόνια συνεργασίας με τη Βόρεια Μακεδονία λόγω των σαμαρικών και όχι μόνο αντιδράσεων.
Σημειωτέον πάντως ότι ο κ. Μητσοτάκης ως πρωθυπουργός αποφεύγει να συμβουλεύεται ή έστω να συζητά με τους προκατόχους του, θέλοντας έτσι να δείξει ότι δεν τους αναγνωρίζει ιδιαίτερο ρόλο, σε αντίθεση με την πρακτική προηγούμενων προέδρων της ΝΔ.
Οι καραμανλικοί στην κυβέρνηση
Στην κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν είναι αμελητέα η καραμανλική παρουσία. Πρώτα από όλα υπάρχει ένας Καραμανλής στην κυβέρνηση, ο υπουργός Υποδομών και Μεταφορών και βουλευτής Σερρών, Κώστας Καραμανλής.
Ο υπουργός Υποδομών και Μεταφορών και ο πρωθυπουργός έχουν μία καλή σχέση συνεργασίας και ισορροπίας. Ο κ. Καραμανλής δεν δημιουργεί ζητήματα και ο κ. Μητσοτάκης του αφήνει χώρο.
Είναι ενδεικτικό πρώτον ότι με πρόσφατη τροπολογία συγκροτήθηκε κυβερνητική επιτροπή για τα έργα στρατηγικής σημασίας με κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης και του ΕΣΠΑ, στην οποία προεδρεύει ο κ. Μητσοτάκης και τον αναπληρώνει ο υπουργός Υποδομών και Μεταφορών, ενώ προηγουμένως τα έργα αυτά θα υπαγόταν σε διυπουργική επιτροπή.
Καραμανλικοί ή καραμανλικών αναφορών είναι και κορυφαίοι υπουργοί, όπως ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Νίκος Παναγιωτόπουλος, ο υπουργός Οικονομικών Χρήστος Σταϊκούρας και ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας Κώστας Σκρέκας.
Οι επίδοξοι δελφίνοι της γαλάζιας λίμνης
Ξεχωριστή περίπτωση αποτελεί ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας, ο οποίος επιχειρεί να διεκδικήσει το ρόλο του εκφραστή του καραμανλικού χώρου και της πατριωτικής δεξιάς. Και προφανώς δεν είναι τυχαίο ότι η οn air κόντρα του με τον υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας Μεβλούτ Τσαβούσογλου, συνετελέσθη στον απόηχο της παρέμβασης Καραμανλή για τις διαπραγματεύσεις με την Άγκυρα. Ο φιλόδοξος Δένδιας θέλησε να “καβαλήσει το ρεύμα” και οι αντιδράσεις δικαίωσαν αυτή την επιλογή του και ενόχλησαν το Μαξίμου.
Σε ένα κόμμα όμως, που ενέταξε τον όρο δελφίνοι στο εγχώριο κομματικό λεξιλόγιο, δεν θα μπορούσε να είναι μόνο ένας ο φέρελπις διεκδικητής του θρόνου. Στο γαλάζιο παρασκήνιο ψιθυρίζεται τελευταία ότι έτερος κορυφαίος υπουργός θα μπορούσε να θεωρήσει ότι έρχεται η δική του σειρά: Ο Κωστής Χατζηδάκης. Ενώ εδώ και καιρό κυκλοφορούν κουτσομπολιά για τις αρχηγικές φιλοδοξίες της Νίκης Κεραμέως.
Η Νίκη Κεραμέως και ο Κωστής Χατζηδάκης
Όλα αυτά βέβαια δεν σημαίνουν ότι τολμά ή μπορεί να αμφισβητήσει κανείς επί του παρόντος, αλλά και στο ορατό μέλλον, τον κ. Μητσοτάκη, που παραμένει αντικειμενικά κυρίαρχος στο πολιτικό σκηνικό και στο κόμμα του.
Οι Διόσκουροι που χώρισαν και “κόντυναν”
Ο κ. Μητσοτάκης εξάλλου έχει αποδείξει και με την εκλογή του στην ηγεσία της ΝΔ, αλλά και μετά, ότι αποτελεί ένα στρατηγικό παίκτη, που ξέρει πως να αποδυναμώνει τους πιθανούς αντιπάλους, χωρίς κατ ανάγκην να φθείρεται σε κατά μέτωπο μάχη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο χειρισμός του Αδώνιδος Γεωργιάδη: Τον αξιοποίησε στο δεύτερο γύρο των εσωκομματικών εκλογών της ΝΔ για να γίνει πρόεδρος, τον όρισε αντιπρόεδρο, τον έκανε υπουργό Ανάπτυξης και όταν διαπίστωσε ότι δεν πήγαιναν όλα στο επενδυτικό κομμάτι όπως θα ήθελε, αντί να τον “ξηλώσει” και να τον βάλει απέναντι του, απλώς τον αποδυνάμωσε αναθέτοντας το φιλέτο των αρμοδιοτήτων στο Νίκο Παπαθανάση, τον οποίο αναβάθμισε σε αναπληρωτή υπουργό.
O Μάκης Βορίδης και ο Άδωνις Γεωργιάδης
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο χειρίστηκε και τον κ. Σταϊκούρα, αλλά και τον “έτερο Καππαδόκη” της ακραίας δεξιάς, Μάκη Βορίδη, ο οποίος μετακινήθηκε μεν από το Αγροτικής Ανάπτυξης το οποίο δεν ήθελε, στο πιο πολιτικό υπουργείο Εσωτερικών, αλλά με αναπληρωτή υπουργό το Στέλιο Πέτσα, που έχει το μεγάλο χρηματοδοτικό πακέτο του προγράμματος Αντώνης Τρίτσης για τους δήμους.
Σημειωτέον ότι Γεωργιάδης και Βορίδης έχουν εδώ και καιρό ψυχραθεί. Εξάλλου κατά τις εσωκομματικές εκλογές του 2015- 2016, ο κ. Γεωργιάδης είχε θέσει υποψηφιότητα ενώ ο κ. Βορίδης είχε συνταχθεί με τον Απόστολο Τζιτζικώστα. Και βρίσκονται σε μόνιμο ανταγωνισμό για το ποιος αποτελεί τον εκφραστή της ακραίας, σκληρής, σαμαρικής δεξιάς. Αν και βεβαίως και οι δύο έχουν πλέον σχετικά πολιτικά αυτονομηθεί από τον Μεσσήνιο πολιτικό, ο δε κ. Γεωργιάδης ειδικότερα έχει μάλιστα απομακρυνθεί ουσιαστικά. Η δε κόντρα Γεωργιάδη- Βορίδη για τη φαρμακευτική κάνναβη, ήταν το… κερασάκι στην τούρτα του διχασμού τους.
