Η περίπτωση του Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη -τον οποιο εκθείασε ο Πρωθυπουργος και πολλά ΜΜΕ- αποτελεί πρωτοφανή πρόκληση.
Του Γιώργου Λακόπουλου
Τους λένε και «χρυσοκάνθαρους». Πρώην πολιτικοί σε κοινοβούλια, κυβερνήσεις, ή στην Κομισιόν, μεταπηδούν σε εταιρείες, με αστρονομικές αμοιβές.
Προφανώς έχουν φροντίσει εκ των προτέρων. Η θητεία τους θεωρείται «προσόν», ακόμη και αν φεύγουν ως αποτυχημένοι.
Οι νέοι εργοδότες τους, δεν λένε πότε ανακάλυψαν ότι τους είναι χρήσιμοι. Μετά την αποχώρησή τους, ή πριν;
Ποιος βεβαιώνει ότι δεν πρόκειται περί ανταμοιβής για υπηρεσίες που προσφέρθηκαν όσο ήταν εν ενεργεία;
Πώς ξέρουμε ότι αναλαμβάνοντας δημόσιο αξίωμα δεν έφεραν μαζί τους προηγούμενες σχέσεις τους με επιχειρήσεις – ή δεν τις απεκτησαν ασκώντας τα καθήκοντά τους επ΄ ωφελεία τους;
Όσοι έχουν επιφορτισθεί να προστατεύουν τα συμφέροντα των πολιτών και τελικά στρατεύονται για τα συμφεροντα των ιδιωτών, γιατί δεν το έκαναν και ως αξιωματούχοι;
Σε κάθε περίπτωση όποιος προσλαμβάνει πρώην στελέχη κυβερνητικών ή ευρωπαϊκών θεσμών αποκτά επιρροή σε αυτούς -τους θεσμούς- και για αυτό το κάνει.
Ακόμη και αν οι προσλαμβανόμενοι είναι εντελώς άσχετοι με τη δραστηριότητα της επιχείρησης και προσφέρουν απλώς «συμβουλές» – δηλαδή προσβάσεις και λόμπινγκ.
Το φαινόμενο -γνωστό ως «περιστρεφόμενη πόρτα»- συμπεριλαμβάνει δεκάδες πρόσωπα.
Ο Μπαρόζο μετακόμισε από το Μπερλεμόντ στη Goldman Sacks. Ομοίως δεκάδες επίτροποι -όπως ο Αλμνούνια, ο Φερχόιγκεν, η Ρέντινγκ και αφού «κυβέρνησαν» την Ευρώπη- βρήκαν «καλές δουλειές» σε επιχειρησεις. Όπως και πολιτικοί που κυβέρνησαν τις χώρες τους: Μπλερ, Γκένσερ, Κάμερον, Φιγιόν, Μέητζορ…
Οι ημέτερες Μαρία Δαμανάκη και Άννα Διαμαντοπούλου μετά το Κολέγιο των επιτρόπων, βρέθηκαν σε διοικητικά συμβούλια μεγάλων εταιριών.
Η διαδρομή του Στουρνάρα έχει μετακινήσεις ανάμεσα σε δημόσια αξιώματα και μπίζνες: από κρατικός τραπεζίτης και υπουργός, μέχρι… χρηματιστηριακή εταιρία.
Το 2019 στην πρώτη κυβέρνησή του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης διόρισε υφυπουργό, πρόσωπο από ιδιωτική εταιρία και του ανέθεσε να… την εποπτεύει!
Η περίπτωση του Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη -τον οποίο εκθείασε ο Πρωθυπουργος και πολλά ΜΜΕ- αποτελεί πρωτοφανή πρόκληση: εν ενεργεία βουλευτής και δυο φορές υπουργός Ναυτιλίας, διακηρύσσει τη μετακόμισή του στην «ανάπτυξη της ναυτιλίας».
Ως «στέλεχος Ναυπηγείου» με προσόν ότι είναι «άνθρωπος της θάλασσας». Από πού; Νομικά και πολιτικές επιστήμες σπούδασε.
Ένας γόνος της πολιτικής την εγκαταλείπει για να μεταφέρει όχι ακριβώς τις «γνώσεις» του, αλλά κυρίως τις σχέσεις που απέκτησε στην πολιτική. Χωρίς να λέει καν πόσο αποτιμώνται από το νέο αφεντικό του.
Με ανοσία το πολιτικό σύστημα κάνει πως δεν κατάλαβε. Μόνο η «Νέα Αριστερά» του Χαρίτση σημείωσε ότι ο κυνισμός και η υποκρισία της «ιδιωτικοποίησης» Βαρβιτσιώτη -με τις ευλογίες του Πρωθυπουργού- αποτυπώνει «αντιλήψεις που υπονομεύουν την Δημοκρατία και προσβάλλουν τους πολίτες».
Επαναλαμβάνει τη σύγχυση ανάμεσα στο νόμιμο και το ηθικό ως πράξη ωμής παραβίασης των κανόνων της υγιούς πολιτικής.
Προφανώς η ιδέα να προσφέρει ως ιδιώτης τις υπηρεσίες του υπέρ των πολιτών που τον έστειλαν στη Βουλή έντεκα φορές, δεν του πέρασε από το μυαλό…
