Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Η επιλογή του κ. Τασούλα για το αξίωμα του προέδρου της Δημοκρατίας είναι ασφαλώς εξαιρετικά ταιριαστή με την πραγματική κατάσταση της χώρας μας και της δημοκρατίας της. Θα αναφερθούμε παρακάτω πιο αναλυτικά στα ακραία (ακόμα και για το ελληνικό χάλι) «προσόντα» αυτού του ανθρώπου, από την εντελώς αναξιοπρεπή υποτέλειά του απέναντι στους Αμερικανούς έως τις κατηγορίες ότι ζήτησε μίζα για να νομιμοποιήσει αυθαίρετο στην Κηφισιά όταν ήταν δήμαρχος.
Σε ό,τι αφορά στις σχέσεις με τους Προστάτες μας, ποτέ μετά τη δεκαετία του 1940, Έλληνας πολιτικός δεν είχε επιδείξει τόσο απροκάλυπτα ξεδιάντροπη στάση απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες, όσο ο κ. Τασούλας όταν είπε, υποδεχόμενος στη Βουλή των Ελλήνων τον (υπόδικο τώρα) πρόεδρο τότε της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της αμερικανικής Γερουσίας κ. Μενέντεζ :
“Από την Κέρκυρα μέχρι το Καστελόριζο και από την Κρήτη μέχρι την Θράκη, σας παραδίδουμε την Ελλάδα σήμερα στα χέρια σας. Και είμαστε βέβαιοι ότι είναι σε καλά χέρια”
Αν αύριο ο κ. Μητσοτάκης θελήσει να κλείσει όπως όπως τα ελληνοτουρκικά, όπως επιδιώκουν Αμερικανοί και Ερντογάν, ή να κλείσει το Κυπριακό με μια λύση καταστροφής του κυπριακού κράτους, ανάλογη με αυτή που προέβλεψε το σχέδιο Ανάν, τότε δεν θα βρει καμία αντίρρηση από τον κ. Τασούλα, το αντίθετο, θα βρει συμπαράσταση.
Και δεν είναι μόνο θέμα αρμοδιοτήτων, είναι και θέμα κύρους και ιδιαίτερα σε θέμα που αφορά τις σχέσεις με την Τουρκία και την Κύπρο. Το ναι ή το όχι του Προέδρου έχει τεράστια πολιτική σημασία για το αν και τι μπορεί να κάνει ένας Πρωθυπουργός.
Παράγοντες της ΝΔ υποστηρίζουν βέβαια, όχι χωρίς επιχειρήματα, ότι από όλες τις επιλογές που είχε και εξέταζε ο κ. Μητσοτάκης, η επιλογή Τασούλα ήταν πολύ καλύτερη από το να υποστήριζε αίφνης τον κ. Βενιζέλο. Η κυρία Κατσέλη θα μπορούσε ίσως να κάνει τη διαφορά αλλά δεν επρόκειτο φυσικά να την υποστηρίξει. Και προφανώς, ο κ. Μητσοτάκης περιορίστηκε ασφυκτικά από την επιθυμία του να ελέγχει πλήρως τον Πρόεδρο.
Ακόμα όμως κι αν δεχτούμε ότι καλύτερα ο Τασούλας από τον Βενιζέλο, δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι η χώρα δεν έχει ούτε μία άλλη προσωπικότητα ικανή να την υπηρετήσει από το αξίωμα του προέδρου της Δημοκρατίας.
Δυστυχώς, και η υπόθεση Τασούλα, έρχεται να καταδείξει πόσο ασφυκτικά «κλειστό» είναι το σύστημα εξουσίας, κράτους και κομμάτων στην Ελλάδα, πόσο στηρίζεται στην αναξιοκρατία και πόσο θέλει να αποκλείσει κάθε αξιόλογο άνθρωπο που μπορεί να αποτελέσει «απειλή» ή έτσι νομίζει. Αυτή η νοοτροπία είναι που οδηγεί την Ελλάδα στην εκμηδένιση. Γι’ αυτό το πολιτικό και εν γένει προσωπικό της χώρας βρίσκεται στο χειρότερο επίπεδο από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Ο κ. Τασούλας κατηγορήθηκε για δωροληψία, ότι πήρε 70 εκατομμύρια μίζα όταν ήταν δήμαρχος στην Κηφισιά. Αρνήθηκε να δικαστεί επικαλούμενος τη βουλευτική ασυλία, με αποτέλεσμα να τιμωρηθεί η Ελλάδα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
Η πρόεδρος του Συλλόγου Θυμάτων Τεμπών Μαρία Καρυστιανού κατηγόρησε επίσης τον Τασούλα για παρακώλυση της δικαστικής διερεύνησης του εγκλήματος των Τεμπών που συγκλόνισε όλη την Ελλάδα.
Ο Τασούλας είναι σκληρός δεξιός, της αβερωφικής πτέρυγας της ΝΔ και βαμμένος αντικομμουνιστής, κάτι που καθιστά μάλλον κωμικούς τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης ότι είναι μια ενωτική προσωπικότητα.
Το 2022 προσκάλεσε τον κ. Ζελένσκι στη Βουλή των Ελλήνων να μιλήσει. Μαζί του ήρθε, είτε προσκληθείς, είτε γιατί τον ανέχθηκε, και ο αντιπρόσωπος των νεοναζί της πολιτοφυλακής Αζόφ.
Το 2017 επέκρινε τον κ. Τσίπρα γιατί τίμησε τη μνήμη του Νίκου Μπελογιάννη, η εκτέλεση του οποίου συγκλόνισε όλη τη δημοκρατική ανθρωπότητα και συμβόλισε τον αγριανθρωπισμό του καθεστώτος που επέβαλαν οι Αγγλοαμερικανοί στην Ελλάδα μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς. Ενώ, μιλώντας στη Βουλή, απέφυγε και να καταδικάσει καν την εκτέλεση του «ανθρώπου με το γαρύφαλλο».
Σκεφτείτε τώρα αυτό για μια στιγμή. Εκκλήσεις να μην εκτελεστεί ο Μπελογιάννης έκαναν διακόσιες πενήντα χιλιάδες άνθρωποι από όλο τον κόσμο, ανάμεσα στους οποίους ο Πάμπλο Πικάσο, ο Σαρλ Ντε Γκωλ, σχεδόν όλες οι προσωπικότητες της γαλλικής πολιτικής ζωής, 159 βουλευτές των δύο μεγάλων κομμάτων της Μεγάλης Βρετανίας, οι Πολ Ελυάρ, Ζαν Κοκτώ, Ζαν-Πολ Σαρτρ, Ναζίμ Χικμέτ και Τσάρλι Τσάπλιν. Παρέμβαση υπέρ του Μπελογιάννη έκανε και ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σπυρίδων αναφέροντας πως: «Έχω συγκλονιστεί από το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη. Το θεωρώ ανώτερο και από των πρώτων χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή». Κι έρχεται τόσες δεκαετίες αργότερα ένα ανθρωπάκι που διόρισε στη θέση του αυτή ένα άλλο ανθρωπάκι, να βγάλει ομιλία κατά του Μπελογιάννη στην ελληνική Βουλή.
Θεέ μου, γιατί μίκρυνες τόσο πολύ τη χώρα μου;
