Σάλος από την παρέμβαση Μωραΐτη για τον θάνατο του Σημίτη: Η διαπλοκή κλαίει τον πατέρα της

Του Νίκου Μωραΐτη στο documentonews

Η Διαπλοκή κλαίει τον πατέρα της
Δε σκόπευα να τα γράψω αυτά την ημέρα του θανάτου του. Αλλά με τέτοια προπαγάνδα αγιοποίησης, ε όχι, δε θα ξαναγράψουμε την Ιστορία.
Έχει βγει όλη η εγχώρια Διαπλοκή στα κανάλια, στα site και στα social και υμνεί τον πατέρα της.
Άνθρωποι που με έναν μισθό δημοσιογράφου έκαναν βίλες και τζιπάρες.
Στέλνοντας τον κοσμάκη να «καεί» στο χρηματιστήριο, ενώ οι ίδιοι είχαν εσωτερική πληροφόρηση από την κυβέρνηση πού να επενδύσουν.
Κομπόδεμα των πολλών χαμένο σε μια μέρα.
Περιουσίες των λίγων χτισμένες σε μια μέρα.
Η μεγαλύτερη και πιο άνανδρη αναδιανομή πλούτου στη μεταπολεμική Ελλάδα.
Η οκταετία που η εκτελεστική εξουσία πέρασε από την εκλεγμένη κυβέρνηση στους μεγαλοεκδότες.
Τα ολυμπιακά έργα πληρωμένα πέντε και έξι φορές.
Το σημιτικό lifestyle του ξεβλαχέματος. Η Ελλάδα του Nitro, του ιλουστρασιόν κ@λου, της réservé ξαπλώστρας και της πλαστής ευμάρειας, που πληρώσαμε τόσο ακριβά με τη χρεοκοπία της χώρας πέντε χρόνια αργότερα.
Η Ελλάδα στην ΟΝΕ με ψεύτικα στοιχεία.
Για πρώτη φορά μετά τη Μεταπολίτευση «γκρίζο» έδαφος στο οποίο δεν μπορούν να πατήσουν από τότε Έλληνες πολίτες: Τα Ίμια.
Τα υποβρύχια που γέρνουν φορτωμένα μίζες.
Οι βαλίτσες που περνούν μπροστά από τη μύτη του Πρωθυπουργού. Και η απάντησή του σε αυτό το όργιο διαφθοράς: «Όποιος έχει στοιχεία, να τα πάει στον εισαγγελέα».
Τότε ξεκίνησαν όλα.
Τότε ξεκίνησε αυτό που ζούμε σήμερα.
Τότε ξεκίνησε αυτό που ΣΥΝΗΘΙΣΑΜΕ σήμερα.
Τον Σημίτη θα τον αποχαιρετήσει με οδύνη η Δεξιά της μίζας, το ΠΑΣΟΚ της Διαφθοράς και κάτι Σπίρτζηδες που περίσσεψαν και πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ελληνικός λαός δε θα κλάψει. Μπορεί να τον ψήφισε δύο φορές πρωθυπουργό, όμως ο Σημίτης δεν «έγραψε» ποτέ μέσα του. Ξεχάστηκε ως μία παρένθεση της Ιστορίας. Μια παρένθεση που πληρώσαμε ακριβά.
Όταν φεύγει κάποιος, δίνεις ειλικρινή συλλυπητήρια στους δικούς του -και ο Σημίτης ήταν καλός και πιστός οικογενειάρχης-, αλλά δεν παθαίνεις αμνησία. Αυτός έφυγε. Δεν έφυγε ένας άλλος.
Ας τον κλάψουν λοιπόν εκείνοι που του χρωστούν.
Έχουν μεγάλη δύναμη.
Την απέκτησαν επί των ημερών του και συνεχίζουν σήμερα.
Είναι λίγοι.
Του χρωστούν πολλά.