Δύσκολες ώρες διανύει η πρώην βουλευτής και υπουργός του ΠΑΣΟΚ, Εύη Χριστοφιλοπούλου, καθώς έχασε τον άντρα της Δημήτρη Χριστοφιλόπουλο.
Την είδηση έκανε γνωστή η κυρία Χριστοφιλοπούλου με ανάρτησή της στο Facebook στην οποία ενημέρωνε για την κηδεία του συζύγου της, την Παρασκευή (15/12) και ώρα 11:00 στον Ι.Ν Αγίας Μαρίνας στην Εκάλη.
Η ίδια παρακαλεί«αντί στεφάνων, στην μνήμη του, να στηριχθεί το ΚΕΝΤΡΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗΣ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ “Η ΑΡΩΓΗ”».
Σε δεύτερη ανάρτησή της η Εύη Χριστοφιλοπούλου αναδημοσιεύει ανάρτηση για τον σύζυγό της, ο οποίος διετέλεσε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Το κείμενο της ανάρτησης για τον Δημήτρη Χριστοφιλόπουλο
Από τα αλώνια της Ράχης (Καλαμάτας) στα σαλόνια της ακαδημαϊκής κοινότητας. Μα πάνω από όλα στα ‘σαλόνια’ της καρδιάς όποιου είχε την τύχη να τον γνωρίσει. Το πένθος είναι προσωπική υπόθεση αλλά όταν η προσωπικότητα του θανόντος το επιβάλει, έχουμε χρέος να γίνεται μαζικό και κοινοποιήσιμο ώστε οι νεότεροι να μαθαίνουμε τα κρυφά μονοπάτια που οδηγούν στην αρετή.
Σήμερα λοιπόν έφυγε από κοντά μας ένας σπουδαίος Άνθρωπος, ο ομότιμος Καθηγητής ΕΚΠΑ Δημήτρης Χριστοφιλόπουλος.
Ξεκινώντας από μια φτωχή αλλά ζεστή γειτονιά της Καλαμάτας (την αγαπημένη του Ράχη ή κοινωνική του μάνα όπως ο ίδιος έλεγε) κατόρθωσε τόσα πολλά όσο πολύ λίγοι άνθρωποι που γνωρίζω. Και ήταν φυσικό. Όταν πουλάς φυστίκια ξυπόλητος για να μαζέψεις χρήματα να σπουδάσεις και να κάνεις μεταπτυχιακά σε Λονδίνο και Παρίσι λίγα πράγματα μπορούν να σε σταματήσουν. Σπουδαίος ακαδημαϊκός, σπουδαίος σύζυγος, σπουδαίος αδερφός, σπουδαίος γιος, σπουδαίος πατέρας, σπουδαίος θείος. Μα πάνω απ’όλα σπουδαίος Άνθρωπος. Δε θα σας κουράσω περισσότερο με το βίο του (όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να ανατρέξει στην εξαιρετική και άκρως διδακτική αυτοβιογραφία του). Όμως θα ήταν ασέβεια προς τον ίδιο να μη μνημονεύσω την πιο διαλεκτή ίσως πτυχή του αδαμάντινου χαρακτήρα του: την πίστη του στην ισότητα των φύλων και στην ελευθερία του ανθρώπου, πίστη που έγινε πράξη πολύ πριν το επιβάλει η μόδα της εποχής.
Γιατί άλλο να μιλάς θεωρητικά για αυτά και άλλο να κοντράρεσαι με τον πατέρα σου απαιτώντας να τελειώσει η μικρή αδερφή σου το σχολείο και τελικά να την παίρνεις μαζί σου στην Αθήνα για να γίνει αυτό πράξη (ενώ δουλεύεις για να τελειώσεις τις σπουδές σου και αποταμιεύεις για να φύγεις στο εξωτερικό). Άλλο να μιλάς ανέξοδα για στήριξη στη γυναίκα σου και άλλο να μετακομίζεις μαζί της με δύο μωρά στο Λονδίνο για να τελειώσει το διδακτορικό της ενώ εσύ κολλάς pamperόσημα (όπως έλεγε ο ίδιος χαριτολογώντας). Και όλα αυτά όχι σήμερα -που λίγο πολύ θεωρούνται δεδομένα- αλλά 60 και 40 χρόνια πριν αντίστοιχα!
Σε μια τέτοια απώλεια συνηθίζουμε να κλαίμε, φανερά ή κρυφά. Όμως σήμερα δεν κλαίω γιατί η υπερβολική λύπη γελάει κατά τον William Blake (ακόμα και αυτόν από σένα τον έμαθα). Γιατί και εσύ δε θα ήθελες σήμερα να κλαίω. Είμαι σίγουρος ότι θα μου έλεγες να βάλω ένα δίσκο του Τσιτσάνη, να γεμίσω ένα ποτήρι κρασί και να θυμηθώ όσα ζήσαμε μαζί. Έτσι θα ήθελες να αποχαιρετήσω…όχι το θείο μου αλλά τον δεύτερο πατέρα μου.
Καλό ταξίδι Μήτσο μου. Σε ευχαριστώ για όλα!
