Του Θανάση Καρτερού
Τι κοινό έχουν ο Βαρουφάκης, ο Κασσελάκης, η Κωνσταντοπούλου και ορισμένοι της ευκλείδειου γεωμετρίας στην έρμη Αριστερά; Πρώτον, μια ασήκωτη, αφόρητη, καταλυτική, περιστροφή γύρω από τον άξονά τους. Ένα πελώριο Εγώ που κατακλύζει τον πολιτικό τους εγκέφαλο και δεν επιτρέπει να πλέει τίποτε άλλο σ’ αυτόν εκτός από το προσωπικό τους μεγαλείο. Και δεύτερον, παράγωγο και συμπλήρωμα του πρώτου, την εμπαθή, τοξική, απολίτικη αντίθεση με τον Τσίπρα. Η οποία τον τελευταίο καιρό πέρασε από το επίπεδο της πολιτικής εχθροπάθειας στα λαγούμια της Ομάδας Αλήθειας. Λεξικό ολόκληρο γράφεις με τους χαρακτηρισμούς για τον αποσυνάγωγο που έχουν στο μάτι οι ετερόκλητοι αυτοί σύμμαχοι του ξαναζεσταμένου αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου. Με πιο παραγωγική τη γλωσσοκοπάνα Ζωή.
Προφανώς εδώ παίζει ρόλο η πανάρχαια καταστροφική δύναμη του φθόνου, χωρίς να αποκλείει κανείς και κάποια υπογεγραμμένα ατύπως – ή παρουσία του εθνικού μας ανιψιού – συμβόλαια θανάτου. Ως προς το τελευταίο, η θερμή φιλοξενία στα συστημικά κανάλια όποιου φωτίζει το θεάρεστο έργο του Μητσοτάκη με καντήλια κατά του Τσίπρα δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη – κάποιο κέρδος έχει από τους απέναντι όποιος στρέφει τη μάχαιρα στον σωστό στόχο. Βασικά όμως το θέμα είναι το ίδιο από την εποχή του Αισώπου. Ένα φίδι καταδιώκει μανιωδώς μια πυγολαμπίδα. Τη μία μέρα, τη δεύτερη, την τρίτη… Η πυγολαμπίδα, καταϊδρωμένη, τελικά σταματά και ρωτάει το φίδι: «Ρε φίλε, σε έχω πειράξει;» «Όχι». «Σου έχω κάνει κακό;» «Όχι». «Τότε γιατί με κυνηγάς να με εξοντώσεις;» «Γιατί λάμπεις!»
Γιατί λάμπεις! Κι άντε να βρεις πολιτική, έστω με πι μικρό, σ’ αυτό το συνονθύλευμα φθόνου. Άντε να ξεχωρίσεις το πολιτικό σχέδιο μέσα στον ωκεανό τοξικής ανοησίας και ανόητης τοξικότητας. Άντε να καταλάβεις κάτι περισσότερο εκτός από το ήθος εκείνων κυρίως που ωφελήθηκαν όσο δεν παίρνει -και κακώς, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων- από τον Τσίπρα και τώρα πετροβολούν ακόμα και τη σκιά του. Άντε να συγχωρήσεις αυτή την κακάσχημη διμοιρία που, αφού γνώρισε αξιώματα, θέσεις, προβολή, δημοσιότητα με τον Τσίπρα και εν πολλοίς χάρη στον Τσίπρα, τώρα επιχειρεί να τον σύρει στο ελεεινό της πραιτόριο φορτωμένο με ήττες, μεσσιανισμούς, μηχανορραφίες, λάθη επί λαθών, διακοπάρες, ζωάρες, αμαρτίες που έλαβαν χώρα στη Χώρα του Ποτέ. Και λαγούμια βεβαίως βεβαίως.
Και τελικά προκύπτει από την πράξη άλλο ένα συνεκτικό στοιχείο γι’ αυτό το τσούρμο των μικρών που πιστεύουν ότι είναι μέγιστοι. Ο φόβος. Φοβούνται ακόμα και τη σκιά του μισητού πρώην ηγέτη, φίλου και συνοδοιπόρου τους. Αν το μεγαλείο τους υπονομεύεται ακόμα και με την απουσία του, τι θα απομείνει αν, ο μη γένοιτο, προέκυπτε η παρουσία του; Μίκρυνέ τον λοιπόν καλού κακού. Πειθαρχώντας στην πριν από δεκαετίες σκωπτική παραίνεση του Ηλία Ηλιού: «Κεφαλή ενόψει, πυρ ομαδόν!». Συνεπώς, καλό σημάδι, παιδιά. Και τα λέμε πάλι εν καιρώ τω δέοντι…
