Του Γιώργου Λακόπουλου
Από την Καλαμάτα, ή από τη Ραφήνα, το περίμενε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αλλά ο διάδοχος ήλθε από μακριά. Από την… Άγκυρα για την ακρίβεια.
Σύμφωνα με έγκυρους παράγοντες της κυβερνητικής παράταξης η σπουδή του να διεκδικήσει για τον εαυτό του τις δάφνες του Νίκου Δένδια, από τη συνέντευξη με τον Τσαβούσογλου, αποκάλυψε τις δυο όψεις των αισθημάτων που τον βασανίζουν:
Από τη μια απογοήτευση. Σχεδίαζε να αξιοποιήσει την επίσκεψη Δένδια ως στάδιο προετοιμασίας μιας δικής του συνάντησης με τον Ερντογάν, όπως προϊδέασε ο Γεραπετρίτης.
Θα επέστρεφε με μια ελληνοτουρκική συμφωνία. Με «λογικές» υποχωρήσεις της Αθήνας -όπως του ζητούν εταίροι και σύμμαχοι. Ο Τσίπρας έκλεισε το Μακεδονικό. Αυτός θα έκλεισε τα ελληνοτουρκικά. Και ας έκαναν ο Καραμανλής με τον Σαμαρά ό,τι νόμιζαν. Κανείς δεν θα τον έριχνε.
Τώρα είναι υποχρεωμένος να το ξεχάσει.
Ίσως το μόνο που θα χρειαστεί να διευκρινίσει είναι αν ο Δένδιας είχε προσχεδιάσει να ακυρώσει τις επιλογές του Πρωθυπουργού και άρπαξε τη ευκαιρία. Ή αν απλώς αντέδρασε, όπως οποιοσδήποτε άλλος πολιτικός που ενστερνίζεται, χωρίς νόθευση, της πάγια ελληνική θέση έναντι της Τουρκίας.
Από την άλλη ανησυχία. Ο Πρωθυπουργός γνώριζε ότι αν δεν υπάρχει εσωκομματική δραστηριότητα εναντίον του ως τώρα – παρά τη γενικευμένη απογοήτευση από τις επιδόσεις και τις επιλογές του- είναι γιατί δεν υπήρξε προβάδισμα κάποιου στελέχους.
Ότι το απέκτησε, αστραπιαία σχεδόν, ο Δένδιας, τον αποσταθεροποιεί.
Η πρώην αντίδραση ήταν επιχειρήσει την οικειοποίηση του «θριάμβου» ως … εμπνευστής του. Δεν ήταν καθόλου πειστικό και απλώς πρόδωσε την αγωνία και τον εκνευρισμό του.
Πώς να γίνει δεκτό ότι ο υπουργός τον οποίο ίδιος από καιρό κρατούσε έξω από την παράλληλη διπλωματία που ασκεί με δικούς τους ανθρώπους, έδρασε απλώς ως εντολοδόχος του;
Σε κάθε περίπτωση οι δάφνες που έφερε από την Τουρκία ο Δένδιας δεν ακυρώνουν μόνο τις ιδιαίτερες επιδιώξεις Μητσοτάκης στα ελληνοτουρκικά για «λογικό συμβιβασμό». Ακυρώνουν και τον ίδιο, καθώς βρίσκεται πλέον στο βεληνεκές ενός υπουργού, που δρομολογείται για διάδοχος του. Τέρμα η ασυλία.
Πριν καν σβήσουν οι προβολείς από τη συνέντευξη Δένδια – Τσαβούσογλου, στα παρασκήνια της ΝΔ, αλλά και σε κύκλους του κατεστημένου, εντείνονται τα σχέδια για την απομάκρυνση Μητσοτάκη, εν πτήσει.
Ήτοι χωρίς να χάσει την πλειοψηφία η ΝΔ -και να υπάρξει προσφυγή στις κάλπες.
Όπως ακριβώς απομακρύνθηκε- μετά πολλών επαίνων- από την πρωθυπουργία ο Γ. Παπανδρέου, όταν τα θαλάσσωσε στην Ευρώπη.
Τότε ήταν η ιδέα του Δημοψηφίσματος που έθετε εν αμφιβόλω την κοινοτική την απόφαση δανειακής σωτηρίας της χώρας, με το δεύτερο Μνημόνιο, αφού απέτυχε να φέρει αποτέλεσμα με το πρώτο.
Τώρα είναι η τραγική διαχείριση της πανδημίας, που διεύρυνε της επιπτώσεις στην οικονομίας και εξόργισε την κοινωνία. Αλλά και η αλαζονεία, η φαυλότητα, ο υδροκεφαλισμός και η υποτίμηση της Κ. Ο. χάριν… ασχέτων εξωκοινοβουλευτικών και ο εξευτελισμός των υπουργών.
Και στις δυο περιπτώσεις και για τους δυο γόνους, ο πραγματικός λόγος της απομάκρυνσης είναι η αποτυχία τους και η απώλεια ελέγχου των πραγμάτων.
Για τον Μητσοτάκη είναι κοινή πεποίθηση στη συντηρητική παράταξη, όχι απλώς ότι «δεν είναι ηγέτης», όπως το ήξεραν άλλωστε. Αλλά και ότι «δεν κάνει», όπως έλεγε ο πατέρας του για τον υιό Παπανδρέου. Δεν υπάρχει τομέας στον οποίο να υπάρχει θετικός απολογισμός για όσο διάστημα κυβερνάει. Με 2-3 εξαιρέσεις οι υπουργοί του είναι αποτυχημένοι.
Καθώς τα παραδοσιακά στελέχη της ΝΔ γνωρίζουν ότι με το τέλος της πανδημίας θα αναδειχθούν τα πραγματικά προβλήματα που διόγκωση η διακυβέρνησή του- αλλά και θα σπάσει η κοινωνία τα δεσμά με τα οποία προσπαθεί να τη δέσει εκμεταλλευμένος την καραντίνα- έχουν κάθε λόγο να μην συμπαρασύρει η πτώση τους και το κόμμα τους.
Είναι ορατό πλέον ότι τα μοναδικά στηρίγματα Μητσοτάκη είναι η ακροδεξιά ομάδα, οι «σημιτικοί» και ο προσωπικός- οικογενειακός μηχανισμός. Οι άλλοι είναι απέναντι. Χωρίς την -με το αζημίωτο- στήριξη των ΜΜΕ θα είχε ήδη καταρρεύσει.
Υπάρχουν ήδη εστίες στις οποίες η οργάνωση της μετά Μητσοτάκη εποχής εξελίσσεται από καιρό. Στην Κοινοβουλευτική Ομάδα, στον κομματικό ιστό και στο κατεστημένο η αναζήτηση διάδοχου είναι κοινό μυστικό.
Η εκτίναξη του Δένδια έλυσε το πρόβλημα του ονόματος που θα στηριχθεί. Το επόμενο είναι η διευθέτηση με τους μιντιάρχες και οικονομικούς παράγοντες που ανέδειξαν και στηρίζουν τον γιο του Κώστα Μητσοτάκη.
Μετά από αυτό θα πάρει τη σκυτάλη ο … Καβάφης: Αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.
