Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Όταν, ελέω Μητσοτάκη, ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας ευτελίζεται οριστικά, ταυτιζομενος με αυτόν του πρωθυπουργού
«Πάλι καλά που δεν πρότεινε τον… εαυτό του!», ήταν η πρώτη μου αντίδραση στην πρόταση του πρωθυπουργού για την μετακόμιση του κ. Κώστα Τασούλα απο την προεδρία της Βουλής στην προεδρία της Δημοκρατίας: «Αντ’ αυτού, Κώστας Τασούλας», όπως θα έλεγε ο αείμνηστος μέγας γελοιογράφος, Γιάννης Ιωάννου… «Ο πρωθυπουργός απέδειξε σήμερα (σ. σ: με τη υπόδειξη του κ.Τασούλα για την ΠτΔ) ότι δεν έχει συναίσθηση τι σημαίνει συναίνεση, ακόμα και σε ύψιστα θεσμικά ζητήματα, όπως αυτή έχει κατοχυρωθεί εδώ και δεκαετίες για την επιλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας», ήταν το σχολιο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης (σ. σ: του ΠΑΣΟΚ, για όσους δεν το έχουν ακόμα… συνειδητοποιήσει) και ήταν ένα διπλά υποκριτικό σχόλιο, υπό την έννοια ότι περιελάμβανε δυο ψέματα:
1ον) Ο πρωθυπουργός δεν «απέδειξε σήμερα» αλλά… χθες – εξαρχής της κυβερνητικής θητείας του, θέλω να πω – ότι δεν έχει συναίσθηση τι σημαίνει συναίνεση· ελάχιστοι, άλλωστε, πρωθυπουργοί της μεταπολίτευσης διέθεταν την εν λόγω συναίσθηση.
2ον) Όσον αφορά τον Λαό, όπως άλλωστε και το πολίτευμα καθώς και τη Λειτουργία του, η επιλογή Προέδρου της Δημοκρατίας ουδέποτε υπήρξε «ύψιστο θεσμικό ζήτημα», περισσότερο βαρετό ή αδιάφορο θεσμικό ζήτημα υπήρξε και εξακολουθεί να είναι. Ενδιαφέρον θεσμικό ζήτημα είναι μόνο για τους εκάστοτε κυβερνώντες καθώς, ιδιαίτερα μετα την τελευταία συνταγματική αναθεώρηση (σ. σ: με την αποσύνδεση της εκλογής ΠτΔ από την πρόωρη διάλυση της Βουλής), μπορούν να υποτάσσουν πλήρως τον θεσμό στα περιστασιακά υπαρξιακά τους συμφέροντα, επιλέγοντας Πρόεδρο της απολύτου αρεσκείας και του ελέγχου τους… Ακριβώς όπως έκανε ο Κυριάκος Μητσοτάκης με τον Κώστα Τασούλα, καταρρίπτοντας ακόμα και τον αστικό μύθο (τη λαϊκή αλήθεια, δηλαδή) ότι ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι διακοσμητικός. Πόσο μάλλον… «ρυθμιστικός του πολιτεύματος»…
Λοιπόν, που λέτε, ούτε ρυθμιστής, ούτε καν διακοσμητικός ο κ. Τασούλας: απλά, «αντ’ αυτού»!.. Διακοσμητική ήταν η εν αποδρομή Πρόεδρος κ. Σακελλαροπούλου: «Προεδρίνα σε στυλ boho», όπως θα την χαρακτήριζε ο Ιάσων Τριανταφυλλίδης. Ωστόσο, από τους οκτώ, εν συνόλω, πρώην ΠτΔ, ήταν η πλέον σεμνή και αθόρυβη. Ο προηγούμενός της, ο κ. Παυλόπουλος, ήταν ελάχιστα «διακοσμητικός» (σ. σ: εμφανισιακά μιλάμε) και βαρετά συμβουλευτικός. Από την άλλη, πραγματικό κόσμημα – υπό την έννοια ότι ανταποκρινόταν πλήρως στις συνταγματικές απαιτήσεις του θεσμικού του ρόλου – ήταν ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, ο πρώτος, ουσιαστικά, ΠτΔ (μετα τον «υπηρεσιακό» Στασινόπουλο). Αντίθετα, ο διάδοχός του, Κωνσταντίνος Καραμανλής, το έπαιζε… εθνάρχης – διακοσμητικός όπως πάντα από πλευράς εμφανίσεως και στυλ – ακόμα και ως ΠτΔ…
Εντάξει, για τον Σαρτζετάκη τι να πρωτοπεί κανείς, σαν καρικατούρα του Πίτερ Σέλλερς στον «Ροζ Πάνθηρα» ένα πράμα, αλλά με αξιοθαύμαστη συνταγματική προσήλωση στη διαχείριση μεγάλων ζητημάτων συνταγματικού δίκαιου που του προέκυψαν (δίκη Ανδρέα Παπανδρέου, οικουμενική κυβέρνηση κ.α.) στην πολιτειακά δύσκολη φάση της Προεδρίας του. Ο διάδοχος του, Κωστής Στεφανόπουλος, ήταν αδιαμφισβήτητα ο καλύτερος όλων, καθώς, κατά τη διάρκεια της δεκαετούς θητείας του, (1995 – 2005) με τις καίριες και στιβαρές δημοκρατικές – πατριωτικές παρεμβάσεις του (ιδιαίτερα μ’ εκείνη ενώπιον του Αμερικάνου προέδρου Μπιλ Κλίντον κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στην Αθήνα το 1999, καθώς και με την άρνησή του να διεξάγει δημοψήφισμα για τις ταυτότητες) προσέδωσε ρυθμιστική χρησιμότητα και αίγλη στον θεσμό. Σε αντίθεση με τον επόμενό του. τον κ. Κάρολο Παπούλια που, στη δεύτερη φάση της προεδρίας του (2010 – 2015), κουρέλιασε στην κυριολεξία τον θεσμό, υπογράφοντας ασμένως τα καταστροφικά για τους Έλληνες μισθωτούς και συνταξιούχους μνημονιακά διαταγματα με τα οποία, υποτίθεται, ότι… κυβερνούσε ο Σαμαράς…
Και τώρα, μετά την άχρωμη και άοσμη κ. Σακελλαροπούλου, ο «αντ’ αυτού» (το alter ego του κ. Μητσοτάκη, δηλαδή) Κώστας Τασούλας… Που πάει να πει, ένας ακόμα θεσμός (σ. σ: ο συνταγματικά ανώτατος πολιτειακός θεσμός) ευτελίζεται οριστικά, ταυτιζόμενος με αυτόν του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη: υποταγμένος στο κυβερνητικό καθεστώς του, στην υπηρεσία ίδιων και αλλότριων συμφερόντων. Αλλά αυτό είναι ένα θανάσιμο πλήγμα στην ανάπηρη ήδη κοινοβουλευτική μας Δημοκρατία. Δεν είναι;
