Μια φορά κι έναν καιρό, ένας Πόντιος ταξίδεψε στο Διάστημα. Οχι, δεν πρόκειται για κάποιο στερεοτυπικό, στο όριο της πολιτικής ορθότητας, ανέκδοτο, αλλά για αληθινό γεγονός. Ο Φιοντόρ Γιουρτσίχιν είναι ο Θόδωρος, ο γιος της Μικρούλας Γραμματικοπούλου, με καταγωγή από τον Πόντο. Είναι κοσμοναύτης και τον γνώρισα πριν από χρόνια, στην πρώτη του επίσκεψη στην Ελλάδα. Ολοι νόμιζαν πως ήξερε μόνο ρωσικά, μα και τα ελληνικά και τα ποντιακά μιλούσε άπταιστα.
Στη μάζωξη προς τιμήν του στο Ιδρυμα Ευγενίδου (πού αλλού; Σιγά μην τον καλούσε ο Μητσοτάκης), συνομιλώντας πριν από τη συνέντευξη, βρήκαμε πως είχαμε κοινούς γνωστούς. «Τι μικρός που είναι ο κόσμος!», είπα. «Εγώ ξέρω!», απάντησε ο κοσμοναύτης και γελάσαμε όλοι. Με δύο λέξεις είπε όλη την αλήθεια στην κυριολεξία της: είχε δει τον Κόσμο μας από το Διάστημα πολλές φορές και ναι, ήξερε πολύ καλά πόσο μικρός είναι και πόσο εμείς μικρότεροι.
Τις προάλλες ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανος Κασσελάκης πήγε ν’ ακούσει τον Αργυρό. Ξημερώματα, έδωσε δικαιώματα και τον έπιασαν στο στόμα τους η Ματίνα Παγώνη (έλα μου Κύριε!) και ο Αρης Πορτοσάλτε (εννοείται). Από αυτούς τους… γνώστες,ακούσαμε πως επειδή «αυτοί ξέρουν» από μπουζούκια γιατί είναι δεξιοί, θα μάθουν σε μας τους αριστερούς πώς διασκεδάζεις στα μπουζούκια.
Μάλιστα. Χρειάζεται άραγε να θυμίσω τι εστί «μπουζούκια»; Ποιας ιδεολογίας ήταν οι γνήσιοι ρεμπέτες; Ακόμη κι ο Χιώτης τι έκανε επί χούντας; Να θυμίσω που στάθηκε έξω από τις φυλακές όπου κρατούνταν ο Θεοδωράκης και τραγούδησε και βασανίστηκε γι’ αυτό; Ναι, μπορεί το ΚΚΕ να μην τους ήθελε τους ρεμπέτες, αλλά οι κομμουνιστές τούς ήθελαν και οι ρεμπέτες τις αξίες της Αριστεράς τραγουδούσαν – δηλαδή την αλήθεια του ανθρώπου. Οπότε, κυρία Παγώνη μου, μπορεί να «ξέρετε» να διασκεδάζετε εσείς οι δεξιοί στα «μπουζούκια», μόνο που αυτά δεν είναι «μπουζούκια». Είναι η ικανότητα του συστήματός σας να αλλοιώνει κάθε τι γνήσιο και αληθινό και πραγματικά λαϊκό.
Ναι. Οι δεξιοί ξέρουν. Αλλά μόνο ένα: Τι σημαίνει Δεξιά. Πολύ καλά το ξέρουν.
Ας το μάθουμε κι εμείς επιτέλους, μπας και απαλλαγούμε από την εξουσία της, όπως η θλίψη με την πενιά. Τόσο απλά.
Νόρα Ράλλη
Εφημερίδα των Συντακτών (21.5.2024)
