Στο «νέο κύμα του ΣΥΡΙΖΑ», για το οποίο «παραμέρισε» ο πρώην Πρωθυπουργός, ο Παύλος Πολάκης είναι αναβαθμισμένος, με πιστοποιητικά συνιδιοκτησίας…
Του Γιώργου Λακόπουλου
Την Κυριακή, με τα αποτελέσματα των αρχαιρεσιών στον ΣΥΡΙΖΑ, αποδείχθηκε ότι ο Σωκράτης Φάμελος παραλαμβάνει, ως πρόεδρος, το μισό του «οργανωμένου» κόμματος των εποχών Τσίπρα και Κασσελάκη. Τη Δευτέρα η εικόνα άλλαξε: παραλαμβάνει το μισό του μισού!
Το άλλο μισό στην Κίνα βρίσκεται; Όχι ακριβώς. Βρίσκεται στη διάθεση του Παύλου Πολάκη. Πριν κλείσει ο κύκλος των συγχαρητήριων στον νικητή, τον προειδοποίησε να μη χαίρεται και τόσο. «Αυτά που λέω είναι ο μισός ΣΥΡΙΖΑ». Ήτοι ο ίδιος είναι το μισό κόμμα. Περίοδος χάριτος μηδέν…
Παρένθεση. Γιατί δεν έγινε και ολόκληρο , όπως είχε διαφανεί το μεσημέρι της Κυριακής και γιατί δεν άφησε να πάει η αναμέτρηση στον δεύτερο γύρο; Αποτελεί μυστήριο – όσο και η συμμετοχή.
Κάποιοι πιστεύουν – χωρίς να διευκρινίζουν αν το γνωρίζουν, ή απλώς το υποπτεύονται – ότι η παράταση στην ψηφοφορία δεν δόθηκε επειδή υπήρχαν ουρές στα εκλογικά κέντρα, αλλά για να ολοκληρωθεί μια παρασκηνιακή διαπραγμάτευση. Όταν τέλειωσε, ο Φάμελλος ήταν πρόεδρος και ο Πολάκης ακαταμάχητος Νο2. Αν πρόκειται για παραπολιτικό κουτσομπολιό, κλείνει εδώ η παρένθεση.
Σε κάθε περίπτωση ο Πολάκης έσπευσε να κατοχυρώσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του Φάμελλου θα είναι ομοσπονδιακό κόμμα – α λα ΠΑΣΟΚ επί Σημίτη: δυο εσωκομματικοί πόλοι και ποσοστώσεις στην κατανομή των ρολών και των αξιωμάτων. Στο ΠΑΣΟΚ ήταν τόσοι του προέδρου, τόσοι του Άκη, τόσοι του Αρσένη.
Ο εσωτερικός διπολισμός στα κόμματα δεν είναι απαραιτήτως κακός – με την έννοια ότι κρατάει στο εσωτερικό τη δυσαρέσκεια απέναντι στην ηγεσία. Το θέμα είναι τι γίνεται με την πολιτική. Πόσο μεγάλες είναι οι διαφορές αναμεσά στους δυο πόλους και αν χωράνε στην ίδια βάρκα.
Ο Πολάκης αφαιρώντας με το «καλημέρα» το προνόμιο της πρωτοβουλίας στη χάραξη πολιτικής από τον νέο πρόεδρο, έβαλε το όριο: «Δηλώνω καθαρά ότι θα συνεχίσω να παλεύω το πρόγραμμα των 6 πυλώνων». Μετάφραση; Αν θέλει ο Φάμελλος ας ακολουθήσει.
«Άλλαξε μέτρα και σταθμά, καημό δεν άλλαξε» , που λέει και το τραγούδι του Μάριου Τόκα, με στίχους του Αλκαίου που τραγούδησε ο Μητροπάνος.
Να θυμηθούμε κάποια χαρακτηριστικά των «πυλώνων»; Να αναστραφεί η πορεία των ιδιωτικοποιήσεων… Να επανέλθουν σε δημόσιο έλεγχο η Εθνική Τράπεζα και η ΔΕΗ… Αναγκαστική, «εθελουσία έξοδος» στους δικαστές άνω των 60 ετών και δεύτερη σχολή δικαστών για «παραγωγή» 400 – 500 δικαστικών τον χρόνο… Κατάργηση ιδιωτικών πανεπιστημίων…
Από την άλλη οι «πέντε πυλώνες» του Φάμελλου, προέκριναν ήπιους και τεχνοκρατικούς χειρισμούς, χωρίς «καταργήσεις» και «αναγκαστικές» πράξεις. Και χωρίς τον… απαραίτητο Άδωνι Γεωργιάδη, του σχεδίου Πολάκη…
Αν στα «προγραμματικά» προστεθεί το ύφος δημόσιας παρουσίας, ο πολιτικός λόγος, η «αργκό» του «θα ξανάρθουμε και θα είναι αλλιώς» στα επιμέρους μέτωπα, ανάμεσα στους δυο άνδρες υπάρχει βάθος δυσθεώρητο. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα πρέπει να διαλέξει τι θα δεχθεί και τι θα αφήσει. Και τα δυο δεν γίνεται.
Και μια κρίσιμη λεπτομέρεια: αν ο Πολάκης επανέλθει – πολλοί το θεωρούν σίγουρο, καθώς χούι δεν κόβεται – στη ρητορική που συνήθιζε παλιά και αποδείχθηκε καταστροφική για το κόμμα, θα κάνει ο Φάμελλος ότι δεν έκανε ο Τσίπρας;
Στο «νέο κύμα του ΣΥΡΙΖΑ», για το οποίο «παραμέρισε» ο πρώην Πρωθυπουργός, ο Παύλος Πολάκης είναι αναβαθμισμένος, με πιστοποιητικά συνιδιοκτησίας… Αν η «εποχή Φάμελλου» έχει σχεδιαστεί ως ιμάντας επιστροφής του Αλέξη Τσίπρα, δεν ξεκινάει καλά…
