Μπροστά στην αποκάλυψη ενός από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα διαφθοράς στην αγροτική πολιτική, η κυβέρνηση επέλεξε ξανά τον δρόμο της θεσμικής απόδρασης: κατάργηση του ΟΠΕΚΕΠΕ, στοχοποίηση ευρωπαίων εισαγγελέων και καμία απολύτως απάντηση για τα χαμένα κοινοτικά κονδύλια. Στην Ελλάδα του 2025, η τιμωρία δεν αγγίζει ποτέ τους ενόχους – αλλάζουν ταμπέλες, όχι πρακτικές
Periodista
Στην Ελλάδα του Μητσοτάκη όταν η σαπίλα αποκαλύπτεται, δεν τιμωρείται – εξαφανίζεται. Αλλάζουν ταμπέλες, βαφτίζονται καινούργιοι φορείς, κι όλα ξεχνιούνται. Με μια διοικητική “πράξη”, σβήνονται σκάνδαλα εκατομμυρίων, βγαίνουν λάδι πρωταγωνιστές, και το χρήμα συνεχίζει να ρέει.
Πρόσφατο παράδειγμα: ο ΟΠΕΚΕΠΕ, ο οργανισμός που διαχειρίζεται αγροτικά κονδύλια 3 δισεκατομμυρίων ευρώ το χρόνο, βρέθηκε στο μάτι της ευρωπαϊκής δικαιοσύνης για όργιο απάτης και επιδοτήσεων-μαϊμού. Ποια ήταν η αντίδραση της κυβέρνησης; Όχι έρευνα. Όχι ευθύνες. Όχι δικαιοσύνη. Αλλά κατάργηση του οργανισμού και μεταφορά των αρμοδιοτήτων του στην ΑΑΔΕ. Δηλαδή, αλλάξαμε το κουτί, πετάξαμε το όνομα και ξεχάσαμε το περιεχόμενο. Αυτό είναι το “κράτος δικαίου” του Κυριάκου.
Οι καταγγελίες έφτασαν στα αυτιά της ίδιας της Ευρωπαίας Εισαγγελέως, Λάουρα Κοβέσι. Αντί η κυβέρνηση να συνεργαστεί με την ευρωπαϊκή δικαιοσύνη, εξαπέλυσε επίθεση. Ο εκλεκτός του Μαξίμου και πρόεδρος του ΟΠΕΚΕΠΕ, Νίκος Σαλάτας, δεν δίστασε να συκοφαντήσει και να εκφοβίσει τον Ευρωπαίο εισαγγελέα Νίκο Πασχάλη. Όταν αποκαλύφθηκε το περιστατικό, ο Σαλάτας απομακρύνθηκε, όχι για λόγους κάθαρσης, αλλά για να κατευνάσει τις εντυπώσεις.
Και τι ακολούθησε; Ο απόλυτος κυβερνητικός αυτοεξευτελισμός: η κατάργηση του ίδιου του ΟΠΕΚΕΠΕ. Όχι γιατί κάποιοι τιμωρήθηκαν ή αποκαλύφθηκε η αλήθεια. Αλλά για να μην αποκαλυφθεί ποτέ. Κανείς δεν έδωσε λόγο για τα δισεκατομμύρια που χάθηκαν. Κανείς δεν απάντησε γιατί προστατεύτηκαν οι εμπλεκόμενοι. Το μόνο που έγινε ήταν ένα ακόμα “ξέπλυμα” – ένα ΑΦΜ λιγότερο, μια ενοχλητική πινακίδα κατεβασμένη.
Και πώς ξεκίνησαν όλα αυτά; Από μια υπάλληλο του εσωτερικού ελέγχου που έκανε απλώς τη δουλειά της. Εντόπισε παρανομίες και σήμανε συναγερμό. Και αντί να επιβραβευθεί, αποκλείστηκε από τα δεδομένα του οργανισμού, κλειδώθηκε έξω από το γραφείο της και εξοστρακίστηκε. Κλασική συνταγή για όσους δεν παίζουν με το σύστημα.
Όποτε η Κοβέσι ασχολείται με την Ελλάδα, βρίσκει θησαυρό διαφθοράς. Δεν είναι τυχαίο που το Μαξίμου την αντιμετωπίζει ως εχθρό. Από τα Τέμπη μέχρι τον ΟΠΕΚΕΠΕ, η παρουσία της αποτελεί απειλή για το καθεστώς που χτίστηκε γύρω από το «δεν ξέρω, δεν είδα, δεν φταίω». Και η επίθεση εναντίον της δεν είναι η πρώτη – ούτε η τελευταία. Γιατί αυτό το καθεστώς δεν αντέχει τη διαφάνεια. Αντέχει μόνο τη σιωπή και την υποταγή.
Η αλήθεια είναι απλή: η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν θέλει να ξεριζώσει τη διαφθορά. Θέλει απλώς να την διαχειρίζεται χωρίς θόρυβο. Και γι’ αυτό, όταν έρχονται οι αποκαλύψεις, ακολουθεί η γνωστή μέθοδος: εξαφάνιση. Κατάργηση οργανισμών, αλλαγή ονομάτων, συγκάλυψη ευθυνών, και όλα βαίνουν καλώς στο βασίλειο της ατιμωρησίας.
Αυτή είναι η Ελλάδα του 2025. Μια χώρα με θεσμούς-φαντάσματα, με ΑΦΜ-γέφυρες, με «φυτεμένους» κρατικούς υπαλλήλους που τρομοκρατούν δικαστικούς, και με έναν πρωθυπουργό που παριστάνει τον μεταρρυθμιστή ενώ ξηλώνει κάθε έννοια λογοδοσίας.
Και όσο η Ευρώπη παρακολουθεί σοκαρισμένη τα φαινόμενα που ξετυλίγονται, τόσο η πραγματική ερώτηση παραμένει: πόσο ακόμη θα ανεχόμαστε ένα καθεστώς που μετατρέπει τη διαφθορά σε διοικητική πράξη και τη Δικαιοσύνη σε ενοχλητική λεπτομέρεια;
