Του Δημήτρη Τζιώτη
Πενήντα χρόνια από την 3η Σεπτέμβρη, το Κίνημα που είχε ως αποστολή να αλλάξει την Ελλάδα έγινε συνώνυμο της πλήξης. Σε έναν κόσμο που αλλάζει πολύ πιο γρήγορα από ό,τι μισό αιώνα πριν, δεν έχει ηγέτη να ψελλίσει μια κουβέντα για Αλλαγή. Σαν κάτι να το κρατάει πίσω, σαν να το πνίγει ο δικός του μηχανισμός.
Σε αυτή τη συμβολική χρονική περίοδο διεξάγονται οι πιο αδιάφορες εκλογές στην ιστορία του ΠΑΣΟΚ. Εάν, όμως, αυτή τη φορά δεν επιβληθεί ο κομματικός μηχανισμός και αφεθούν τα μέλη να ψηφίσουν ελεύθερα, από το εκλογικό αποτέλεσμα του Οκτωβρίου θα μπορούσαν να διαμορφωθούν οι συνθήκες για την προοδευτική διακυβέρνηση της χώρας. Το ελάχιστο που έχουν να κάνουν όλες και όλοι οι υποψήφιοι 50 χρόνια από την 3η Σεπτέμβρη είναι να απαντήσουν τουλάχιστον σε τρία ερωτήματα. Απλά και συγκεκριμένα.
Με το αλαλούμ που επικρατεί στον ΣΥΡΙΖΑ, οι υποχρεώσεις όλων πολλαπλασιάζονται. Δεν χρειάζονται άλλες γενικότητες, δεν χρειάζονται άλλες θεωρίες. Η στρατηγική της τελευταίας τριετίας απέτυχε παταγωδώς. Όποιος αποφύγει να διατυπώσει ξεκάθαρες θέσεις τουλάχιστον σε αυτά τα τρία θέματα κινδυνεύει να γίνει –με δική του ευθύνη– ο τελευταίος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Συνεπώς, και ο ειδικός εκκαθαριστής ενός χρέους που φτάνει το μισό δισ. ευρώ.
Διαβάστε τη συνέχεια στο SLpress
