Η πρόεδρος του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων «Τέμπη 2023», Μαρία Καρυστιανού, μίλησε για τις τύψεις που νιώθει, αλλά και για την κατάθεση ψυχής που της έκανε η κόρη της Μάρθη, λίγες μέρες πριν από το τραγικό δυστύχημα.
Συγκεκριμένα η Μαρία Καρυστιανού, μίλησε στον δημοσιογράφο Αλέξανδρο Στεφανόπουλο, και εξομολογήθηκε πως «αισθάνομαι τύψεις γιατί σαν κομμάτι αυτής της κοινωνίας επέτρεψα κι εγώ να συμβεί. Πάντα ένοιωθα ότι κάτι δεν πάει καλά, με ενοχλούσε που ο κόσμος δεν αντιδρούσε. Δεν έχω θυμώσει με τον Θεό. Ξέρω πολύ καλά γιατί μου συνέβη και ξέρω πολύ καλά τους υπεύθυνους».
Στη συνέχεια, η πρόεδρος του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων «Τέμπη 2023» θυμήθηκε και μια κατάθεση ψυχής που της είχε κάνει η κόρη της Μάρθη, λίγες ημέρες πριν το τρομακτικό δυστύχημα στα Τέμπη: «Λίγο πριν φύγει η Μάρθη, ήμασταν στο αυτοκίνητο, πήγα σε ένα ραντεβού κατ’ οίκον, δεν θα αργούσα, με περίμενε στο αυτοκίνητο και πήγαμε μετά να πιούμε ένα κρασί. Γυρίζει ξαφνικά και μου λέει: “Μαμά θέλω να σου πω, να σου δώσω συγχαρητήρια για το πως μεγάλωσες τον αδερφό μου, τον Παναγιώτη. Εγώ που να βρω έναν τέτοιο άνδρα σήμερα; Έχει ανεβάσει πολύ τον πήχη, νοιάζεται για την γνώμη των γυναικών, θέλει να περνάει καλά η κοπέλα του, μπράβο, μπράβο που τον μεγάλωσες έτσι”. Γύρισα και την κοίταξα: “Πως σου ήρθε τώρα έτσι αυτό να μου το πεις;” Μου λέει: “Τίποτα, το σκέφτομαι καιρό και ήθελα να στο πω, μπράβο, μπράβο”. Ήταν μια κατάθεση ψυχής μοναδική που την άφησε σαν δώρο».
Επιπλέον, η κ. Καρυστιανού θυμήθηκε και το τελευταίο τηλεφώνημα της Μάρθης στον αδερφό της Παναγιώτη: «Το συμβάν έγινε 23:24 ακριβώς και 23:19 είχε πάρει τον αδερφό της τηλέφωνο. Το σήκωσε ο Παναγιώτης αλλά δεν είχε σήμα. Μάλλον το τρένο ήταν σε τούνελ. “Δεν ξέρω γιατί με πήρε γιατί είχαμε μιλήσει νωρίτερα”, μου είπε ο γιος μου. Ήθελε να ακούσει τη φωνή του; Δεν ξέρω».
Όσο για τη στιγμή που πληροφορήθηκε για το δυστύχημα στα Τέμπη, η κ. Καρυστιανού είπε: «Δεν μπορούσα να καταλάβω, οι εικόνες δεν είχαν νόημα, είχα μια άρνηση να πιστέψω τι έχει γίνει. Μετωπική σύγκρουση τρένων, δεν μπορούσα να το διανοηθώ. Πήρα τηλέφωνο την αστυνομία, το σήκωσε ένας νεαρός το κατάλαβα από τη φωνή του, δεν ήξερα τι να κάνω. Προσπαθούσε να με ηρεμήσει, μου είπε ότι όλα θα πάνε καλά. Μου είπε να πάρω τηλέφωνο στο νοσοκομείο της Λάρισας. Αισθανόμουν σαν πέντε χρονών που δεν ήξερα τι να πράξω. Παρακαλούσα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να είναι στη λίστα με τους τραυματίες και να έχω μια ευκαιρία να την κάνω καλά. Μια ευκαιρία ακόμα. Να τη βοηθήσω να κρατηθεί στη ζωή».
Αναφερόμενη στη δικαίωση, επισήμανε ότι «δεν μπορεί να έρθει όταν χάνεις τον άνθρωπό σου, το κενό είναι δυσαναπλήρωτο. Δικαίωση σίγουρα αναφέρομαι σε μια παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων γιατί αυτό που συνέβη στο δικό μου παιδί και στους άλλους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους είναι πώς λειτουργεί το βαθύ κράτος. Έχει συμβεί και στο παρελθόν. Έχουμε παρόμοιες ιστορίες στο παρελθόν που οι άνθρωποι αυτοί παρέμειναν ατιμώρητοι. Αυτό πρέπει να αλλάξει εντελώς».
