Του Μιχάλη Ψύλου
Δύο γεγονότα, δυο πλευρές όμως του ίδιου νομίσματος, που αφορούν τη νέα γενιά :
Δύο μαθητές αποβάλλονται επειδή ήθελαν στη σχολική χορωδία που μετείχαν, να τραγουδήσουν για την τραγωδία στα Τέμπη, στη μνήμη των 57 νεκρών. Την απόφαση για την αποβολή πήρε μάλιστα «με συλλογικό δημοκρατικό τρόπο», ο σύλλογος των Διδασκόντων, όπως αναφέρουν οι καθηγητές σε επιστολή τους.
Λίγο αργότερα, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης σε εκδήλωση για την αντιμετώπιση της ενδοσχολικής βίας, ζήτησε από τους νέους να σπάσουν τη σιωπή τους μπροστά στα φαινόμενα bullying. Γιατί -όπως πολύ σωστά είπε ο πρωθυπουργός-πίσω από το bullying κρύβεται η μη ανοχή στην διαφορετικότητα.
Θα πείτε: Τι σχέση μπορεί να έχει το bulling με τη θαρραλέα στάση των δύο αποβληθέντων μαθητών;
Και όμως! Κατ’ αρχήν. Αν έχετε αναρωτηθεί πώς είναι το προφίλ των παιδιών που κάνουν bulling, οι ειδικοί λένε πώς δεν υπάρχει κανένας τύπος «εκφοβιστή» : μπορεί να είναι το οποιοδήποτε παιδί, χωρίς διάκριση σε φυλή, φύλο ή κοινωνική θέση.
Το κοινό χαρακτηριστικό είναι ίσως η ανάγκη για εξουσία ,επειδή επιδιώκουν να κυριαρχήσουν και να ελέγξουν τους άλλους, επιβάλλοντας τη θέλησή τους. Παρουσιάζουν όμως τρομερή έλλειψη ενσυναίσθησης επειδή τα παιδιά αυτά δυσκολεύονται να μπουν στη θέση των άλλων και να κατανοήσουν τον πόνο που προκαλούν. Ισως και να έχουν κακή αυτοεκτίμηση και να καταφεύγουν στον εκφοβισμό για να νιώσουν καλύτερα με τον εαυτό τους. Καταφεύγοντας έτσι στην επιθετικότητα και την αντικοινωνική συμπεριφορά.
Το δικό τους μέλλον
Βασική αιτία είναι και η αδυναμία των παιδιών αυτών να φανταστούν το δικό τους μέλλον. Αυτό τους τρομάζει και συνθλίβει τόσο την καθημερινότητά τους όσο και τις προοπτικές τους.
Οι νέοι κινούνται ενστικτωδώς , μέσα από τη δική τους αναπαράσταση του παρόντος. Βιώνοντας προκαταβολικά, ένα αβέβαιο αύριο. Ένας φόβος, που για εμάς τους πιο μεγάλους, μοιάζει μόνο εν μέρει, λογικός.
Έρευνες σε όλη την Ευρώπη δείχνουν ότι οι νέοι ανησυχούν για την καλή δουλειά, που δεν θα βρουν. Ακόμη και για τη μακρινή δυνατότητα να δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια. Φοβούνται το μέλλον γιατί δεν έχουν ιδέα από τι συνδυασμό στοιχείων αποτελείται αυτό το «μέλλον» Μοιάζουν να ζουν σε ένα είδος υπαρξιακού κενού.
Εμείς οι μεγαλύτεροι φαίνεται όμως να μην μπορούμε να μεταβολίσουμε αυτή την νεανική αρνητικότητα, σε θετική ενέργεια. Καταφεύγοντας συχνά στη μοιρολατρεία για την «κατάντια» της νέας γενιάς.
Και όμως! Είναι πολύ περισσότεροι οι νέοι που έχουν πειστεί πώς μπορούν να δημιουργήσουν έναν καλύτερο κόσμο. Αρνούνται να αγνοήσουν τα πραγματικά προβλήματα αυτού του κόσμου. Και στο μυαλό τους δημιουργούν ένα μέλλον πιο φωτεινό, πιο υγιές, πιο ειρηνικό.
Αυτή η λαχτάρα είναι η ρίζα του λεγόμενου «χάσματος των γενεών»-των θυμωμένων αντιθέσεων μεταξύ των νέων και των γονιών τους.
Αυτή η λαχτάρα οδήγησε τους δυο μαθητές να τραγουδήσουν για τα Τέμπη. Και αυτή τη λαχτάρα για ζωή, δυστυχώς, τιμώρησε με αποβολή ο Σύλλογος των Διδασκόντων. «Με συλλογικό δημοκρατικό τρόπο», όπως αναφέρουν στην ανακοίνωσή τους.
